Karma-blog: ‘Dansen dansen dansen … op de oceaan’
Werner Toonk is IT-projectmanager en zeiler. Na een barre tocht door de Zuidelijke Oceaan meerde hij zijn stalen tweemaster in 2018 aan in Nieuw Zeeland. Terug in Nederland publiceerde hij het boek Karma van Staal over zijn 200 dagen durende reis met verschillende opstappers. Dit jaar pakt hij de draad weer op en zeilt verder naar Kaap Hoorn. Via zijn blog op karmavanstaal.nl houdt hij ons op de hoogte.
Tue 16 Jan 2024 01:48 (CET)
Dansen dansen dansen … op de oceaan
Tonijn in de koelkast. Genoeg voor drie dagen. Strak blauwe lucht. Meestal dan. Als er wat bewolking is, dan komt de zon er toch gewoon doorheen, zodat het alsnog warm is. Blote voeten, net als de afgelopen weken. Mijlen maken. Eindeloos veel mijlen. Chili is sinds gisteren dichterbij dan Point Nemo. We zijn nu dus weer dichterbij land, dan bij niets. Finally!
Sinds gisteravond (boordtijd, nog 6 uur verschil met Nederland) is de wind aan het bouwen. Langzaam maar gestaag. Ondanks andere verwachtingen zijn er nog vrijwel geen vlagen. Het is stabiel, heel stabiel en heel langzaam aan het bouwen dus.
Het begon met 15 knopen, windje drie. Nu zitten we op 25 – 27, windje 6 tot 7. De bezaan is opgebonden. Het derde rif zit in de main. De Genua is een klein stukje ingerold. Voor de niet zeilers: er staan nog maar twee kleine zeiltjes, die gekleurde lichtweer zeilen liggen binnen in de zeilenberging, opgeborgen in de zeilzqkken. Dat doek is niet opgewassen tegen deze wind.
We racen, 7 knopen gemiddeld, soms 8 en op een golf 9. Niet gek voor deze stalen dame. Oscar ligt net weer even in z’n achterhut. Mitchel zit te chillen. Ik verstoor z’n rust met geschreeuw.
Blèrende vrouwenstemmen, gitaren, bas erbij. Shakira. Anoukh. Davina. No creo. R U Kiddin’ Me. Het duurt te lang. Nog even, nog even luchtgitaar spelen, springen en meeschreeuwen. Dan gaat ‘ie weer uit en horen we weer niets dan de wind en de golven. We zijn een zeilboot, geen partyschip. Maar ow ow ow wat is dit lekker.
Af en toe rolt er iets, ratelt er een val even tegen de mast, of valt er iets op de grond. Alles is ongemakkelijk met deze koers en zoveel helling. De gedroogde kokos van m’n ontbijt bakje ligt uitgestrooid over, achter, onder en naast de kaarten tafel. En d’r bij en vooral d’r tussen in onmogelijke hoekjes. De droge spaghetti valt later bij het koken als een vers spel Mikado door de boot. We dansen over de golven, dan gebeuren dit soort dingen.
De weersverwachtingen zijn goed. Het bouwt nog even door, naar dertig knopen. Daarna wordt het even stoeien met vlagen 40, of nog net wat meer wellicht. Een uur of tien gaat het duren, twaalf wellicht. Dan is het front voorbij. Moeilijk voor te stellen met de blauwe lucht van nu, maar we lukt bij de passage ook voldoende water naar beneden te komen om te douchen aan dek. Wel aangelijnd dan natuurlijk. Veiligheid gaat voor en douchen is highly overrated …
We hebben dus eindelijk redelijk roaring forties weer, behalve de temperatuur dan. Karma is ervoor gebouwd en loopt soepel, wij genieten. Ook omdat we net weer een andere mijlpaal bereikt hebben: Hemelsbreed naar Puerto Montt is het nog minder dan 1.000 mijl. De laatste fles wijn (van de 2 die we er hadden) mag open. Maar dat doen we na het front. No rush.
Nog een dag of acht genieten, van deze immense oversteek, van de golven, de wind, het niets, het zijn, het ongemak, de verlatenheid en het enorme vertrouwen in deze oerdegelijke boot, de bemanning, en mezelf. Wat is dit enorm lekker om weer te mogen varen en dit te ervaren. Die roestige schipper is weer in z’n element. Happy.
Tue 16 Jan 2024 11:40 (CET)
Bewegende beelden
Toen ik in 2018 na 200 dagen zeilen terug kwam uit Nieuw Zeeland, had ik honderden (?) gigabytes aan videomateriaal. Ik heb er eigenlijk nooit wat mee gedaan. Dat komt er gewoon niet van. Ja, dat is zonde natuurlijk. Op deze tocht doen we dat anders. Minder video verzamelen. Geen uren de GoPro aan laten staan terwijl er feitelijk niets te zien is. Gerichte opnames maken en meteen weggooien wat niet bruikbaar is. Waar nodig shots eruit knippen.
Het duurde een paar weken voordat ik daadwerkelijk begon met opnames maken. De boot, het zeilen, de crew … ze zijn allemaal belangrijker dan het filmen. We hadden van het loszittende roer of van de diesel in de bilge ongetwijfeld hilarische filmpjes kunnen maken, maar op dat moment lag de focus er niet op. We wilden een veilige boot om te kunnen vertrekken.
Tijdens de eerste dagen met de vlagen 50 hadden we ook prachtige omstandigheden voor ruige filmpjes. De focus lag er niet op. We moesten inslingeren, de boot onder controle krijgen en zorgen dat we balans vonden. Dat is gelukt. We zijn bezig aan een prachtige en immense oversteek. 5.217 mijl. Vanaf Nederland hemelsbreed naar Kaapstad. Je hebt er geen idee van hoe groot die grote oceaan is, omdat ‘ie altijd maar een beetje weggemoffeld wordt op de wereldkaart.
Ondertussen filmen we dus. Af en toe. Raw material. Hoe zeg je dat in het Nederlands? Geen gelikte beelden, geen mooi format, en weinig editten. Maar wel bewegend beeld, van hoe het is om zo’n oversteek te maken. Geen diepte interviews, maar korte shots, om een beeld te krijgen, om mee te kunnen kijken en te genieten.
Ik had er totaal niet bij stilgestaan dat we met high speed internet aan boord, die filmpjes ook meteen konden plaatsen. Maar dat gaat dus. Heel fijn. Vanaf vandaag verschijnen nieuwe video’s gewoon hier op het blog. Even doorklikken, en dan speelt ‘ie af. Ik probeer het straks met de video van de tonijn die we wél gevangen hebben.
Dat zijn trouwens (ook) matige beelden. Oscar en Mitchel staan achterop de vis binnen te halen. Het zonnepaneel zit in de weg, er hangen te veel lijnen, de snelheid moet uit de boot, de vis moet over de railing, ik sta wat te filmen met één hand en vooral te kijken waar en hoe ik kan helpen. We wilden niet weer een tonijn verspelen… Maar het staat erop. Kijk zo maar en enjoy!
Buiten gaat het trouwens flink te keer. 30 knopen. Vlagen daar overheen. Af en toe een nare golf. Maar alles went. Nog een uur of 6, wellicht 7, dan moet het weer rustiger worden. Nog 3 keer gijpen, een kleine 800 mijl en we varen de binnenwateren van Chili binnen.
Soms speur ik de horizon al af om te zien of er land is. We zijn er immers bijna. Zo voelt het. Maar het is nog 800 mijl. 8 keer de afstand naar Engeland, vanaf IJmuiden. Nog lang geen land inzicht.
Tue 16 Jan 2024 22:37 (CET)
We zijn er weer
Johny Nash zingt zachtjes in m’n linker oor. Nooit twee oordopjes in aan boord. Altijd luisteren naar elk geluid. Alles wat niet klopt krijgt aandacht. Maar op dit moment klopt zo’n beetje alles. I can see clearly now. The rain has gone.
Het front is voorbij. De zon straalt weer. We hebben het wel eens zwaarder gehad dan de afgelopen dagen. Hoewel … van deze tocht was dit wel het zwaarste front, denk ik. Los van wat er gebeurde toen we vertrokken. Dat was heftiger. Vooral het gebrek aan slaap is nu een issue. Anderhalve dag wakker met maar een paar uur slaap … Daar wordt je niet vrolijker van.
Mooi weer helpt dan wel! De regen is weg, de luiken staan weer open zonder te vrezen dat er golven naar binnen lopen. En het is een mooi moment om de tweede en laatste fles rood open te trekken. Als ik de crew daarvan kan overtuigen tenminste. It’s gonna be a bright, bright sun-shiny day.
De vooruitzichten voor de komende dagen zijn goed. Heel goed. Alle weermodellen duiden op een zorgeloze, comfortabele en bovendien ook snelle tocht naar de ingang van het Chanal de Chacao, aldus onze walnavigator. Maar …we verkopen we de huid niet voor de beer geschoten is en de bloemen worden pas uitgereikt aan de finish. Zo is het Ruud.
Maar wat is het fijn dat er op dit moment geen enkel weersysteem te zien is in de prognoses dat tijdens onze laatste week van deze immense oversteek nog roet in het eten wil gooien.
We zijn al aan het rekenen aan een ETA. Die hangt af van de VMG. De TWD en de COG. No worries, daar gaan we het niet nog een keer over hebben. Alles wijst op 22 Januari dat we de Chileense fjorden binnen varen. Vraag is alleen nog of we dat eerste biertje nog net op de 22e of op de 23e drinken.
Uiteindelijk komt ook dat vast allemaal goed en maakt die ene dag meer of minder niet uit.
Wed 17 Jan 2024 23:04 (CET)
Roaring forties weer
Het weer is weer zoals het weer hoort te zijn: 25 knopen wind, die toch regelmatig de 30 aantikt en soms zelfs even door de 35 gaat. Stevige wind dus.
De golven mogen er ook nog zijn. Dat is het restant van het front. Gemiddeld 4 meter hoog, volgens de computer modellen. Er zitten er natuurlijk altijd bij die daar bovenuit komen. Maar sinds we de zeilen over bakboord hebben staan, lopen ze redelijk met ons mee en beuken ze niet meer op de romp
Voor de niet zeilers: bakboord is de linkerkant van de boot, als je vanaf het schip naar voren kijkt. Zeilen over bakboord betekent dat (in ieder geval) het grootzeil aan die kant naast de boot staat.
We slingeren wat heen en weer, omdat we met de wind pal van achteren te weinig tempo kunnen maken. Afkruisen noemen zeilers dat. Ondanks het geslinger komt Puerto Montt rap dichterbij.
Vandaag hadden we aan anderhalf uur vissen genoeg om weer een flinke tonijnen eruit te halen. Crew weet het nog niet, maar die eten we zo als gegrilde steak, met risotto en verse cawl sla.
Werner maakt ook video’s aan boord van KARMA, die kan je hier bekijken.
Werner Toonk
