Karma-blog: We gaan uit elkaar
Iemand heeft een boodschap achtergelaten. Nat van de regen en de golven, maar nog goed te lezen.
Op een onstuimige voorjaarsdag in 2017 test ik Karma’s nieuwe zeilen. Maagdelijk wit zijn ze nog. Alleen de tophoek van het grootzeil is fel oranje. Ze staan goed en zijn precies zoals ik ze wilde hebben. Pas bij het aanmeren in Medemblik gaat m’n blik weer naar beneden en zie ik in het gangboord de enveloppe liggen. Iemand heeft een boodschap achtergelaten. Nat van de regen en de golven, maar nog goed te lezen. Vijf kantjes handgeschreven op wat blaadjes van een schrift. Jorge. Matroos op een platbodem. Vond Karma opvallend. Oceaanwaardig. Hij vond m’n advertentie op het internet en wilde graag meer weten over m’n schip en m’n plannen.
Zijn Tibetaanse vlaggen hangen aan de bakstag, in de voorpunt liggen nog allerlei relikwieën en in een hoek vind ik zijn sjaal.
Zo kom ik in contact met deze allervriendelijkste Spanjaard uit Mallorca. Hippie, circusartiest, noem ‘m flierefluiter, als het maar positief is. Want dat is ‘ie en dat is het om met hem te mogen zijn. We appen, sturen mails en maken kennis aan boord. Hij stapt op tot en met Lanzarote. Daarna gaan we elk ons eigen pad. Hij naar Gambia, ik verder naar het zuiden, maar helemaal weg is ‘ie niet. Zijn Tibetaanse vlaggen hangen aan de bakstag, in de voorpunt liggen nog allerlei relikwieën en in een hoek vind ik zijn sjaal. Ergens zullen we elkaar weer tegenkomen.
Hij leert me hoe ik moet kiemen, zodat je na weken varen nog gewoon verse taugé aan boord hebt.
Dat wordt Port Elizabeth. Hij wil graag varen, maar boekt weinig voortgang. Ik wil over de Indische Oceaan, maar heb geen crew. We vinden elkaar weer. Maanden leven we samen op twintig vierkante meter. We kruisen schijnbaar eindeloos aan de wind, surfen met meer dan 14 knopen van reusachtige golven en schuilen dagenlang op de Kerguelen voor een voormalige cycloon. We bestieren om de beurt de keuken en halen er de lekkerste gerechten uit. Hij leert me hoe ik moet kiemen, zodat je na weken varen nog gewoon verse taugé aan boord hebt.
Bij het zeilen maken we andere keuzes, die het beste voor het schip zijn. Het versterkt elkaar. Ik geef mijn first mate de volle ruimte om zijn ding te doen en neem ruimte op andere momenten. Het is goed in balans, zoals we Karma iedere wacht weer in balans brengen. We hebben bij de verschillende manoeuvres onze eigen rol en bij andere wisselen we elkaar af. We experimenteren, we leren en genieten. En tijdens het varen doen we tal van klussen. Zo repareren we de giek die van de mast los schiet. Ik zet er nieuwe popnagels in, hij slaat als vanzelf z’n armen om me heen om te zorgen dat ik blijf staan.
Ik ga hem missen, want wat heb ik genoten van hem, van zijn energie, zijn drive, zijn humor en zijn vaardigheden!
Vandaag hebben we Cape Reinga gerond, het meest noord westelijke puntje van Nieuw Zeeland en later deze week meren we aan in Whangarei. Voor hem is het thuiskomen want hij heeft er gewoon, voor mij het einde van m’n droomreis. Meer dan 10.000 mijl van die reis zeilde ik samen met Jorge. En nu gaan we bijna weer uit elkaar. Ik ga hem missen, want wat heb ik genoten van hem, van zijn energie, zijn drive, zijn humor en zijn vaardigheden!
Tussen het zeilen door werkt Jorge ook nog eens volop aan sailing versus plastic. Ik heb er op dit blog nog weinig aandacht aan besteed, maar herstel dat graag, want het is een fantastisch initiatief en ik steun het van harte! Kijk eens op z’n site, je zult het leuk vinden. www.sailingvsplastic.org
Thx Jorge for sailing together, versus plastic! Keep up and hasta la vista!
