Onstuimig hartstochtelijk verlangen
Verhoogde hartslag, oppervlakkige ademhaling en een stijgende lichaamstemperatuur verraden mijn intens verlangen. Mijn zucht naar avontuur, daadkrachtig handelen en ervoor gaan. De vlam ontwaakt in een vurige passie. Enkel bij de wetenschap dat het zeilseizoen start. Het zeilgevoel synchroniseert zich met mijn hartstocht. Mijn hartstocht op elk vlak.
Vlak zal het water niet zijn op de eerste wedstrijd van de Woensdagavond-cup van Watersportvereniging Lelystad Haven. De windvoorspelling luidt hetzelfde als in mijn leven op land; onstuimig met onvoorspelbare windstoten uit onverwachte hoeken. Welke wedstrijdbaan ook wordt uitgezet woensdag, het is aan de tacticus om de meest gunstige koers te bepalen. Zeilen; het is een rare sport.
Ongrijpbaar zeilgevoel
Het zeilgevoel ervaar ik als een ongrijpbaar magisch gegeven. Het ontcijferen van de Kabbalistische levensboom, het bevatten van kwantummechanica of de overeenkomstigheid van religies zijn eenvoudiger dan het erkennen van de aantrekkingskracht en afkeer van het zeilen. Waarschijnlijk omdat het een gevoel is. Een gevoel gevoed door emoties.
Gedragen over water
Bij de terugvaart van Londen naar Amsterdam deze winter, attendeerde de schipper mij om midden in de nacht buiten in de kuip te gaan zitten. ‘Geniet van het water, de maan en de sterren. Voordat je het weet zit je weer op kantoor.’ Terwijl het schip in rap tempo over de Noordzee voer, droeg hij me over het woeste water.
Scheurtjes
De wind krimpt, de richting verandert waardoor de fok klappert. Bij elke klap van de fok krijgen de vezels in het zeil een opdonder. Het geluid van een klapperend zeil gaat via het oor naar het hart, waar scheurtjes ontstaan in de ziel. Dan zijn er twee opties; of een andere eindbestemming of de zeilen trimmen.
Verlangen
Daar, midden op de zee, nog voordat de zon opkomt, verlang ik ineens naar land. Genoeg water, wind en kou. Ik ben er klaar mee en sluit mijn ogen. Mijn verlangen transformeert van water naar land. Naar het stralende middelpunt van Nederland, mijn thuis. De vertrouwde Onze Lieve Vrouwetoren in mijn woonplaats Amersfoort. Alwaar ik ook op een woensdagavond, tijdens een volle maan stond. Vanaf het hoogste punt tuurde ik richting Lelystad om de haven te zien. Verlangend naar water.
Raar iets; zeilen
Eenmaal terug van het Londen-avontuur wilde ik bomen knuffelen en over vuur springen. En nu? Nu de Boekanier weer in het water ligt, de wedstrijden weer beginnen, lonken de sirenes om het water te betreden. De zucht naar avontuur, daadkrachtig handelen en ervoor gaan komt weer boven. En de vlam ontwaakt in een vurige passie. Raar iets; zeilen.
Madeleen Koldewe
