Tering Bubbels
Na een oponthoud van zeker 4 uur omdat de brug defect was bij de Grevelingensluis (Bruinisse) en een forse regenbui, lachten de groene lichten en de open deuren van de Krammersluis ons hoog en donker toe. 18 meter 30, dat lukt zeker. Fenders naar buiten en met een glimlach kalmpjes de sluis in.
Ik geef training aan een Italiaanse vrouw, op de boot van haar en haar man. De angst was al wat minder aan het worden en zo af en toe zag ik zelfs een grote glimlach. We waren de sluis die ze eng vond net goed doorgekomen. Vol vertrouwen (in mij) staat ze bij de verstaging klaar met de achterlandvast.
We liggen in de wasmachine die bubbels heet, tegen de muur bakboord.
Voor ons vaart een beetje crèmekleurige oudere zeilboot van zo’n 32 voet, met een opa en zijn kleinkinderen. Hij vaart niet echt door en ik houd wat afstand, omdat ik het maar half vertrouw en ruimte wil hebben om te kunnen manoeuvreren. In deze sluis hebben ze een briljant systeem om zoet en zout water te scheiden. Een bubbeltjes gordijn. (je schroef en je boot zijn gek op bubbeltjes, daar kunnen ze heel goed mee overweg)
Dat ondervond mijn voorganger, die niet met genoeg vaart naar binnen ging. Hij voer bakboord naar binnen, dus wij waren klaar voor de stuurboordwal. He wat?! De beste man lag opeens stuurboordwal. Onhandig, maar prima dan gaan wij bakboord. Voor mijn neus, dobbert hij weer naar bakboord, en om een aanvaring te voorkomen, zit er niets anders op dan achteruitslaan. Met effect!
Voor mij hoor ik Mamma Mia! Ai Ai Ai! We liggen in de wasmachine die bubbels heet, tegen de muur bakboord. Prima, daar wilde ik toch zijn. Ik spring naar voren om de boot dan maar via de muur te verhalen tot we liggen. Ondertussen ben ik de kalmte zelve, (vooral niet nog meer paniek zaaien) en roept de speaker van de sluis “JOANNA VOOR DE GELE STREEP AANLEGGEN, ANDERS KUNNEN DE DEUREN NIET DICHT”. Zover was ik ook al. In paniek trekt mijn maatje de boot niet naar voren, maar duwt haar van de kant. Terug de bubbels in.
Ik vlieg naar de helmstok en het gas, maar we liggen alweer aan de andere kant. Lang leven de fenders. Ik zet haar in de achteruit om de bubbels uit te komen, klaar om haar nu gewoon zoals het plan was bakboord in de sluis te leggen. Maar! Nog steeds heeft de beste man voor mij zijn boot niet vastgelegd, vrijwel overdwars met de punt vast kan ik geen kant op. Of wel. Ik vind het wel gezegend met dat gekloot.
Ik kies eieren voor m’n geld, en nog veel meer voor geen verder gekloot en geen schade. Achteruit vaar ik de bubbels uit. Ik pak de volgende schutting wel, dan liggen we vooraan en kan ik met een gewoon gangetje door de bubbels varen en keurig langs de muur varend aanleggen. Appeltje eitje!
Meer informatie over het bubbeltjesgordijn? klik HIER
