‘Er zijn maar weinig plekken waar ik me meer thuis voel dan op het water’
Dieuwke de Jong is fotograaf en jurist, en zeilt met haar Neptun22 over de Friese meren. Voor Zeilhelden zal ze als fotograaf meezeilen op het zeilschip Eendracht, tijdens de Atlantische oversteek vanaf Jamaica naar de Azoren; een tocht die ongeveer vier weken zal duren. Aan boord zal ze de zeilers portretteren en met beeld en tekst hun verhalen vertellen. Vandaag blikt ze vooruit en deelt ze haar verwachtingen!
Gemiddeld is de Atlantische Oceaan zo’n 3844 meter diep en op het diepste punt zelfs 8605 meter. De Eendracht is zo’n 5 meter diep. Ikzelf ben 1,74 meter lang. Ik ben niet zo goed in hoofdrekenen en zal de exacte cijfers van hoe dit alles zich tot elkaar verhoudt daarom schuldig moeten blijven, maar dat ikzelf, en ook het schip, in vergelijking tot die enorme hoeveelheid water ontzettend nietig zullen zijn is zeker. Wekenlang zal ik alleen water zien, zover als ik kan kijken. Zou dat ook gaan vervelen? Of raak je nooit uitgekeken op dat eindeloze blauw?
Nu het zo dichtbij komt voel ik het af en toe steken in mijn buik …
Volgende week dinsdag vlieg ik naar Jamaica. Vanaf daar zal de tocht gaan starten en zeil ik als fotografe met zo ongeveer veertig mensen de Atlantische Oceaan over. Veertig mensen die ik nu nog niet ken, en waarvan ik een selectie voor mijn camera zal krijgen. Allemaal met hun eigen verhaal. Puur, rauw en zo dichtbij als ze me willen toelaten, zoals ik het liefst fotografeer. Toen ik dit maanden geleden afsprak was ik ontzettend enthousiast. Twee van mijn grote liefdes die samenkomen op één plek, fotograferen en zeilen, beter kan het eigenlijk niet, maar nu het zo dichtbij komt voel ik het af en toe steken in mijn buik. Zenuwen. Wat als ik me niet even ergens kan terugtrekken? Wat als niemand zit te wachten op een camera in zijn of haar gezicht? Wat als ik iets vergeet? Structuur en overzicht zijn niet mijn sterkste punten, en dus heb ik geheel tegen mijn karakter in een lijst gemaakt met alles wat ik nodig denk te hebben. Mijn zeilpak ligt al klaar, vers gewassen en wel, en ik neem niet één maar twee camera’s mee, voor het geval dat, en een mooie selectie aan lenzen. Ik hoop maar dat het gauw dinsdag is, zodat deze voorfase van stressen en zorgen gauw voorbij is. Ik weet dat als ik de voordeur achter me sluit, de zenuwkriebels om zullen slaan in berusting in het onbekende en tegelijkertijd nieuwsgierigheid naar wat gaat komen. Dan kan het écht gaan beginnen.
Voor de oversteek zelf heb ik niet zoveel angsten. Er zijn maar weinig plekken waar ik me meer thuis voel dan op het water
En ergens hoop ik dat we het qua weer ook af en toe te verduren zullen krijgen. Ik vind het fantastisch om de kracht van de elementen te voelen en als ik vertrouw op het schip en de bemanning kan ik me daar ook helemaal aan overgeven. Een aantal jaar geleden zeilde ik een week of drie mee met een schoenerbrik over de Noordzee, en toen de wind en de regen een dag en een nacht goed tekeergingen voelde ik in al mijn vezels dat ik lééfde. Het buiswater dat bij de boeg naar binnen klapte, terwijl de commando’s over het dek werden geschreeuwd en iedereen zich met zijn harnas moest vastklikken, heerlijk! Die ruigheid en adrenaline dwingt je volledig aanwezig te zijn en ik geniet van de interne kalmte die me dat brengt.
Ik kijk ook uit naar het leven op een andere klok dan ik gewend ben in mijn dagelijkse leven, zonder internet, zonder de drukte van de stad, zonder telefoon, naar de versimpeling van het leven door het verwijderen van al die externe prikkels. Naar een maand lang vooral bezig te zijn met fotograferen en creëren. Ik kijk uit naar de zonnestralen op mijn huid, naar de dieren die we met een beetje geluk zullen tegenkomen, naar de mensen die ik hoop te leren kennen.
Ik ben ontzettend benieuwd naar alle inzichten die deze oversteek me zal geven en hoop verrijkt terug te komen, met een tas vol nieuw werk en verhalen en een hoofd vol nieuwe ervaringen. Tot dan!
