Karma-blog: In 6 maanden naar Australië
Ik kan weleens met jaloezie kijken naar die stelletjes die ervoor kiezen om een paar jaar van hun leven samen te cruisen. Mijn vrouw is geen zeiler, de puberende kinderen uit mijn eerste huwelijk zijn er ook niet dol op en het is mijn droom om rond de wereld te zeilen. Wat doe je dan? Ik heb een compromis kunnen vinden, waarbij ik niet langer dan zes maanden van huis ben en toch m’n droom kan najagen. In zes maanden naar Australië, dan terug naar huis en een plan maken voor het tweede deel.
Vooralsnog zit ik volop in het eerste deel. Ik heb net mijn eerste oversteek van de Atlantic achter de rug en lig in de Cabanga Iate Club in Recife. Voor ons ligt de Zuidelijke oceaan met de Roaring Fourties. De Volvo Ocean Racers kwamen hier gisteren op gepaste afstand voorbij en varen ongeveer dezelfde route. Ik ben benieuwd hoe zuidelijk zij zullen gaan om goede wind te krijgen voor het traject naar Kaapstad. Bij hen gaat het vooral om tactische beslissingen gericht op zoveel mogelijk snelheid. Mij gaat het vooral om de boot heel houden en veilig aankomen.
40 knopen is daar vrij normaal en op iedere kaart zie ik wel uitschieters tot 65 knopen…
Ik zie best wel op tegen die volgende etappe. 3.500 mijl in een rechte lijn, maar rekening houden met de heersende winden varen we zeker 3.900 mijl. Als ik kijk naar de voorspellingen voor de komende weken, dan vraag ik me stiekem weleens af waar ik aan begonnen ben. Het lijkt erop dat we eerst twee weken aan de wind moeten ploeteren om dan in de Roaring Fourties de depressies over ons heen te krijgen. 40 knopen is daar vrij normaal en op iedere kaart zie ik wel uitschieters tot 65 knopen… In zes maanden naar Melbourne. Is dat niet veel te ambitieus? Ik probeer er niet al te veel aan te denken en focus me op de tocht naar Kaapstad die voor ons ligt.
Als alles goed gaat, dan zijn we daar net na de kerst. En wellicht kunnen we zelfs nog een tussenstop maken op Tristan da Cunha. Een tot de verbeelding sprekend eiland in het midden van de zuidelijke Atlantische oceaan. Er wonen circa 300 mensen, nazaten van wat soldaten die er zich in 1816 settelden, in de loop der jaren aangevuld met schipbreukelingen. Een vliegveld heeft het niet en ook geen beschutte baai om te ankeren. Als de swell het toestaat, dan ankeren we voor de noordkust en gaan met de dinghy even aan land.
Een mooi vooruitzicht, maar zover is het nog niet. Er ligt nog een hele kluslijst tussen ons het moment dat we kunnen vertrekken. Klussen dat lijken ze hier in de Iate Club niet gewend. Het is vooral een club voor de welgestelden die al het onderhoud aan hun boot hebben uitbesteed. Wij trekken ons daar niets van aan en beginnen iedere ochtend om halfzes als het nog een beetje koel is en klussen door tot de zon weer onder gaat. Even hard doorwerken, maar dan kunnen we doen waar ons hart naar verlangt: de tros los gooien en weer varen zeilen. Op naar Kaapstad!
