Rhapsody-blog: Kip op het menu
Meestal eten we wat de markt ons verschaft; groentes. Soms hebben we echter trek in wat hartigs. Kip bijvoorbeeld. We struinen kleine winkeltjes af en zoeken in veelal grote lege vriezers. Als ze het hebben, kunnen we het daar vinden. Kippenpoten in een plastic zak. Op de verafgelegen eilanden van de Banks eilandengroep is zo’n minimarkt niet in de buurt. Wat doe je dan als je toch trek in kip hebt.
We hangen wat rond op het dorpsplein van een dorpje op het eiland Gaua in Vanuatu. We hebben net een wandeling in de omgeving gemaakt. Samantha, een dorpelinge, heeft ons meegenomen naar haar moestuin tegen de helling van de heuvel waar we op uitkijken vanaf de boot. Haar mond staat niet stil. Enthousiast legt ze alles uit en laat ze haar maisoogst zien. Ze plukt een paar kolven en bindt ze aan elkaar vast met stengels van het kruipend groen.
Nu liggen we dus moe van het lopen op een houten bank bij het verkoelende water. We soezen wat in de almaar warmer wordende dag.
Samantha’s man kookt ondertussen de mais voor ons als versnapering. We keuvelen en doezelen wat. Honden liggen lui en gemoedelijk tegen elkaar op de grond te slapen. Kippen scharrelen gezellig in het rond. De dag kabbelt langzaam voort, verzadigd door de warmte. Tijd voor even niets. Rust.
Plots is er een enorm tumult. Verschrikt kijk ik op. Een witte kip komt rennend voor zijn leven, half vliegend maar zeker luid kakelend voorbij. Daarachter volgen 2 mannen.
Ook die stuiven voorbij. De een met een stok en de ander met katapult in zijn hand. Andere kippen vluchten luidkeels alle kanten op. Ook de honden zijn opgeschrikt door deze plotselinge wending in het doorgaans stille middaguur. Hun kop draait in de richting van het geluid. Ze springen alle drie tegelijk op. Alert en gevechtsklaar. Binnen enkele seconde hebben ze de situatie ingeschat en weten ze welke kip het haasje is. In luttele secondes zijn ze veranderd van aaibare huisdieren naar monsterlijke moordmachines. Zonder treuzelen hebben ze de achtervolging ingezet. De kip maakt uit wanhoop een wending in de hoop ze af te schudden. Het tegendeel is waar. Nu komt het arme beest precies op schotafstand van de katapult te staan.
De schutter richt, schiet en mist. De geschrokken kip vliegt kakelend op. Witten veren als getuige achterlatend en is er alweer vandoor. Op de voet gevolgd door de honden.
De gekozen weg ligt vol obstakels waardoor de prooi afgeremd wordt. Ook de honden moeten gekke hazensprongen maken om de hindernissen te ontwijken. De tweede man neemt de kortste route en staat klaar. De witte kip raakt verstrikt tussen takken en bladeren. De man mikt, gooit en raakt. Veren vliegen in het rond. Een laatste zielige kakel van overgave. De honden vliegen op het slachtoffer af. Gegrom. Gegrauw. Een ferme schreeuw ter terechtwijzing. De honden druipen af. Ze kennen hun plaats; ze zijn de laatste in de roedel. De man die blijkbaar een vette kip op het menu heeft staan, pakt de kip bij zijn poten en loopt er mee weg.
Weerloos bungelt de kip op haar kop, kermend, wetende dat haar laatste uur ingegaan is.
De honden liggen weer op de grond. Gemoedelijk naast elkaar. Kippen scharrelen rustig rond. De rust is wedergekeerd. Vredig, alsof het niet heeft plaatsgevonden. Ik moet nog bijkomen van het geheel. “Hond, kip? vraagt een tweejarige vertwijfeld. Nog zichtbaar onder de indruk. Ze heeft een levensles geleerd vandaag. Ik ook en neem een hap van mijn inmiddels gaar geworden mais.
Ada van der Vis
Ada van der Vis, ooit een zeilheld op sokken, vond jaren geleden de Hollandse plassen al spannend en getijdenwater een hele uitdaging. Zij zeilt nu met John Gijzenij de wereldzeeën over. Verzeild tussen ongerepte atollen en afgelegen eilanden op zoek naar verreikende verrijkende avonturen. Je kunt haar volgen via haar blog sy-rhapsody.nl
