Rhapsody-blog: Ruilhandel
Ada van der Vis, ooit een zeilheld op sokken, vond jaren geleden de Hollandse plassen al spannend en getijdenwater een hele uitdaging. Zij zeilt nu met John Gijzenij de wereldzeeën over. Verzeild tussen ongerepte atollen en afgelegen eilanden op zoek naar verreikende verrijkende avonturen.
Ze staat onopvallend onder een boom wanneer ik haar opmerk. Ik heb geen idee hoe lang ze daar al staat. Zodra ze ons ziet, verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Weifelend stapt ze op ons af. Ze heeft klaarblijkelijk op ons gewacht. Ik groet haar. Haar oude ogen dwalen van mijn ogen af naar mijn handen. Haar sprankelende ogen worden dof door teleurstelling. Klein en heel even. Maar ik zie het. In mijn handen draag ik een grote bos verse paksoi. Net gekocht bij een jongeman voor vishaakjes. Dan zie ik de paksoi op de rand van ons bijbootje. Ze spreekt niet veel Engels maar ik begrijp dat ze al die tijd op ons heeft gewacht om die paksoi te ruilen.
Ik voel een raar soort schuldgevoel over me heen komen alsof ik haar tekort doe door nee te zeggen. Ze blijkt een weduwe te zijn en moet veelal voor haarzelf zorgen. Deze dame valt niet op, vraagt geen aandacht en heeft dan uiteindelijk niets terwijl ze duidelijk ons iets bieden heeft. Toch kijkt ze weer hoopvol op. “Morgen?”vraagt ze. Maar morgen gaan we weg en vanavond ruimen we het bootje op. Weer dat knagende gevoel. “Kunt u het morgenvroeg bij de boot brengen?” hoor mezelf zeggen. Een dankbare blik zegt ja.
Al rond achten zie ik de dame in kwestie rustig onze richting op peddelen. Beheerst, geroutineerd en vrijwel geruisloos plaatst ze de peddel in het water. Voor haar liggen verschillende zakken. Als ze dichterbij komt, zie ik dat ze afgeladen zijn met groente en fruit. Oude rijstzakken vol sinaasappels, papaja, bonen, lente-uien, tomaten en paprika worden geleegd op Rhapsody. De zakken geef ik terug zodat ze die opnieuw kan gebruiken. Een shirt was haar bescheiden antwoord op de vraag wat ze graag wilde hebben. Een mooi Polynesisch exemplaar verruilt van eigenaar. Dankbaar neemt ze het van mij aan. Het is zoveel wat ze ons heeft gegeven dat ook een potje zelfgemaakte jam, rijst, suiker en voorraadpotten in haar kano verdwijnen. Bij elk ding dat ze krijgt wordt haar glimlach groter. De mijne ook wanneer ik later een smakelijk partje van haar sinaasappels in mijn mond stop. De lekkerste ooit.
Ada van der Vis
