Race of the Classics 2024 met Team UU
Het zit erop, de 35e editie van de Race of the Classics, kortweg ROTC of de Rees. Het grootste studentenzeilevenement van Europa, waar studententeams op klassieke zeilschepen een week lang wedstrijden varen over de Noordzee. Gewenste bestemming; Ipswich (VK), gehaalde bestemming; Texel. Desondanks was het voor de deelnemers een week om niet te vergeten.
Wij (Team Universiteit Utrecht) voeren deze week op de Abel Tasman, een Schoener uit 1913. Op zondag mochten we aan boord, en we mochten meteen aan de bak, er moest veel gesjouwd worden. Alles om een week zelfvoorzienend te zijn moest aan boord, tientallen broden, kilo’s groente en fruit, liters houdbare melk en ook wel een aantal fusten bier, we blijven immers studenten…
Het idee was om maandag uit te varen, maar moeder natuur had een ander plan, stormachtige wind en golven van drie meter. Niet echt de ideale omstandigheden, we moesten dus nog eventjes geduld hebben. Niet dat we ons verveelden, er stond genoeg op het programma. Maandag kwamen familie en vrienden een kijkje nemen op onze VIP-dag en dinsdag besloten we toch maar even te kijken of de zee echt zo wild was. We namen de metro en drie kwartier later stonden we op het strand. We waren blij dat we onze zeilpakken aan hadden gedaan want het was flink koud. Maar toch waagden sommigen zich aan een klein plonsje in de (best wel koude) zee, bikkels!
Woensdag was het dan toch zover, we gingen varen! We kregen een veiligheidsinstructie, oefenden met het hijsen van de zeilen, namen onze zeeziektepillen in en het belangrijkste, we bonden alles vast. Om één uur ’s middags gingen de trossen los en begon de tocht over de Maas richting Hoek van Holland. Geleidelijk begon het schip steeds meer te schommelen. Tot we uiteindelijk op zee voeren en stampend tegen de golven in motorden met striemende regen en gierende wind. Zodra we ver genoeg uit de kust waren hesen we de eerste zeilen, de motor ging uit en na twee dagen wachten waren we eindelijk aan het zeilen! Ondanks het slechte weer stond iedereen aan dek te genieten, al kwam dat ook wel een beetje door de angst om binnen zeeziek te worden, de eerste slachtoffers waren namelijk al gevallen… Op dat moment bleek ook dat we niet alles goed vast hadden gemaakt, na een grote golf schoven er namelijk ineens een stel bierfusten over het dek! Gelukkig voor ons gingen ze niet overboord 😊. Koken op zee bleek ook een flinke uitdaging, de keukenploeg had voor vertrek bijna alles al voorbereid, er moest alleen nog rijst gekookt worden. Toch was voor 35 man rijst koken stiekem een flinke klus, maar twee uur later stond er toch een heerlijk bordje voor ons klaar! Sommigen genoten van het warme eten, bij anderen protesteerden de maagjes een beetje door de zeeziekte. Na het eten zeilden we de zonsondergang tegemoet, we zouden de hele nacht op zee doorbrengen, echt super gaaf. Die nacht verliet samen met de zon ook de wind ons, combineer dat met stroom tegen en na zes uur opkruisen waren we hemelsbreed nog geen mijl opgeschoten… Ondanks dat was het fantastisch om vanaf het achterdek sterren te kijken en om 6 uur ’s ochtends in doodse stilte de zon weer op te zien komen; ronduit magisch.
En toen was het zover, we gingen Racen! Tussen 11:30 en 13:30 mochten we de startlijn, breedtegraad 52°38.800’N, passeren. Om te finishen tussen lateraalbetonning T8 en T13 op het Marsdiep. Hier begon onze strategie, vlak onder de startlijn lag namelijk een windmolenpark waar we niet doorheen mochten varen, aan welke zijde gingen we starten? Zouden we oostelijk starten en namen we de kortste weg langs de kust, of startten we westelijk, een langere weg maar met meer stroom mee en een ruimere koers? En hoe laat zouden we starten? Vanaf 12:30 kregen we stroom mee en de wind zou rond 16:00 aantrekken en krimpen, waardoor we veel harder zouden varen. Maar als we niet voor 18:00 het Marsdiep door waren kregen we weer stroom tegen, wat met ons schip einde race zou betekenen. We kozen ervoor westelijk te starten om 13:00, en hoewel de meeste schepen de oostelijke route kozen startte team Groningen zes minuten voor ons. We passeerden de startlijn onder vol tuig en gingen op jacht. Twee uur later zat er nog maar twee scheepslengtes tussen, we moesten aan loef passeren maar Team Groningen maakte het ons niet makkelijk. Een uur lang voeren we zij aan zij, er werd ook fanatiek geschreeuwd naar elkaar. Maar bij het binnenvaren van het Marsdiep kwamen we langszij, vingen hun wind en waren er eindelijk voorbij. Een halfuurtje later passeerden we onder luid gejuich de finishlijn! Dat moment was toch wel mijn hoogtepunt van de week. We voeren de haven van Oudeschild binnen waarna het tijd was voor een welverdiend eerste pilsje na bijna 30 uur op zee.
Vrijdag bleven we wegens het stormachtige weer een dagje in de haven liggen. Tijd genoeg om Texel te verkennen; lekker uit te waaien op het strand, een visje eten in Oudeschild of met een veel te dure taxi Den Burg te bezoeken. Kortom, een lekker rustdagje. Zaterdag ging de wekker al om half 6, we gingen weer varen! Een deel van het team meldde zich bovendeks, een deel bleek door buikgriep gevat te zijn… Desondanks vertrokken we richting Enkhuizen, de golven op zee waren nog te heftig om buitenom te gaan. Als tweede voeren we door de Stevinsluizen het IJsselmeer op, hesen de zeilen en gingen in volle vaart over de startlijn. Door de diepgang van de Abel Tasman was deze race tactisch niet heel spannend, we moesten de vaargeul volgen richting Enkhuizen. Maar toch probeerden we alles uit het schip te halen, we voeren bijna voor de wind maar besloten toch het grootzeil erbij te zetten. Dit maakte het schip heel loefgierig en lastig bestuurbaar, maar alles voor de extra snelheid. De stuurmannen moesten hard werken om het schip op koers te houden maar het was het waard, we finishten binnen twee uur met een topsnelheid van 9.3 knopen! Na het bewonderen van het mooie staaltje bouwkunde van het Naviduct Krabbersgat kwamen we aan in Enkhuizen. En toen was het tijd voor het eindfeest en de prijsuitreiking. Na de tijdscorrectie kwamen we uit op de 3e plek. De hoogste finish van de Abel Tasman in meer dan vijf jaar, we gingen door ons dak!
Maar aan alles komt een eind. Na een week van harde wind, zout water en hoge golven voeren we in de stralende zon op ons gemakje het Markermeer over. Er werd nagepraat, gelachen en voor het laatst genoten. Al zittend op het dak van het dagverblijf maakten we een groepsfoto in de Oranjesluis, en een halfuur later lagen we weer aan de kade. En toen was deze week vol wind, golven, braakjes, zonnen en zeilen helaas toch voorbij. Maar er zijn gelukkig al plannen voor een reünie!
Bart Bloemsaat
Bart (20) is 2e jaars wiskunde & natuurkunde student. Hij voer afgelopen editie mee met de Race of the Classics, waar hij content maakte voor Zeilhelden.
