Een enkeltje naar het onbekende
Karlijn leeft een nomaden bestaan. In de zomer zwerft ze met haar 27ft bootje Drifter over de Randmeren. In de winter reist ze af naar warmere oorden waar ze zeilen, reizen en werken combineert. Op Zeilhelden blogt ze over haar zoektocht.
Het is fris buiten de vertrekhal. Ik draag meerdere lagen over elkaar, want wilde geen dikke jas meenemen. Kouder wordt het voor mij niet dit jaar. Dan maar snel naar de terminal, vol met gemengde gevoelens: zin in het avontuur maar ook verdriet om wat ik achterlaat.
In het vliegtuig zit ik tussen de vakantiegangers. Van een groep vrienden die al vroeg in de ochtend luidruchtig aan het bier zit, tot een juppengezin met twee perfecte kindjes. Ze hebben er zin in, hun vakantie naar de zon. Ik ben niet zo in de vakantiestemming, voor mij geen retourtje maar een enkeltje.
Eenmaal in Tenerife voelt het als thuiskomen. Vorig jaar heb ik hier overwinterd. Toen was het anders. Het was voor bepaalde tijd en mijn terugreis was al geboekt. Nu heb ik geen idee hoelang het duurt en waar het eindigt.
Voor de eerste maand heb ik een appartementje geboekt, daarna zie ik wel weer. Het is klein maar met een gigantisch dakterras. Daar gaat het mij om, ik wil toch zoveel mogelijk buiten zijn. Overdag werk ik vanaf mijn dakterras met zicht op zee. In de avonden en weekenden ga ik op pad. Ik weerzie mijn oude vrienden en ontmoet nieuwe, ik bezoek voor mij bekende en onbekende plekken en geniet van het leven.
Ondertussen ben ik druk op zoek naar een boot, want ik wil zeilen! De maand vliegt voorbij, en ik heb nog niets gevonden. Er waren wel kansen. Zo was er de schipper die vroeg naar mijn politieke voorkeur, want het zou wel eens kunnen botsen met zijn extremistisch rechtse gedachten. Een andere schipper wilde me graag meenemen, maar dan moest ik wel bij hem in bed slapen. Of die schipper die zich afvroeg of het niet ongemakkelijk zou zijn, aangezien ik een vrouw was en hij zijn behoeftes in een emmer in de cockpit deed. Deze schippers heb ik toch maar vriendelijk bedankt.
Zo was er de schipper die vroeg naar mijn politieke voorkeur, want het zou wel eens kunnen botsen met zijn extremistisch rechtse gedachten. Een andere schipper wilde me graag meenemen, maar dan moest ik wel bij hem in bed slapen. Of die schipper die zich afvroeg of het niet ongemakkelijk zou zijn, aangezien ik een vrouw was en hij zijn behoeftes in een emmer in de cockpit deed.
Maar dan stuit mijn oog op een foto van een prachtig klassiek zeiljacht! Er staat een summier berichtje bij van een Belgische meneer. Hij is op zoek naar een opstapper om rond de Canarische eilanden te varen, enige zeilervaring zou fijn zijn. Ik besluit het erop te wagen en stuur hem een berichtje. Bingo! Ze komen morgen aan op Tenerife, of ik even kennis wil komen maken?
De volgende dag zit ik vier uur in de bus naar de andere kant van het eiland. Ik tref daar twee gezellige Belgische heren Guido en Pierre. We maken een praatje en ik mag de boot inspecteren. Gabriella is een prachtige klassieke Swan in een tiptop conditie. Dit zie ik wel zitten! De mannen nemen me mee uit eten en de bourgondische sfeer zit er lekker in. Als rasechte Brabander voel ik me meteen thuis bij de heren.
Aan het einde van het diner komt het verlossende woord, ik mag mee! Of ik gelijk morgen op wil stappen voor een tourtje langs de eilanden? Dat gaat helaas niet, mijn werk is flexibel, maar niet zó flexibel. Of ik dan volgende week de ferry wil nemen naar El Hierro om vanuit daar samen naar Kaapverdië te gaan varen? Uhm, dat moet wel lukken denk ik. Kaapverdië dus!
Karlijn Ballemans
