Bik blog: Nog 86 sluizen tot Barcelona

image3

We varen de sluis uit “Hee dat ging hartstikke soepeltjes, ik had niet gedacht dat het de eerste keer met z’n tweeën al zó goed zou gaan”, zegt Andries opgewonden.

Ik sluit mijn ogen en geniet van de rust. In mijn hoofd maak ik een rekensommetje. Deze sluis had 3,16 meter hoogteverschil. We konden er vrijwel direct in. We moeten nog 86 (!!!!) sluizen door, waarvan de meeste nog hoger zijn. Dat gaat vast langer duren dan 20 minuten per sluis. Hoofdrekenen is niet mijn sterkste ding maar ik weet wel dat het heel hard doorwerken wordt om over 5 dagen in Barcelona uit te komen!

Hoe ga ik dit in hemelsnaam overleven?

Hoe ga ik dit in hemelsnaam overleven? Hoe moet het wanneer er nog grotere hoogtes aankomen? Ik baal, omdat ik vroeger nooit last had van hoogtevrees. Ik zeg dat ik niets meer doe, voordat ik een kop koffie heb gedronken. Andries lacht en lust er ook wel een. De volgende sluis is nog geen kilometer verder, dus veel tijd is er niet. Ik sta op en stoot wederom mijn hoofd tegen die k..mast!! Nog één keer en ik bind er een kussentje onder….

Een kop koffie en een sultana verder voel ik me een stuk beter. Ik sta weer stevig op mijn benen en voel me fit. Dan bedenk ik dat ik nog ‘even’ moet leren hoe ik de boot vast knoop. Ik ben niet van plan om weer te stuntelen en waarschuw Andries. “Het vastleggen van de boot verliep niet echt lekker net. Wil je mij nog een keer laten zien hoe die knoop gaat?” Hij legt het me nog een keer uit. Ik heb het dus helemaal verkeerd gedaan. Ik oefen een paar keer en dan weet ik het. Goed, nu ben ik er klaar voor!

Poezelige handjes

Bij de volgende sluis pak ik handschoenen en lach “ik moet wel mijn poezelige handjes beschermen”. Het is bijna niet te geloven maar vanaf deze sluis gaat alles makkelijk en soepel.

Onderweg is het genieten, zeker wanneer de zon fel schijnt. We herhalen hetzelfde riedeltje bij de sluizen en ik word steeds handiger in het vastleggen van de boot. Aan het einde van de dag kunnen we niet meer verder, omdat de sluizen om 19 uur sluiten (in het voorseizoen is dit om 18 uur). We meren aan bij een steigertje dat in de avondzon ligt. Hier zullen we overnachten. Andries vult de SunStofey met aardappeltjes en vlees en zet deze op de steiger. Het zonnetje zorgt ervoor dat ons maaltje gaar wordt terwijl wij onze route voor morgen bekijken.

De volgende ochtend word ik wakker van fluitende vogels. Ik heb weer heerlijk geslapen. We vervolgen onze reis en passeren een aantal sluizen. Het gaat goed en relatief gemakkelijk. Eenmaal bij een havendorpje leggen we aan en gaan boodschappen doen. Andries laat mij weten dat hij ook écht motorolie moet hebben, dat is hij eerder vergeten te kopen. Eten en andere zaken vinden we in de supermarkt, maar in het hele dorpje (gehucht) is geen motorolie te krijgen.

Wanneer we terugkomen, schrik ik. Ik zie iemand op de boot lopen. Dichterbij gekomen blijkt dat hij op de steiger loopt en de Seahorse aandachtig bestudeert. De man ziet er zeer onverzorgd uit. Zijn kleren zijn vies en versleten, zijn haar is lang en vettig, hij stinkt naar alcohol en zijn gebit is verrot. Met gemaakt enthousiasme zeg ik ‘bonjour’ en stap op de boot. Ik controleer of hij binnen is geweest (we hadden de boot niet met een slot afgesloten omdat we maar kort weg zouden zijn). Andries gaat ondertussen een praatje met deze Fransman aan.

Ik constateer dat de man niet in de boot is geweest en laat Andries weten dat binnen alles ok is. Daarop verneem ik dat deze man een soortgelijke boot aan het opknappen is een stukje verderop in de haven. Hij was de Seahorse aan het bekijken om te zien hoe Andries dingen heeft geïnstalleerd op zijn boot. De mannen praten verder over technische zaken en ik besluit op zoek te gaan naar de douches.

Ik loop rond in de haven. Het is hier werkelijk prachtig. Al bekijk ik de omgeving slechts vluchtig. Ik wil douchen! Maar waar ik ook kijk, nergens is een douche. Bij het gebouwtje van de havenmeester kan ik niet naar binnen. Het is tussen de middag gesloten. Vanaf buiten zie ik dat er binnen geen douche is. Teleurgesteld ga ik terug naar de boot.

Waar ik ook kijk, nergens is er een douche.

 

De ‘zwerver’ is met zijn auto boodschappen gaan doen en hij zal motorolie voor ons meenemen. Zo zie je maar weer ‘never judge a book by its cover!’ Ik deel mijn frustratie over het ontbreken van douches hier. Andries snapt het ook niet maar verzekert mij “aan het einde van de dag komen er douches in de haven waar we gaan overnachten”.

“Aangezien we nu toch moeten wachten, ga ik de mast even vullen” hoor ik. “Wat?” reageer ik verbaasd. “Ik ga even epoxy maken om de mast te vullen, er zit een gat in” antwoord Andries. Zwijgend kijk ik hem aan en laat dit even op mij inwerken ‘een gat in de mast’…. Dan vervolgt hij “met het neerleggen van de mast kwam ik erachter dat er een behoorlijk gat in zit en dat moet echt gerepareerd worden voordat ik de Middellandse Zee opga. Ik wil niet dat de mast afbreekt, zeker niet op zee! Kijk maar”. Hij gaat staan en wijst naar een gat in de mast.

Ik zie het, dat is een behoorlijk stuk hout wat mist. “Wat ga je er dan in doen?” vraag ik. “Met epoxy ga ik dat gat vullen. Dat is het enige wat sterk genoeg is. Het duurt best lang voordat het opgedroogd is en ik moet het een paar keer doen. Ook mag het mag niet regenen.”

“Pak even een sok voor me, het liefst een zwarte!” wordt me opgedragen terwijl hij onder de bank buiten aan het rommelen is. En dan vervolgt hij “wil je deze dan even in kleine stukjes knippen?!” Ik begrijp er niets van. “Waarom?” informeer ik. “Daarmee ga ik de epoxy opvullen, anders heb ik niet genoeg vulmiddel voor mijn mast. Met deze sok creëer ik volume”. Ik zit gewoon met MacGyver op de boot!!

Ik zit gewoon met MacGyver op de boot!!

Zo gezegd zo gedaan. Andries mengt een stinkend stroperig goedje en roert er stukken sok doorheen. Wanneer hij tevreden lijkt over de samenstelling smeert hij het in het gat van de mast. Houten planken aan de zij- en onderkant zorgen ervoor dat het niet weg loopt.

Wanneer hij klaar is komt ‘de zwerver’ met onze motorolie. Na het ontvangen van het wisselgeld geven we de man een fles wijn als bedankje en vervolgen onze reis. De dag is heerlijk, het zonnetje schijnt en alles verloopt soepel.

Maar dan…. De laatste sluis voor de haven doet het niet!! Dat ding blijft dicht! We zijn te laat. Vanavond wederom geen douche, jakkes!! Nu liggen we noodgedwongen weer in de natuur. Het is hier prachtig. De zwoele avonden in de mooie natuur, de rode avondgloed en de complete rust zijn haast sprookjesachtig. De douche die ik mis is maar bijzaak, nietwaar?!!

IMG_2553Uiteindelijk duurt het nog eens drie dagen voordat we een douche vinden. En dan niet in een haven, want daar vinden we helemaal geen sanitair gelegenheden. Vlakbij de haven is een benzinepomp / truckerscafé en daar gaan we douchen voor twee Euro. Het is werkelijk te smerig voor woorden: bossen schaamhaar in het doucheputje en viezigheid op de muren, maar het boeit me niets. Het water is warm en ik kan eindelijk mijn haren wassen. Wat een genot!!
Met een schoon en fris gewassen hoofd en lijf vervolgen wij onze reis. En we maken zo ontzettend veel mee. Bij elke sluis zijn we een attractie voor de toeristen die langs het kanaal op weg zijn. Er worden overal foto’s gemaakt – vooral in de sluizen – de Seahorse zal straks in menig fotoboek staan. Het is soms ook wel een heel klein bootje in zo’n grote sluis. De grote vrachtschepen varen hier ook, daarbij vergeleken is de Seahorse bijna een speelgoedboot.

De dagen vliegen voorbij! We maken zo ontzettend veel mee. Hele leuke dingen waarbij de slappe lach veelal de overhand heeft en de buikspieren op die manier maximaal getraind worden. Een paar enge dingen, waarbij ik ook een moment van doodsangst heb ervaren!! Zeer vervelende ervaringen die opperste aandacht en concentratie vereisen. We zijn continu druk in de weer op de boot en het schrijven schiet erbij in… naast al het varen (lees ‘werken’) wil ik nl. ook genieten van het hier en nu en dat is dan ook precies wat ik verder ga doen samen met Andries….Op een later moment zal ik deze ervaringen en belevenissen nog met jullie delen! Wordt vervolgd…

Anita van den Brink

Reacties

Reacties