Pardon kinderen
“Pardonnez nous, mes enfants” zei ik tegen elk volgend Optimistje dat voor ons wijken moest. Pardon, kinderen.
We waren uitgebreid uitgezwaaid en al een paar dagen onderweg voor onze fossielvrije wereldreis. Het was een mooie nazomermiddag, met een prachtig Noord Oosten windje voeren we langs de Franse kust. Een mooie bakstagwind, de gennaker stond bij op de spiboom en we naderden een veld Optimisten. O wat leuk, die kleine bootjes op die grote zacht golvende zee. We voeren door. Maar het bleek een wedstrijd en zij kwamen op aanvaringskoers op ons af. We voeren dwars door hun baan. Hé, wat lullig nou, gauw flink afvallen. Meer nog, we moesten even gijpen. Maar dat ging zo gauw niet, met de grote gennaker uitgeboomd over stuurboord. Aan stuurboord zagen we al een wedstrijdboei. Shit, de bootjes kwamen van bakboord. Dan maar op de voordewindse koers blijven en hopen dat ze achter ons langs komen. Helaas, voor de wind vaar je te langzaam, dus 3 minuten later krioelde het van de Optimistjes om ons heen. “Pardonnez nous, mes enfants” zei ik tegen elk volgend Optimistje dat voor ons wijken moest. Pardon, kinderen.
Die kinderen vertrouwen ons nu eenmaal, dat we het goed doen. Niet dus.
In Cairns, Australie stapten Liselotte, Julia en Arthur aan boord, 15, 16 en 17 jaar oud. We voeren tussen alle koraalriffen van de Great Barrier Reef door. Een volwassene zou nog wel meekijken met de navigatie, maar zij hadden het volstrekte vertrouwen. Ik vertelde ze hoe je energieneutraal kon leven aan boord, zij deden het als vanzelf en dat ging goed.
We lagen voor anker onder Lizard Island, het zwaard omhoog en zo dicht mogelijk bij het strand, op zo’n 50 meter. We gingen een uurtje foto’s maken. Zij zouden vanaf de boot het water in springen terwijl ik daar vanaf het strand de foto van zou maken. “Peter, we duiken wel, dat is nog mooier op de foto!” Dus ik antwoord gauw: “Dan duik je naar een dwarslaesie, want het is daar net een meter diep.” Hun enorme vertrouwen is op zich terecht, volwassenen moeten vooraf nadenken. Dat doe je met foto’s maken, met navigeren, met duurzaam varen.
Afgelopen vrijdag luisterde ik naar de radio of ze nog iets zouden uitzenden van de geweldige prestatie van Mark Slats’ succesvolle soloreis rond de wereld. Nee, helaas. Maar er was ander nieuws: dat kinderen protesteren in Zweden, in Denemarken, Belgie, en zometeen ook op het Malieveld in Den Haag. In een interview zei een schooldirecteur dat ze dit niet vond kunnen en ze zou ze als spijbelaars noteren, als ze niet met een heel goed argument kwamen. De verslaggever vroeg een meisje van 17 wat zij ervan vond. Ze zei: “Ik vraag aan de mensen van de vorige generaties: wat voor een wereld laten jullie voor ons na?”
Wat moet je dan antwoorden? Pardon kinderen?
