Met de nachtschuit vertrokken
Karlijn leeft een nomaden bestaan. In de zomer zwerft ze met haar 27ft bootje Drifter over de Randmeren. In de winter reist ze af naar warmere oorden waar ze zeilen, reizen en werken combineert. Op Zeilhelden blogt ze over haar zoektocht.
Waarom doe ik dit ook alweer? Voor het avontuur, de reis, het onbekende. Voor het zeilen, de tocht. Om te weten hoe het is om zoveel dagen en nachten achter elkaar op een klein jacht midden op zee te zitten. Om te ervaren, om te leren. Om te besluiten of ik het zelf ook wil en kan. Om te weten wat er allemaal bij komt kijken. Op de ferry van Tenerife naar El Hiero probeer ik mezelf zo moed in te praten. Op El Hiero zal een nieuw avontuur voor mij beginnen. Als opstapper zeilen van de Canarische naar de Kaapverdische eilanden. Er schiet van alles door me heen. Zin in de reis! Maar ook spannend. Kan ik dit wel? Zijn de mannen wel te vertrouwen? Dadelijk midden op zee kan ik geen kant meer op.
Eenmaal aangekomen staat Pierre al op me te wachten. Samen lopen we naar de boot, Gabriella. Daar treffen we Guido en met z’n drieën gaan we op zoek naar een restaurant. Eerst een hapje eten. We belanden in een obscure tent waar een groepje mannen luidruchtig naar een potje voetbal zit te kijken. Ook Guido en Pierre zijn snel gebiologeerd door het voetbal, het is maar moeilijk contact met ze te maken. Het is veel minder gezellig dan die eerste kennismakingsavond op Tenerife. Ik voel me een beetje ongemakkelijk, gaat het allemaal wel goed komen? Over een paar uur vertrekken we al.
Eigenlijk was het plan om een paar dagen later te vertrekken. We zouden een auto huren en samen het eiland gaan verkennen. Dan konden we alvast een beetje aan elkaar wennen voordat we voor zes dagen en nachten het ruime sop zouden kiezen. Maar door weersveranderingen moeten we vanavond al vertrekken, anders zouden we in een hogedrukgebied terecht komen en het hele stuk moeten motoren. Het ritje in het donker naar het restaurant is dus helaas het enige wat ik van het eiland El Hiero ga zien. En de mannen en de boot, die zal ik dan onderweg maar moeten leren kennen.
Pierre onderbreekt mijn gedachtes en begint over het wachtsysteem. Ze hebben voor vannacht een schema bedacht waarin zij beide een uurtje extra draaien zodat ik nog niet alleen wacht hoef te lopen. Als ik me comfortabel voel, kan mijn tweede wacht van 7:00 tot 9:00 alleen, dan is het toch al praktisch licht. Fijn, want het was stiekem toch wel spannend om gelijk ’s nachts alleen te varen op een voor mij onbekende boot. Lief dat ze daar al over nagedacht hebben. Dan gaat het vast toch goedkomen.
Na het eten rond 23:00 keren we terug naar de boot. Nog even snel het laatste contact met het thuisfront, en dan gooien we de trossen los. Het afmeren gaat niet helemaal soepel, maar uiteindelijk komen we toch heelhuids zonder iets of iemand te beschadigen uit de box. Zodra we uit de box zijn, hijsen we de zeilen, met een dubbel rif, en de genua erbij. Nog vol op de motor, gaan we tekeer op de golven. De motor gaat uit, we zeilen! Nu is er geen weg meer terug.
Karlijn Ballemans
