Rhapsody-blog: Zeilheld op sokken
Ada van der Vis, ooit een zeilheld op sokken, vond jaren geleden de Hollandse plassen al spannend en getijdenwater een hele uitdaging. Zij zeilt nu met John Gijzenij de wereldzeeën over. Verzeild tussen ongerepte atollen en afgelegen eilanden op zoek naar verreikende verrijkende avonturen.
Het begon op een vroege zomerse voorjaarsavond voor anker op de Westeinderplassen. Zachtjes kabbelend water. Een aaiend briesje over het water. Een langzaam verkleurende avondzon. Lui liggend op de kuipbanken mijmerden Ada en John over het leven, reizen en een wereldomzeiling, Johns grootste droom. “Laten we het gewoon doen. Vertrek 5 mei 2016.” Het waren vast de warme zonnestralen die haar bedwelmden bij het nemen van dit alles veranderende besluit want ze zei ja zonder lang na te denken. “We stoppen als ik niks vind.” De eerste belangrijke stap was gezet. Een vertrekdatum als stip aan de horizon. Een stip om naar uit te kijken. Een stip om te vrezen. Een stip om naar toe werken. In het begin nam Ada het niet zo serieus. Die stip was nog ver weg. In de tussentijd zou er van alles kunnen gebeuren die hun koers zouden kunnen wijzigen. John was echter koersvast.
Als jong meisje stond Ada op het strand amper met haar tenen in water turend naar de horizon. Afvragend wat daar achter zou liggen. De aantrekkingskracht van de zee was afgebakend. Het bleef beperkt tot het strand en het uitzicht.
Verder dan de branding durfde Ada niet. Ze bleef liever met beide benen op de vaste grond. Maar het verlangen naar verre oorden was geboren. Het avontuurlijke zeilen op zee kwam voor Ada mee met de liefde. Ze had al weleens gezeild. Ze vond het leuk maar altijd in de rol van opstapper. Zelf aan het roer? Geen denken aan. John leerde Ada zeilen op een open zeilboot. Ze had geen idee wat te doen toen ze het roer pardoes in haar handen kreeg. Ze was een zeilheld op sokken. Wind, en hoge golven boezemde haar angst in. Het duurde lang om dezelfde passie te voelen voor een wiebelboot als John. Pas na de aankoop van een Friendship 22, Amigo, besloot ze vrienden te worden. Ze kreeg het zeilersgevoel te pakken en kon de boot laten gaan waar ze wilde. Als wereldreizigers in de dop ontdekten ze de plassen en de meren van Nederland. Oude stadjes van het IJsselmeer en Friese wateren waren hun eerste verre bestemmingen. Het reizende zeilen vroeg om een grotere boot. Amigo werd met pijn in het hart verruild voor Sueño, een Dehler 28. Dit schip is zeewaardig dus begon het te kriebelen. Ze ronden de kop van Noord Holland, staken over naar Texel, gingen zuidwaarts naar Vlissingen, een voorzichtige tocht naar Blankenbergen. Eenmaal geproefd aan het zout werd het verlangen naar het grote water en de brede horizon groter. Een nacht op zee was de ultieme uitdaging. Aankomen in Lowestoft voelde als een grote overwinning. Maar de oceaan op? Geen haar op haar hoofd die daar aan dacht.
Tot die ene mooie voorjaarsavond. Het veranderde hun leven compleet. Alles daarna stond in het teken van hun voorgenomen reis met de belofte dat ze zouden stoppen als een van de twee het niet meer leuk zou vinden.
Ze stortten zich op de voorbereidingen. Zo gingen ze op zoek naar een ultieme vertrekkersboot. Een 28voeter was echt te klein. Ze waren meteen verknocht, meteen overstag na het zien van een Breehorn 37. Rhapsody werd de boot die hen achter de horizon zou brengen. Rhapsody zou hun huis op het water zijn. Niet alleen de boten werden groter ook hun kennis. Examens EHBO op zee, zendamateur, kustnavigatie, MarcomB zijn met goed gevolg afgesloten. Ada breidde haar zeilexpertise uit met zeillessen bij de Zeezeilschool in Scheveningen.Ze spaarden zoveel als ze konden. Bestemmingen werden uitgesteld omdat ze die ook per boot aan zouden kunnen doen. Artikelen over de mooiste plekken werden bewaard, boeken werden verslonden, vertrekkersdagen bezocht om van alles te weten te komen en te leren van anderen die hen waren voorgegaan. Tijdens hun vakanties maakten ze zoveel mogelijke mijlen. Ze bezochten Zuid Engeland, Londen en de Scandinavische eilanden in een recordtijd van een paar weken. Zo leerden ze hun boot onder allerlei omstandigheden kennen. Elk hoekje en elke centimeter van de boot werd ontdekt door zich in allerlei bochten te wringen om vernieuwingen en verbeteringen aan te brengen. De boot kende geen geheimen meer.
Alles rondom het vertrek werd een zekerheid. De voorbereidingen, vernieuwingen en veranderingen aan de boot werden steeds concreter en konden afgestreept worden op de lange to-do lijst. Het duwde Ada vooruit richting de toekomst, richting de horizon met veelbelovende avonturen en nog veel verder dan dat. Maar het vertrek heeft ook een keerzijde en die begon aan haar te trekken. De onzekerheid om van alles los te zijn. Knopen doorhakken. Onzichtbare draden doorsnijden. Het naderende afscheid. Haar huis, vrienden, familie en werk. Alles achterlaten van de persoon die ze tot dan toe was; intern begeleider op een basisschool, een zus, een vriendin. Dat alles inruilen voor een onzeker bestaan op zee. Te verruilen om een zeilheld te worden. Bescherming tegen een storm voor een stormachtig bestaan op zee. Vaste grond onder de voeten voor een bewegende watermassa. Tijdens het emotionele uitzoeken en wegdoen van hun spullen kwam ze erachter dat alles wat echt belangrijk is in haar zelf zit. Iedereen gaat met haar mee op reis. Oproepbaar wanneer ze maar wil. Allerhande spullen werden op het allerlaatste moment in Rhapsody gekwakt om klaar te zijn voor hun afscheid in hun woonplaats Alphen aan den Rijn. Vijf mei was het grote moment; de opening van de sluis van IJmuiden met zicht op open zee, achter hen de steeds kleiner wordende groepje familie en voor hen eindelijk dat punt op de horizon.
Nu 7,5 jaar later hebben ze de Noordzee, Golf van Biskaje, de Atlantische Oceaan, de Caribische zee en de Stille Zuidzee bedwongen. Vele parels van eilanden, vele interessante mensen en vele bijzondere avonturen verder. In haar verhalen zal zij ons meenemen naar een andere wereld.
Ada van der Vis
