Zeilen op hakken tijdens de Classic Yacht Challenge

Dat heb ik nou altijd al eens mee willen maken: een regatta met klassieke jachten. Jachten waarvan je nog net niet languit over de steiger gaat liggen om de geveegde konten te bewonderen, ondertussen je haren kammend in het glimmend gelakte hout.
Meezeilen zou nog prachtiger zijn, maar gezien mijn geringe wedstrijdervaring acht ik deze kans klein.

Wie niet waagt wie niet wint, plaats ik eigenwijs toch een oproep op de website van de British Yacht Club. Tot mijn verbazing blijft een reactie niet lang uit. Ik kan meezeilen op een klassieke 6-M racer.
De eigenaar gaat er vanuit dat ik na ruim 10.000 oceaan mijlen, mezelf onderhand wel weet te bewegen en weet te handlen op een jacht. Hij heeft een punt.

In een volgende mail wordt mij verzocht posh kleding mee te nemen, want anders kom ik het Squadron niet binnen. IkOLYMPUS DIGITAL CAMERA heb geen flauw benul wat het Squadron is, later blijkt dit het clubhuis, lees kasteel van de Royal Yacht Squadron.
Ook een blauw polsbandje is gewenst voor de Panerai tent, want daar moet ik zijn om te netwerken, wordt mij verteld.
Netwerken, posh kleding? Heb er eigenlijk helemaal geen trek in, ik wil gewoon het water op en de wind door mijn haar.
Turend voor mijn kledingkast vraag ik me af wat de Engelsen onder posh verstaan. Pak naast mijn zeilkleding toch maar een “Ascot” hoed, jurk en hakjes in. De jurk laat ik eerst een halve dag luchten aangezien deze de geur van mijn boot heeft aangenomen, een soort bijzondere mix van diesel en paddenstoelen.

Pak naast mijn zeilkleding toch maar een hoed, jurk en hakjes in

 

Enkele dagen voor vertrek had ik, tenminste dat dacht ik, een kleine operatie. Ging er vanuit met een pleister weer buiten te staan, maar volgens mij zijn ze uitgeschoten met het mes. Met zes hechtingen in mijn kuit sta ik balend weer buiten. Na een dagenlange ontkenningsfase en het idee het groeit later wel weer aan elkaar, kom ik tot de conclusie dat zeilen misschien toch niet zo verstandig is.
De klassieke 6-M glijd met haar ronde vormen zonder mij door het blauwe water van de Solent, met nog zestig andere veeleisende houten dames op leeftijd.

 

Ik strompel naar de start waar een bord hangt ‘Starting canon may fire at any time’. En of ze dat doen. De Engelsen gehuld in witte broeken en double breasted colberts met ankerknopen, schieten erop los met hun gouden kanonnen. Starten doen ze hier in stijl, gehoorbeschermers gewenst.
Door antieke verrekijkers turen de heren streng richting het wedstrijdveld. Er is echter niet altijd opperste concentratie aangezien ik een compliment vanaf het elite balkon toegeworpen krijg over mijn hoed, waaronder vandaan ik alles vol verwondering aanschouw.

Het zeilen heb ik uiteraard nog niet uit mijn hoofd gezet. De Panerai Classic Yacht Challenge lonkt.
Ik struin wat over de steigers in mijn in de sale aangeschafte polo van een eerdere regatta, anders hoor ik er niet bij. Bewonder de schepen, knip hier en daar een foto en gooi al mijn kennis over jachten, hout en epoxy in de strijd, aangezien ik niet het type ben van charmante lachjes om mee te kunnen zeilen.
Waarvan ik dacht dat mijn weinige wedstrijdervaring een belemmering zou zijn, kom ik al snel tot de conclusie dat vrouw zijn een grotere belemmering is in dit door mannen overheersende zeiltheater. Ze hebben liever dat de dames hun zoveelste Bretons streepje kopen in de vele watersportzaken die Cowes rijk is. Om hen vervolgens vanaf de kade toe te wuiven.
In het programma zie ik echter ‘Ladies Race’ staan. Zou ik de heren dan toch verkeerd ingeschat hebben. Vol verwachting begeef ik me naar de startlijn, en zie warempel een “vrouw” op het voordek met iets te stevige kuiten en armspieren.

De eigenaar is echter wel gesteld op zijn privacy, geen foto’s and what happens on board stays on board

 

Als ik met mijn been omhoog op het strand lig mezelf te vergapen aan de voorbij zeilende jachten gaat mijn telefoon.  Of ik mee wil zeilen op een Sparkman en Stephens. De eigenaar is echter wel gesteld op zijn privacy. Geen foto’s and what happens on board stays on board. Dit was toch altijd al een gulden regel onder zeilers….
Ik zwachtel mijn kuit in en schuif met veel pijn en moeite mijn laars eroverheen. Ik ga niet mee om alleen de hapjes vanuit de salon te serveren, er gaat serieus gezeild worden.

Vanaf het voordek kwijl ik de gepoetste roestvast stalen railing onder omringd door al dit pracht. Met al hun elegantie glijden de jachten uitdagend langs elkaar heen. De een nog prachtiger dan de ander.
In deze wedstrijd zou ik het geen straf vinden om achteraan te liggen. Eerder een uitgelezen kans om de geveegde konten langer te bewonderen.

´s Avonds mag ik met de witte broeken mee naar het Royal Yacht Squadron. Het Squadron heeft echter twee ingangen, op mijn hakjes word ik naar de vrouweningang gedirigeerd. Om over de schok van aparte vrouweningang, welke niet de hoofdingang is, te komen gooi ik nog maar een door Panerai gesponsord glas champagne achterover. Om daarna net als de rest te gaan netwerken. En besluit de volgende keer mijn baard te laten staan.

Saskia Poelman

https://www.rys.org.uk/
http://www.paneraiclassicyachtschallenge.com/en/home/

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Reacties

Reacties