Hondenwacht 26 – Een streepje zee
Vier vuurtorens schijnen rond en verlichten op hun weg een streepje zee. Soms reflecteert de railing of een stag het snel langsglijdende licht. Op de kust geven honderden lampen van fabrieken, huizen, kantoren en auto’s een oogverblindende lichtshow en op het donkere water zie ik zwarte vlekken aan de horizon en witte, rode, groene knipperlichten verder weg.
Waarschuwingen, aanduidingen van gevaar en uitnodigingen om langs te komen.
Ik sta aan het roer en probeer koers te houden in deze wirwar van lichten en signalen, de gevaren te vermijden, de uitnodigingen af te slaan. Het is lastig om de juiste afstand in te schatten. Bijna altijd staan die knipperende bakens verder weg dan ik verwacht. Alleen die ene daar, die staat toch dichterbij? Nee. Of toch? Nee. Ik zoek een ster die op mijn koers ligt en hou die vast.
De wind trekt even aan, de boot gaat schuiner en loeft op, verandert iets van koers. De lichten schuiven mee en terug als de wind weer luwt. Waar is mijn ster? Oh, daar. Nee, die ernaast toch. Was dat knipperlicht er net ook al? Nee. Jawel. En die donkere vlek naast dat knipperlicht is dat land?
Ademhalen, zeg ik tegen mezelf, voeten schouderbreed, aandacht naar je buik, het schip op koers leggen, een ster vinden en doorvaren. Nog een uur, dan word ik afgelost. Ligt daar nou een schip voor anker?
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
