Karma-blog: ‘Van waar naar waar vaar je?’
Werner Toonk is IT-projectmanager en zeiler. Na een barre tocht door de Zuidelijke Oceaan meert hij zijn stalen tweemaster in 2018 aan in Nieuw Zeeland. Terug in Nederland publiceert hij het boek Karma van Staal over zijn 200 dagen durende reis met verschillende opstappers. In 2023 pakt hij de draad weer op en zeilt verder via Kaap Hoorn naar Piriapolis in Uruguay. De laatste etappe van zijn reis begint half maart 2025, eindpunt is Amsterdam.
M’n plan is om met Karma naar huis te zeilen. Naar Amsterdam, of naar Medemblik, maar in ieder geval via IJmuiden. In totaal circa 6.866 mijl. Zo’n 12.500 kilometer. Best ver, maar als je het afzet tegen wat ik al met Karma gezeild heb, dan valt het wel te overzien.
Half maart gooi ik in Uruguay de tros los. Maar waar ligt Uruguay? De gemiddelde Nederlander heeft dat niet zomaar voor ogen. Het ligt in Zuid-Amerika, tussen Argentinië en Brazilië in. Het ligt op de breedtegraad van Buenos Aires, wat best zuidelijk is, ter hoogte van Kaapstad. Kijk anders even op de kaart op deze website.
Het is een relatief klein, maar veilig land. Zeker vergeleken met de andere Zuid Amerikaanse landen. Ongeveer vier keer zo groot als Nederland, met slechts 3,5 miljoen inwoners. Het merendeel daarvan woont in de hoofdstad Montevideo. Karma ligt in Piriapolis. Een badplaats zo’n honderd kilometer ten oosten van de hoofdstad. Daar meerde ik haar vorig jaar aan na een prachtige tocht door Patagonië.
M’n plan is om met Karma naar huis te zeilen. Naar Amsterdam, of naar Medemblik, maar in ieder geval via IJmuiden. In totaal circa 6.866 mijl. Zo’n 12.500 kilometer. Best ver, maar als je het afzet tegen wat ik al met Karma gezeild heb, dan valt het wel te overzien.
Ik zal weer voornamelijk zeilen, maar ik heb een paar tussenstops gepland. De eerste stop in Recife. Een stad op het oostelijke puntje van Brazilië. 2.250 mijl vanaf Uruguay. Zo’n drie weken zeilen. Toen ik er de vorige keer was, begreep ik dat het ook wel Helcife genoemd wordt. Ik heb er weinig ambitie. Water bijvullen, boodschappen doen en waar nodig tanken. Dan wil ik weer verder.
De tweede tussenstop staat gepland op de Azoren. Een etappe van zo’n 3.000 mijl. Vooral aan de wind, waarbij ik de evenaar moet oversteken en door de doldrums moet navigeren —een gebied met wisselvallige, windstille zones. Uitermate onzeker hoe lang dat duurt, maar 4 weken zou mooi zijn. Welk eiland het wordt, dat hangt vooral van de wind en het Azoren hoog af.
Na de Azoren is het nog zo’n 1.600 mijl naar huis. Een traject dat in twee weken te doen is, mits het weer meezit. Want het weer … dat is natuurlijk weer alles bepalend.
Vergeleken met de eerdere oceaantochten, kan dit hele traject in tien weken vaartijd. Zeventig dagen. Met wat stops en twee weken om de boot klaar te maken, ben ik zo’n drie maanden onderweg. In juni wil ik weer thuis zijn.
Ik heb er enorm veel zin in en kijk ernaar uit om mijn droomreis af te maken. Dit voelt als de laatste grote etappe van een avontuur dat jaren geleden begon. De oceaan roept, en ik kijk ernaar uit om weer wekenlang op het water te zijn —met niets anders dan de wind, de golven en de sterren boven me. Het wordt een lange tocht, vol uitdagingen en onvoorspelbaarheid, maar ook met die pure vrijheid die alleen op zee te vinden is. En uiteindelijk, na duizenden mijlen, terugzeilen naar huis… dat maakt het helemaal af.
Met wie ik vaar? Deels alleen, deels met een opstapper. Een hele bijzondere opstapper, maar daar vertel ik later meer over. Als je automatisch een seintje wit als er nieuws is, meld je dan even aan bij de nieuwsbrief.
Werner Toonk
