Angela’s Clipper Race: Eindelijk zon!
Allereerst excuses voor dit veel te late blog. Ik probeer altijd 1, misschien 2 keer per week jullie lezers op de hoogte te houden, maar de afgelopen week is dat (dus) niet gelukt.
Ik dacht dat de Pacific zwaar zou zijn, wat ook zo was, maar deze etappe is op een andere manier nog veel zwaarder. Je zou kunnen denken: maar jullie hebben fantastische voor-de-windse omstandigheden. En dat is precies waar de crux zit. Voor de wind, met spinaker op kan niet iedereen sturen. Daarbij hebben we windshifts van 20-40 graden wat betekent dat als je op koers bent en de wind opeens tegen draait, de spinaker inklapt met een hoop geklapper als gevolg.
Hierdoor hebben een aantal boten om ons heen al behoorlijk wat schade aan de spi’s en Unicef zelfs aan hun grootzeil.
Iedereen heeft 3 spi’s aan boord, een code 1 (grootste, tot 12 knopen), de Code 2 (middelmaat, tot 20 knopen) en de Code 3 (kleinste, tot ca. 30 knopen). Wij hebben enorm veel gewisseld tussen de verschillende spi’s en doordat het een all-hands ondeck evolutie is heeft dat ervoor gezorgd dat niemand genoeg slaap heeft gekregen.
Daarnaast raast het C-woord hier door de boot waardoor er iedere wacht wel 1 of 2 mensen gewoon hun bunk niet uit kunnen komen (inclusief de schipper). Met slechts 5 mensen per wacht blijft er dan weinig over. De ‘C’ lijkt mij over te slaan maar dat komt wellicht doordat ik het in Januari nog heb gehad…
Ook zijn er maar een paar mensen die koers kunnen houden EN kunnen reageren op de windshifts met de spi omhoog. Dus ik sta uren en uren achter het roer. Je zou mijn handen moeten zien! Mijn schouders en armen beginnen langzamerhand op die van een bodybuilder te lijken.
In eerste instantie hebben wij veel met de Code 2 gedaan maar nadat we een paar keer uit het roer zijn gelopen (bij 17 knopen wind!!) en de reparaties letterlijk uit de spinaker waaiden (gelukkig geen nieuwe schades!) hebben we toen 24 uur met alleen een Yankee 2 en Staysail gedaan. We moesten er even van bijkomen. Op zich jammer, want dat was tijdens de Ocean Sprint (waar de top-3 extra punten kan verdienen), maar we waren gewoon leeg.
Sinds gisternacht hebben we de Code 3 op en doen we met TWS 15-18kn en een AWA 090 tussen de 10-12 knopen. Het lijkt te werken. Het gat met de top 4 wordt iedere positie-update kleiner en de afstand met de boten achter ons wordt groter. We hebben het nodig want over een dag of 4 varen we de wind uit en tot de finish is dan alles mogelijk. Dat hebben we de vorige etappe wel geleerd!
Ons voordeel nu is dat de top-4 loopt te ‘prikken’ om de scoring gate te halen. De eerste 3 boten die daar doorheen varen krijgen ook bonus punten, maar als vijfde in de rij kunnen wij die gate letterlijk links laten liggen wat ons een betere koers en snelheid geeft op het moment.
Het andere goede nieuws is dat ik vanochtend mijn zeillaarzen, merino wollen sokken en thermo uit heb getrokken en dit heeft plaatsgemaakt voor Crocs, korte broek en een (merino wollen) t-shirt. Het kan net, maar mijn lijf wordt zo blij van een beetje zon. Het geeft mij nieuwe (erg welkome) energie.
Dus all-in-all gaat het lekker, het zonnetje schijnt, wij kunnen nog wisselen tussen 3 spi’s, we doen goede snelheid in de juiste richting en zodra ik ergens tussendoor een paar keer een uurtje extra slaap kan pakken is het helemaal perfect.
Tot snel
Groetjes,
Angela, Ha Long Bay Vietnam – CV26
