Routine en ervaring
Door de glazen van mijn skibril zie ik in de pit Lisa aan het werk. Terwijl de metershoge golven over het dek slaan, zeilen we met twee reven in het zeil en een goede 30 knopen wind, gelijk aan windkracht 7. We zijn vanaf Sint-Maarten onderweg naar huis. Als ik Lisa zo bezig zie dwalen mijn gedachten af naar mijn eerste Transatlantic.
Het is grijs, koud en nat. Dik ingepakt met meerdere thermolagen en met een skibril op mijn hoofd probeer ik me zo goed mogelijk vast te houden aan de railing. De wind waait hard in mijn gezicht. En een moment vraag ik me af: is dit echt leuk? In tegenstelling tot velen andere Nederlanders in deze periode sta ik niet in de Alpen op de lange latten. We zeilen, of beter gezegd racen, ergens halverwege de Atlantische Oceaan tussen Guadalupe en Groenland op weg naar Den Haag.
Door de glazen van mijn skibril zie ik in de pit Lisa aan het werk. Terwijl de metershoge golven over het dek slaan, zeilen we met twee reven in het zeil en een goede 30 knopen wind, gelijk aan windkracht 7. We zijn vanaf Sint-Maarten onderweg naar huis. Als ik Lisa zo bezig zie dwalen mijn gedachten af naar mijn eerste Transatlantic.
In Oktober 2019 deed de mogelijkheid zich voor om voor het eerst de Atlantische Oceaan over te steken. Ik had tot dat moment nog nooit langer dan drie dagen achter elkaar op zee doorgebracht. Maar deze kans wilde ik niet laten lopen. Dus monsterde ik aan. De overtocht was aan boord van de voormalige Team Brunel, toen Team Childhood geheten en nu Team JAJO. Schipper was icoon Bouwe Bekking. En ik mocht mee, een droom die uitkwam.
Naast mijn enthousiasme staat me vooral bij hoe gespannen ik was. Eerst op de steiger bij vertrek. Maar later ook onderweg, aan boord. Ik had vaak het idee dat ik het niet goed genoeg deed en bij aankomst in Grenada wist ik één ding heel zeker. Als Bouwe op dat moment een selectie had moeten bepalen voor The Ocean Race, dan had ik niet het gevoel dat ik er bij zat. Was ik wel een Oceaanzeiler?
Direct terug naar huis was geen optie. Ik had afgesproken om dat winterseizoen met de boot in het Caribisch te blijven. En dus bleef ik aan boord, ik moest door. Naarmate de weken vorderden werd de boot en alle handelingen aan boord steeds bekender. Er ontstond een routine en ik kreeg steeds meer vertrouwen. Vertrouwen van anderen maar ook in mezelf.
Nu, krap vier jaar later, ben ik alweer voor de zesde keer overgestoken. De laatste drie keer zelfs als schipper. En ik ga niet zeggen dat het wendt, want het blijft bijzonder en uniek. Wel ontstaat er een soort van routine. Net als in de eerste weken op de boot. Noem het de kracht van herhaling. Vroeger werd je gezeild, nu zeil je de boot. Uiteraard niet alleen, maar altijd samen met de rest van de bemanning.
En laat ik duidelijk zijn. De oceaan is nog steeds even gevaarlijk, zeker met veel wind zit een ongeluk in een klein hoekje. Maar door de ervaring ga je situaties herkennen. Je weet jezelf en inmiddels ook de crew te managen. Je zorgt ervoor dat alles en iedereen goed in zijn vel blijft zitten. Voldoende zijn rust pakt en kan pieken op de momenten dat de zee dat vraagt. Je hebt grip op de situatie.
Voor mij is de Transatlantic dus niet zomaar een oversteek. Het heeft iets magisch en doet mij iedere keer weer terugdenken aan die eerste keer. Een moment wat er uitspringt is wanneer halverwege de sigaren en (een klein beetje) rum bovendeks komen. Vorige winter op de heenweg geïntroduceerd en inmiddels een mooie traditie. Het is het moment om ondanks alle ontberingen even stil te staan bij de unieke prestatie die eenieder levert aan boord: professional, talent of gast. Het vieren en stilstaan bij mooie momenten is belangrijk. Juist om te voorkomen dat er routine ontstaat en dat iedereen altijd alles maar als vanzelfsprekend ervaart.
Tot de volgende,
Jelmer van Beek, schipper Team JAJO in The Ocean Race
Jelmer van Beek is nog geen 30 en schipper van de V65 van Team JAJO in de Ocean Race Sprint Cup. Hij heeft een indrukwekkend zeil cv en houdt via LinkedIn zijn volgers op de hoogte van zijn leven en zeilen. Bij Zeilhelden vinden wij zijn refecties interessant om te delen met onze lezers.
