Karma-blog: ‘Another 45 miles to go’
Werner Toonk is IT-projectmanager en zeiler. Na een barre tocht door de Zuidelijke Oceaan meerde hij zijn stalen tweemaster in 2018 aan in Nieuw Zeeland. Terug in Nederland publiceerde hij het boek Karma van Staal over zijn 200 dagen durende reis met verschillende opstappers. Dit jaar pakt hij de draad weer op en zeilt verder naar Kaap Hoorn. Via zijn blog op karmavanstaal.nl houdt hij ons op de hoogte.
Mon 18 Mar 2024 09:51 (CET) – Another 45 miles to go
Het is een klassieker. Another 45 miles to go. Van de Golden Earring. Nooit van gehoord? Kan bijna niet. Maar als het echt zo is, dan snel even luisteren: https://open.spotify.com/track/4CwgZ5RmLvJzBf1f48mGML
Another 45 miles to go Another 45 miles before I’m home I wish I could pay the sun to run Then, I had some more time with my wife, my son Clouds in the sky, gathering for a fight Chasing their prey ’til it can’t go on I mend my pace, ‘cause my bride is waiting home
Zomaar een fragment. Uit dit prachtige nummer. Het is een klassieker, hier aan boord althans. Telkens als we nog 45 mijl te varen hebben. Nog even …
Het is tien voor vier ’s ochtends vroeg. Mitchel z’n wekker gaat zo. We zijn net overstag gegaan, dus het kan bijna niet dat ‘ie nog slaapt. We ploeteren weer, heel hoog aan de wind, net boven de 20 knopen zelfs vlagen tot 25 knopen. En dan precies recht op de neus. En getijstroom tegen. Ik heb de motor zachtjes bijgezet, anders komen we totaal niet vooruit. Zometeen neemt de wind af en misschien valt het zelfs helemaal weg. Ook dat went. Zo is het de hele tijd gegaan. Hard van voren, en daarna in no time weg.
Het is goed en goed geweest. Nog iets meer dan 45 mijl, dan zit deze etappe erop. Dan gaan we Karma klaarmaken voor haar verblijf in Piriapolis. Daar nemen we een aantal dagen voor. De boot is dan weer een werkplaats. We hebben het onszelf deze keer makkelijk gemaakt en een hotel geboekt tegenover de haven. Met een bed dat voldoende ruimte biedt om weer eens languit te liggen, in plaats van opgevouwen. Een kamer waarin je gewoon normaal je kleren aan en uit kunt doen in plaats van te opkooien. Vast ook een kussen dat niet nat is van het zout of de condens. Schone lakens. Een handdoek. En een douche. Allemaal highly overrated, maar ondertussen wel nodig en o zo fijn.
Maar eerst nog die laatste mijlen. Die gaan tergend langzaam. We varen vrijwel in het midden van Mar del Plata. De uitgestrekte monding van de rivier tussen Buenos Aires en Montevideo. Een dikke honderd mijl breed, maar minder dan 20 meter diep. Noordzee golven dus. Stampen. Ook opletten, op ondieptes, boeien en andere schepen. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het is buiten pikkedonker. Gisteravond konden we aan het licht van de hemel nog goed zien waar Montevideo ligt, maar nu is het bewolkt. Geen maan, geen sterren, geen licht in de verte. We vertrouwen blind op de (digitale) kaart. Daar hebben we meerdere bronnen van en die zijn eenduidig.
Een koers van 032 graden moeten we sturen. Als de wind het toelaat, dan sturen we zo weer wat op, maar het blijft laveren. Tegen de wind in, tussen de geankerde schepen door die wachten om geladen of gelost te worden. Nog 45 mijl. Precies. Eerst de speaker aan.
Tue 19 Mar 2024 01:28 (CET) – Perth
Perth bracht ons samen. Niet dat ik er ooit geweest ben. Ik heb ook geen plannen om er snel naar toe te gaan. Hij wel. Z’n familie woont er. Hij verlangt ernaar om ze weer te zien. Ik kan me daar alles bij voorstellen.
Honderd dagen zijn we nu aan het zeilen. Op de kop af. 24 uur per dag samen. Daarvoor hebben we vier weken hard geklust. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. ‘We hebben meer tijd samen doorgebracht dan dat ik de afgelopen tien jaar m’n familie heb gezien,’ zegt ‘ie met een glimlach, maar toch ergens ook wat serieus.
Zes jaar geleden leerde ik hem kennen. We zeilden in het midden van de zuidelijke Indische Oceaan. Via de CrewSeekers-website zochten we een opstapper voor de laatste etappes. M’n plan was om naar Perth te zeilen, in Western Australia. Links onder in dat grote continent. Voor de kust ligt de Houtman Abrolhos. Daar verging de Batavia op 4 juni 1629. Wat volgde was een gruwelijke mutiny.
Af en toe plaag ik hem. Met z’n afkomst. Australië. Het afgelegen eiland waar de Engelsen hun criminelen naartoe stuurden. Onterecht, want hij is zonder twijfel een van de aller vriendelijkste personen die ik ken.
Hij wilde zeilen en zocht een plek om op te stappen. Karma was een van de weinig schepen die naar Perth kwamen. Daarom nam ‘ie contact op. Dat contact was van meet af aan warm. Op alle vragen die we stelden had ‘ie en mooi en oprecht antwoord. Uiteindelijk kwamen we nooit in Perth en gingen we pas in Hobart aan land. Daar wilde ‘ie ook wel naartoe komen, maar dan moest er natuurlijk wel een plek aan boord zijn.
Zonder hem gezien te hebben, heb ik daar ‘ja’ op gezegd. Een gok, zeker na eerdere ervaringen op de Indische Oceaan. Maar wat een goede gok! Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag lopen met z’n duffel over z’n schouder, onderweg naar de marina, ben ik dol op hem.
We klusten samen, repareerden wat stuk was gegaan in de Zuidelijke Oceaan. Gooiden los en trotseerden de Tasmanzee. Zelfs met windkracht 10 om onze oren en alleen een kleine stormfok op, zat ‘ie te genieten. ‘Look at the Albatrosses. They are having fun. So are we!’. In Whangarei namen we afscheid. Te vroeg. Een half jaar later zagen we elkaar weer. We zakten de rivier af, zeilden een stuk op de Pacific en gingen terug. Vakantie.
Vorig jaar vertelde ik hem over m’n plan om door te zeilen. Hij reageerde meteen enthousiast. Moest nog een aantal dingen regelen, waaronder z’n werk. Maar twee weken later had ‘ie een ticket. ‘All the way!’, was z’n antwoord toen ik vroeg hoe ver ‘ie mee wilde. En hij zou een aantal weken eerder komen om te helpen klussen.
Vandaag varen we samen Uruguay binnen. In onze korte broek, met 25 knopen wind van achteren, gusting 35. Na honderd dagen varen. Op elkaars lip zitten (perhaps in English this is sitting on each others lap, as in being very close together and having no place to go for your self) op een paar vierkante meter. Onder soms barre omstandigheden. Geen onvertogen woord is er gevallen. Ondanks de ellende waar we soms doorheen moesten, het slaapgebrek, de regen, de kou, het geschommel en het gestamp. Hij bleef vriendelijk, geduldig, begripvol en noem maar op. Met het zeilen, met alle opstappers en met mij. Wat een cadeautje om deze fijne vent te mogen leren kennen en wat enorm dankbaar ben ik dat we samen deze tocht hebben mogen maken.
Lieve Mitchel, THANK YOU! You were in my heart already, but I can guarantee you will be in there for ever. With the warmest feelings. It was a real pleasure to meet you, to be with you and to sail with you. Thanks, thanks, thanks! For being onboard, for sailing together, for being a friend, for giving me the opportunity to learn, to be my self, and hey most of all just for being you, for being yourself. You are special, unique and amazing. I will miss you. And never forget! Visit Europe again, one day soon!
Tue 19 Mar 2024 01:40 (CET) – 85 gemiddeld
100 dagen geleden vertrokken we. Uit Nieuw Zeeland. Na 5 weken hard klussen om Karma van Staal klaar te maken voor een nieuwe tocht. Non-stop de Zuidelijke Pacific over. Samen met Mitchel en Oscar.
Opnieuw door de Roaring Forties. Het domein van de Albatros. Mijlen maken. Tonijn trawlen. Slingerend door het grote niets. Verder weg van land dan waar je ook maar kunt zijn. Op deze wereld dan. De astronauten in het ISS als dichtstbijzijnde buren.
Ankeren voor Chili. Aan de andere kant van de plas. Wachten op een goed moment om het nauwe Canal Chacao door te kunnen. Proosten in Puerto Montt. Afscheid van Oscar, welkom aan Maud en Tyche.
Zeilend door de gigantische grootsheid van Patagonië. Verbluft door de de puurheid en de pracht van Chiloé. Stil voor eilanden vol zeeleeuwen en door stunning seabirds. Lucky birds. En dolfijnen. Voor en achter de boeg. In de Calettas ’s ochtends een duik in het frisse water. Varend tussen het ijs in Laguna San Rafaël. Gefascineerd door de de eerste gletsjer. Afscheid in Aguirre bij de veerboot naar het vaste land. Mañana?
Over de beruchte Golfo Penas. Nachtje doorzeilen. Heerlijke bakstag wind. Tinteling van geluk in Tortel. Het wordt met de dag mooier. Met Robert erbij verder naar het zuiden. Door nauwe kanalen. Prachtige plaatjes voor PIO XI. Vanuit de dinghy. Voor Amalia vanuit de lucht. Wat zijn we klein.
In de Straat van Magellaan eindelijk weer wat wind. 39 knopen. Lol. Ook met shithead. Zelfs tijdens een shit dag. In de mist, de miezer en de kou, maar ook onder een strak blauwe lucht. Dobberend tussen machtige walvissen. Onvergetelijk. Ruim om tijd in Punta Arenas. Zonder ook maar een moment te haasten.
Een onverwachtse wending. Het open water lonkt. Weer door de roaring forties. Naar Uruguay. Argentinië voorbij. Honderden Albatrossen. Head winds. Te vaak. Te veel. Te hard. Dan weer wind stil. Voordat het opnieuw begint. Soms de zelfde dag nog. Zonovergoten. Anderhalve graad per dag erbij. In korte broek meren we aan in Piriapolis. Stern to shore.
100 dagen geleden vertrokken we. Uit Nieuw Zeeland. Het vloog voorbij. Als een film. 8.500 nM. 85. Dat is gemiddelde. Per dag. Dat maakt verder niets uit. Het gaat om de ervaring, de reis, de beleving en bovenal de blijvende herinneringen. Die zijn ontelbaar, onbetaalbaar en onuitwisbaar. Net als de foto’s en de film footage.
Lieve crew, lieve Ruud, ontzettend bedankt voor de fijne tijd samen en het maken van deze droomreis! Dave: thanks for taking care of Karma all those years! Thuisfront: enorm bedankt voor het vertrouwen en de steun. FBTO, lieve Diana en Fred, dank voor het vertrouwen. Lezers van dit blog, bedankt voor jullie leuke en spontane reacties op de nieuwsbrief. Daar hebben we van genoten en van geleerd.
Lezers van Karma van Staal: Deel 2 laat nog even zicht wachten, maar reken er maar op dat het ergens komt. Er valt nog veel meer te vertellen dan je hier hebt kunnen lezen. Stay tuned.
Sat 23 Mar 2024 16:42 (CET) – Zo’n droomreis door Patagonië, wat kost dat nu?
Op 26 februari kwamen we iets bijzonders tegen. Ik schreef een blog, maar vergat het te plaatsen. Bij deze alsnog:
Patagonië is een van de meest afgelegen delen van deze wereld. Tegelijkertijd heeft het een van de meest fascinerende landschappen. Ruige bergruggen, doorsneden door kanalen. Eilanden zijn begroeid met ondoordringbaar bos. Verder in het zuiden steeds kalere rotsen. Enorme gletsjers die vanaf de ijsvelden naar de zee glijden. Hier mogen varen is een droom die uitkomt. Een droom die meer mensen hebben.
Ondanks die dromen, is het juist omdat het zo groots en afgelegen is, vooral verlaten. We zien vrijwel geen andere schepen. Als we er al een tegenkomen dan is het een lokaal schip, zonder AIS. Meestal een stoere stalen werkboot, met een laadklep, kranen aan boord om het zware werk mee te doen en de nodige roest. Soms komen we een ander zeiljacht tegen. Vrijwel alle zeilers hier gaan van zuid naar noord. De internationale zeilers zijn goed te herkennen. Die hebben nagenoeg allemaal wél AIS. Waar mogelijk maken we met de zeilers graag even een kort praatje via de marifoon.
Vandaag zien we iets totaal anders op de AIS. Een motorjacht, uit Panama. Na een half uur komt de boeg te voorschijn uit een ander kanaal. Onder de stralende zon lijkt het schip te glimmen. Wat is dat!? Het blijkt La Datcha. Een 77 meter lang superjacht. 14 meter breed en 3 meter diep. Gebouwd in Nederland in 2020. Eigendom van een rijke Rus.
6 dekken. Ruimte voor 12 gasten, 24 crew members en een kapitein. Verder onder meer 2 helikopters, een duikboot voor drie personen, water- en sneeuwscooters en diverse kleine schepen. Een sauna, stoombad, massageruimte, volledig uitgeruste gym en noem maar op.
Wat dat kost? Volgens de info die we via Google achterhalen is het een $ 100 miljoen dollar schip. Huren kan ook, bijvoorbeeld hier: https://www.yachtcharterfleet.com/luxury-charter-yacht-54009/la-datcha.htm Vanaf $940.000 per week in de winter. Op die manier kun je de droom in Patagonië te varen ook uit laten komen.
Het zal vast een enorme belevenis zijn, een cruise door Patagonië op dit superjacht. Wij doen het anders. Op eigen kiel. Zonder al die luxe. Op een stalen twaalf meter schip uit de jaren tachtig, zonder waterscooter. We koken zelf, op een oud twee pits paraffine toestel. Afwassen doen we met wat sop in een emmer ijskoud zeewater. Theedoeken wassen we eens in de zoveel tijd als we ergens aan land zijn. Douchen aan boord is een no go. Stinkerds zijn we, maar geen rijke stinkerds. Wel genieten we van dezelfde views van deze fascinerende wereld als de passagiers op La Datcha. Op een manier die ons beter past.
Wat dat kost? Niet zo gek veel. Ervan uitgaande dat je een boot hebt die de condities in Patagonië aan kan. Niet werken – als in betaald arbeid verrichten – is bij far de grootste kostenpost. Verder is het vooral een kwestie van boodschappen doen, brandstof tanken (dingen die je thuis ook doet) en gaan. Live the dream. Make memories.
Werner maakt ook video’s aan boord van KARMA, die kan je hier bekijken.
Werner Toonk
