Schotse ruit door de jaren heen.
Ooit werd de wol van onze schapen op de boerderij naar een fabriek gebracht. Waarna we deze na enige tijd terug kregen in de vorm van wollen dekens. Schots ruitpatroon van rood, groen en zwart met franje in dezelfde kleuren.
Op mijn bed was dit mijn laatste sierdeken. Hield ervan als mijn vader deze ’s avonds aan beide kanten heel strak instopte Ingebakerd bleef ik dan roerloos liggen.
’s Nachts in de grot bouwde ik mijn eigen virtuele wereld. Gelukkig kraakte de kamerdeur en had er zich een piep verstopt in de derde plank van de gang.
Als het slaapkamerlicht was uitgedaan viste ik naar de zaklamp onder mijn bed, trok mijn knieën op en flitste naar de laatste bladzijde. Waar was ik gebleven? Mijn ogen renden over de woorden. De holte onder de dekens veranderde in een grot met smokkelwaar alleen toegankelijk bij eb. George, ik zei altijd G.e.e.o.r.g.e., want ik had nog geen Engels op school, was van de vijf detectives mijn favoriet. Ze wilde een jongen zijn, durfde alles. Al was ik in het echte leven meer Annie, verlegen, voor alles bang en een dromer.
’s Nachts in de grot bouwde ik mijn eigen virtuele wereld. Gelukkig kraakte de kamerdeur en had er zich een piep verstopt in de derde plank van de gang. Vlak voordat mijn slaapkamerdeur open werd gegooid en ik een “slaap je nog niet?” hoorde mompelen, was het vloed geworden en was mijn grot door de golven verzwolgen.
Ondertussen zijn deze dekens al jaren aan boord van de Najade. Hebben ze koude gasten warm gehouden. Ingewikkeld op het achterdek of over iemand heen op het bankje voor de roef. Verwarmden ze zeezieke pubers die alles liever wilden dan in het bijzijn van anderen te moeten overgeven. Na een lange dag regen kropen ze graag met een kruik in een hoekje van de bank in het ruim. Wachtend op een mok warme chocolademelk.
Net als wij begonnen deze “Schotten” in de loop der jaren slijtage plekken te vertonen. De oudste deken was aan de zwaard lier blijven hangen en had zelfs een scheur.
Mieke, één van onze vaste gasten had al twee dagen lang zeeziek en met pijn in haar rug doorbracht op het bankje voor de roef. Antislipmatje onder haar lijf zo dat ze niet weg zou glijden. Telkens legde ik de wollen dekens die ook weggleden weer over haar heen.
Mieke haar handen breien al jaren de mooiste sokken en truien en toen ze na twee dagen weer terug in de wereld was besloot ze dat het tijd was om deze wollen dekens nieuw leven in te blazen. Opnieuw zittend op het bankje voor de roef vulde ze de scheuren en zwakke plekken met weefdraden en heel veel geduld. Als dekens dankbaar zouden kunnen zijn, dan zijn deze dat.
