Transatlantisch met de Eendracht: ‘Daar gaan we!’
Dieuwke de Jong is fotograaf en jurist, en zeilt met haar Neptun22 over de Friese meren. Voor Zeilhelden zeilde ze als fotograaf mee op het zeilschip Eendracht, tijdens de Atlantische oversteek vanaf Jamaica naar de Azoren. Aan boord portretteerde ze zeilers en voor zeilhelden zal ze hun verhalen met beeld en tekst vertellen, maar eerst deelt ze aan de hand van dagboekfragmenten haar eigen ervaringen van de oversteek.
25 februari 2025
Ik zit in het vliegtuig. Het is zover: ik vlieg naar Jamaica! Op Schiphol ontmoette ik een hoop mede-zeilers van de Eendracht en op het vliegveld van Montego Bay staat een busje voor ons klaar. Een geruststellende gedachte. We zijn met het vliegtuig de Atlantische Oceaan nu bijna helemaal overgestoken en het is een bijzonder idee dat ik ditzelfde stuk straks weer terug ga varen. Nog even en ik stap uit in een volledig andere wereld dan waar ik instapte. Dan kan het avontuur eindelijk gaan beginnen!
27 februari 2025
Ik ben inmiddels twee dagen aan boord. Ik zit als fotograaf officieel niet in een wacht, maar draai eerst mee met de blauwe wacht waarin een aantal jonge meiden zitten, onder leiding van kwartiermeester Merlijn en kwartiermeester in opleiding Marcel. Mijn eerste 4-8 nachtwacht zit er op. Langzaamaan begin ik mijn draai te vinden. Dat is best lastig in het begin: alles is nieuw, ik heb amper geslapen en voel me een beetje Bambi-on-ice, maar het begint te komen. We waren onderweg naar Kingston (hoofdstad Jamaica) om te bunkeren. Met een vrachtwagen en een slang werd de tank van het schip volgegooid en daar gingen we dan. Terwijl de zon onder de horizon verdween werd het anker losgehaald en schoongespoten en de bijboot binnengehaald. Inmiddels kunnen we het laatste land uitzwaaien.
2 maart 2025
We zijn al een paar dagen onderweg! We zijn inmiddels langs Cuba gevaren en land is nergens meer te zien. Best gek eigenlijk, dat we langs allemaal landen komen waar ik nog nooit ben geweest. Cuba, Haïti, de Turks- en Caicoseilanden ….. Ik staar naar ze als streepjes aan de horizon en kan het leven, het bruisen en de nog onbeleefde avonturen bijna hóren. Wel erlangs, niet erheen; het tart mijn nieuwsgierigheid. Ik ben gestopt met wachten draaien om volledig te fotograferen. Ik worstel wat met mijn rol. Als fotograaf ben ik niet echt een onderdeel van het geheel; meer een observant dan een participant. Dat hoort bij mijn rol, maar het zorgt er ook voor dat ik niet echt zeil en meedoe terwijl ik dat óók wil ervaren. Tussendoor help ik wel mee met zeilhandelingen, maar toch, het is niet hetzelfde als echt meedraaien. Ik bedenk me dat dat nog wel komt, het weer is nu rustig en dus is het zaak zoveel mogelijk mensen te portretteren en te interviewen en actiefoto’s te maken. Ik focus me daar maar helemaal op.
3 maart 2025
Er is een duif aan boord. Midden op de oceaan. Het arme dier kan op geen enkele plek meer landen om uit te rusten en dus gaat ie nu maar met ons mee. We varen in de Bermudadriehoek en het weer is nog steeds rustig. Het wordt al iets kouder. ’s Nachts heb je na 11 uur nu een trui nodig en dat was een dag geleden nog niet zo. Gisteravond sloot ik nog even aan bij de witte wacht die van 8-12 draaide toen we iets geks zagen overvliegen tussen de sterren. Het gaf veel licht, ging in een soort boog over ons heen en liet een spoor achter. Het was zeker weten geen vliegtuig en niemand had ooit eerder zoiets gezien. Verbaasd keken we het ding na, tot het verdween. We zagen de UFO in de Bermuda-driehoek, wie kan dat nou zeggen! We hebben het maar verklaard als ruimte-afval.
Gister heb ik veel gefotografeerd en ik ben blij met het resultaat. Mijmerend staarde ik ’s avonds voor me uit. Eerst staarde ik naar het water, toen naar de sterren. Trots was ik, en even heel gelukkig. In dit exacte moment leef ik precies wat mijn droom was en waarom ik mijn baan deels heb opgegeven: een vrij fotografenleven dat me bijzondere mensen laat ontmoeten en vastleggen, hun verhalen met beeld laat vertellen en daarvoor op reis te zijn.
6 maart 2025 – ochtend
Het waait! En hoe. Boven de 30 knopen, zo’n 33, en vanmorgen was onze snelheid boven de 12 knopen. Als een speer. De duif is verdwenen. Weggewaaid, zo vertelde bootsman Mathijs, die had gezien hoe de vogel bij zeilhandelingen door de wind werd gegrepen, een zeemansgraf tegemoet. Tragisch.
Ik draai een paar dagen volledig mee met de 8-12 wacht en vanmorgen heb ik weer gefotografeerd. Dat is steeds meer een uitdaging, want we hangen nogal scheef en rechtop lopen is al moeilijk, laat staan met camera. Vanmorgen schoot ik een portretserie van aspirant-kwartiermeester Rene. Ingeklikt in een harnas hang ik te schieten, mikkend op zijn oog om het scherptepunt goed te krijgen; best een uitdaging met zoveel beweging! Al fotograferend doe ik een schietgebedje voor zo min mogelijk spray om mijn apparatuur te sparen. Geen oppervlak op het schip is meer zoutloos en ook mijn camera moet het ontzien.
Het was heerlijk wachten mee te draaien en te zéílen, de hele dag en dan ook nog ’s nachts! Vanaf morgen ga ik dat weer doen. Wát een leven ….
Wordt vervolgd!
