Bik blog: Aankomst in Agen
Anita is op verzoek van Andries mee naar Ibiza op zijn Van de Stadt 28. Niet buitenom, maar binnendoor via het Canal du Midi.
Mijn navigatie dirigeert mij door de smalle straatjes van Agen en ineens zie ik het water. Hier zou de Seahorse ergens moeten liggen. Ik parkeer mijn auto en na enig zoeken zie ik Andries op de kade lopen. Met een big smile komt hij mij tegemoet.
Doodmoe stap ik op de smalle steiger en voel hoe dat ding alle kanten op wiebelt. ‘Als ik nu maar niet in het water val’ schiet er door mijn hoofd. Dat zou wel een spetterende entree a-la-Anita zijn. Al waggelend en zwabberend bereik ik de boot. Stijf van het autorijden, stap ik uiterst klungelig aan boord. Blij dat ik er ben plof ik neer en luister naar de enthousiaste verhalen van Bianca, Ferdi en Andries. Ze hebben duidelijk een hoop mee gemaakt de afgelopen dagen. Het was behoorlijk afzien op zee, maar ook de sluizen doorvaren is best spannend verneem ik. Bianca die als een aapje van de boot afklimt en Ferdie die samen met Andries de boot de sluis in manoeuvreert (Bianca en Ferdi stapten eerder bij Andries op de boot – redactie). Ergens ver weg in mijn hoofd gaat een klein belletje rinkelen maar ik ben te moe om te beseffen wat het is. Wanneer ik mijn spullen in de boot heb gelegd en weer naar buiten ga stoot ik hard mijn hoofd tegen de mast die plat ligt. Rechtop staan lukt hier dus niet, dat is duidelijk. Oef, dat ding en ik gaan geen vriendjes worden vrees ik. ‘Wel opletten Brinkie, anders heb je straks een dikke bult op je hoofd’ prent ik mezelf in.
Ferdi en Bianca nemen afscheid en gaan met mijn auto terug naar Nederland. Ik geniet van de ondergaande zon. De temperatuur is uiterst aangenaam en het is een prachtig plaatje hier met al die lampjes onderaan de bergwand. Anzichtkaart-achtig-mooi! Andries geeft mij een wijntje en ik luister naar zijn verhalen. De vermoeidheid verdwijnt naar de achtergrond en het vakantiegevoel neemt snel toe.
Geen heftige golven en deining en dat komt mij uitermate goed uit
Wat ben ik blij dat we het relatief rustig krijgen op Canal du Midi. Geen heftige golven en deining en dat komt mij uitermate goed uit. Ik heb namelijk geen zeebenen. Het is eerder het tegenovergestelde – ik word soms al misselijk in de haven. Ook mijn maaginhoud blijft niet altijd op zijn plek. Ik heb dit vooraf aan Andries verteld. Hij wuifde dat weg onder het mom ‘tegen misselijkheid heb ik zat pillen aan boord, maak je geen zorgen!’ Wellicht dat ik voor het bereiken van de Middellandse Zee wat zeebenen kan kweken de komende dagen… ik mijmer wat weg met deze gedachten en hoop maar dat ik niet zeeziek word.
En dan ineens de opmerking “we moeten morgen maar even kijken hoe dat gaat met die sluizen” met een vertwijfelde blik kijkt hij mij indringend aan en vraagt “zie jij dat wel een beetje zitten?” Hij is mij aan het peilen realiseer ik me. Maar waarom? Waarom kijkt hij mij aan alsof ik ofwel een heel goed antwoord dan wel een heel fout antwoord kan geven. En dan gebeurt het; ineens weet ik wat het belletje was dat ik eerder hoorde rinkelen. Het lijkt wel een klokkentoren die op volle sterkte in mijn hoofd dreunt; ‘Ik heb nog nooit een sluis vanbinnen gezien en nu moet ik in mijn eentje hetzelfde gaan doen wat Ferdi en Bianca met zijn tweeën deden’ bedenk ik me. Slik!! Dit laat ik even op me inwerken en er schieten een aantal scenario’s door mijn hoofd. Het idee van mezelf luierend op het voordek, genietend van zon en een prachtig omgeving verdwijnt als sneeuw voor de zon en dit vooruitzicht wordt ingenomen door een ander beeld. Ik die moet gaan klimmen om touwen vast te binden en een sluis bedienen. Ik weet helemaal niet hoe ik een sluis moet bedienen, ik heb ook geen idee hoe ik die touwen moet vastbinden!! Een ongerust gevoel bekruipt mij.
Het idee van mezelf luierend op het voordek, genietend van zon en een prachtig omgeving verdwijnt als sneeuw voor de zon
Het zou echt wat voor mij zijn om in het water te belanden… En dan niet een beetje, half met een voet ofzo, zodat je kunt doen alsof je van de trap afglijdt omdat het nat en glad is. Nee gewoon vol in het water vallen omdat ik net niet bij de trap kom. Of erger nog- ik blijf met mijn voet ergens aan hangen en trek de boel compleet overhoop om dan aan één been ondersteboven aan de boot te bungelen. Dat zou allemaal kunnen gebeuren… Een rilling loopt over mijn rug…
Ik laat mijn gedachten even de vrije loop en denk terug aan de tips & trucs die ik vooraf had gelezen op Internet van anderen die deze route hebben gevaren. Ik neem me voor morgenochtend eerst een scherp mes in mijn zak te stoppen. Mocht er iets vast komen te zitten dan kan ik altijd een touw los snijden. Als een ander het kan, dan kan ik het óók. Toch…??! Of in ieder geval kan ik het leren… of ik kan proberen het te leren… Andries kijkt me ondertussen met grote ogen vragend aan. Oeps; ik heb nog altijd geen antwoord gegeven. Blijkbaar kijk ik wat vreemd uit mijn ogen want voordat ik (eindelijk) wat zeg, zegt hij “we gaan eerst slapen en dan bespreken we morgen wel hoe we dat gaan doen. Het komt wel goed”. Ik ben veels te druk met allerlei rampscenario’s in mijn hoofd om te antwoorden en knik alleen maar. Ik sta op om te gaan slapen en stoot keihard mijn hoofd, ik ben nu al klaar met die k..mast!
Wie is Anita?
Ik ben sportief ingesteld, ik houd van actie, gezelligheid, spontaniteit en gekkigheid. In mijn volwassen leven heb ik ruim 20 jaar ervaring op de teller staan maar ik voel me nog altijd 18. Een bucket-list heb ik niet, wel onderneem ik graag nieuwe dingen. Ik ben gek op zon, zee en strand en vertoef graag met zonnig(!) weer in de buurt van water. Met zeilen of varen heb ik geen noemenswaardige ervaring en over zeebenen beschik ik evenmin. Op een boot ben ik een echte leek.
Een baan tijdens kantooruren en twee schoolgaande kinderen zorgen ervoor dat spontane acties/tripjes zelden uitvoerbaar zijn. Er zijn dagen dat het toppunt van spanning voor mij slechts bestaat uit een race tegen de klok om op tijd op het schoolplein te staan. Het is dan ook geweldig dat mijn kinderen een week bij familie kunnen verblijven en ik weg kan van mijn werk… Ibiza here I come!!!
