Van witte boord naar blauwe boord
Stel je voor, je woont op het tropische eiland Bali in Indonesië, je hebt een leuk salaris, een huishoudster – mevrouw titi – die ook nog eens voor je kookt, iemand die de tuin doet en je privé zwembad onderhoudt en elk weekend (elke dag??) heb je een scala aan high class restaurants om uit te kiezen die ook nog eens betaalbaar zijn. Regelmatig ga je een weekendje weg om te duiken, een vulkaan te beklimmen of gewoon lekker surfen. Het droomleven en toch…. Toch klopt het niet: het roer moet om!
Het roer moet om
De inleiding beschrijft mijn leven van 2012 tot 2015 aardig goed. Ik had eigenlijk alles wat een mens zich kon wensen plus een ontevreden gevoel. En dat ontevreden gevoel leidde weer tot een schuldgevoel, want wie ben ik wel niet om me zo ontevreden te voelen? Ik heb toch alles? De reacties van vrienden en familie in Nederland onderstreepten dat wanneer ik ze twee keer per jaar op kwam zoeken: “Goh, jij hebt het maar mooi voor elkaar,” hoorde ik regelmatig als ik even terug was in het moederland. En toch bleef het knagen: “heb ik het echt allemaal zo goed voor elkaar, waarom voelt dat dan niet zo?” Na drie jaar op Bali te hebben gewoond, tig gelukszoekers, spirituele healers, tarot lezers, handlezers en medicijnmannen te hebben bezocht en gesproken was het tijd gehoor te geven aan dat knagende gevoel van ontevredenheid. Vanaf nu zouden dingen drastisch anders gaan. Geen idee hoe, wat, waar, maar op dezelfde voet doorgaan behoorde niet tot de mogelijkheden.
Van witte boord naar blauwe boord
Vrij impulsief diende ik mijn ontslag in bij m’n werkgever. Mijn carrière als business development manager in de reisbranche beëindigde ik zonder twijfel. Geïnspireerd door een vriendin van een vriendin schreef ik me in op crewing websites voor een zeilavontuur. Ik had nog nooit gezeild, maar wat maakte het uit? De drang om iets te doen wat ik nog nooit had gedaan groeide. Al die reisplannen die bestemd waren voor de toekomst werden niet meer vooruitgeschoven. Later was vandaag begonnen. Binnen drie dagen had ik beet. De zeiljacht Impala gooit haar trossen los in Maleisië om vijf maanden later weer in Durban, Zuid-Afrika aan te leggen. Ik mocht mee als crew. Ik zei ja. Ik had geen idee wat dat betekende…
De start van het zeilavontuur
Samen met 3 mensen die ik nog nooit ontmoet had ging ik op zeilavontuur naar plekken waar ik nog nooit van gehoord had. Cocos Keeling: iemand ooit van gehoord? Rodrigues? Ik had geen idee, maar het klonk als muziek in m’n oren. De enige zekerheid die ik had was dat ik zeeziek zou worden. Het verleden had me geleerd dat een half uur op een boot voldoende was om kots nijgingen op te wekken. Vijf maanden op een Bavaria46 zou vast niet anders zijn bedacht ik me terwijl ik aan boord stapte. Veel tijd om er echt over na te denken had ik niet. Impala, moest klaargemaakt worden om in vijf maanden tijd de Indische Oceaan over te steken. Dat betekende o.a. dat ze van binnen en buiten moest blinken. Titi was nergens te bekennen dus schrobde ik zelf op handen en knieën het dek en werd ik door de alerte kapitein gewezen op elk plekje wat ik over had geslagen. Telkens als ik de lijnen had opgerold kwam de kapitein langs, pakte de stapeltjes op en gooide die voor m’n voeten: “dit lijkt wel een oorlogsgebied, dat kan netter Janneke”. Wederom, geen huishoudster die het werk kon doen en daar begon ik stevig de balen in te krijgen. Ik ben verdorie toch geen schoonmaker of conciërge!? We zouden toch gaan zeilen!? Wat is dit voor geouwehoer, hijs die zeilen!
Een transformerend ego
Zoals ik eerder al schreef, ik had geen idee waar ik in beland was. Mijn ego was nog steeds gevleid door het comfortabele expat leventje en de functie als business development manager. Ughm, ik bedoel: corporate business development manager… Dat schrobben van wc’s, het dek en de buik van de boot was niet waar ik op gerekend had. Ik had er ook niet op gerekend dat er iemand over mijn schouder mee zou kijken met alles wat ik zou eten en drinken, dat we alles, maar dan ook echt ALLES, samen als team zouden doen en dat mijn bed een superkleine bunk was ingeklemd tussen tupperware en voorraden met eten. Maar goed, als je alles van tevoren zou weten….. De komende maanden deel ik meer van mijn zeilreis over de Indische Oceaan, het opzetten van een locatie onafhankelijk leven en het zeilavontuur wat later volgde over de Atlantische Oceaan.
