Fairblog: Als je luistert naar de wolken, als je luistert naar de wind
Meer dan een week op de oceaan, nu op de hoogte van Lissabon. Op deze hoogte begon het allemaal voor mij een paar jaar geleden. Varende op de Oosterschelde op een platbodem dicht bij de zeelandbrug in Oktober 2013 kreeg ik een telefoontje: of ik als stuurman mee kon rond de Atlantische oceaan. Dat leek me geweldig maar ik moest eerst even overstag, een paar minuten later waren we overstag, we zeilden over een andere boeg, het zwaard was boven, het gesprek kon voortgezet. Ja natuurlijk kon ik mee, wanneer? Over een week? Nou ik moest nog wel wat dingen regelen. Dan moest ik maar naar Lissabon komen twee weken later. En daar stond ik dan op een vrijdagavond in Lissabon. Grote tassen op de rug, op zoek naar een slaapplek want de Tres Hombres zou pas een paar dagen later binnen komen. Het lijkt alweer eeuwen geleden. Wat kan een schip je leven veranderen. Daar hadden we het laatste nachtwacht over, met een forse zuiderwind proberen we toch nog een beetje zuidwest te komen. En je ziet de gezichten veranderen, baarden onstaan op de oceaan. De meeste mensen in mijn wacht veranderen ook naarmate ze langer op de oceaan zijn. We worden langzaam een grote famillie die als doel heeft het schip te zeilen over die golven aan de wind. Dat vind ik ook een van de mooie dingen aan Fairtransport, het voelt als een famillie, waarin iedereen zichzelf kan zijn, zijn of haar eigen ding kan doen voor een groter geheel. De wereld een beetje beter proberen te maken en ondertussen een fijne tijd hebben met elkaar.
De meeste mensen in mijn wacht zijn moe, almaar aan de wind zeilen, steeds die regen in je gezicht. Ik geniet er stiekem wel van, de kop in de wind en blik op oneindig. Binnen twee dagen moet er Noorderwind komen, het moet echt gebeuren. Ik vertel het nog een keer: het gaat komen jongens, die tradewind komt er aan. Maar na 9 dagen ploeteren is het voor de meeste moeilijk te geloven dat we straks in onze korte broek in het zonnetje 180 graden koersen. Het is ook apart, de hele tijd zuiderwind tegen waar we eigenlijk al in de tradewinds zouden moeten zitten. Ik wil niet de hele tijd over het weer schrijven maar zo leven we nu eenmaal op die grote bak met water. Geen stress over fileproblemen, te laat op het werk, de hond uitlaten, in de rij in de supermarkt, nee gewoon die 14 mensen op een houten schip op een grote oceaan. Overgeleverd aan het weer. Aan boord begin je je wel te realiseren dat de mens niet boven de natuur staat maar een onderdeel is van. Dat we overstag moeten, over een andere boeg moeten varen om door te willen blijven leven. De wind is minder aan het worden, de zon begint voorzichtig te schijnen, en de wind is warmer aan het worden. Straks overstag en daarna dan eindelijk met de wind in de rug naar het zuiden.
Wiebe Radstake #fairtransport
