Hondenwacht 13 – Kreunen, kraken, zingen
Een kat rende over het havenhoofd vanmiddag. Ik liep de steiger op en neer en belde met thuis. Hij kende
Read moreEen kat rende over het havenhoofd vanmiddag. Ik liep de steiger op en neer en belde met thuis. Hij kende
Read moreAchter ons is de hemel vaag verlicht, voor ons is het donker. Het vraagt vertrouwen, zo de nacht invaren.
Natuurlijk zijn we niet de eersten die hier varen. Maar wie hier voor ons was? Op het water laat je geen sporen na. Hooguit een wrak als het is misgelopen. Drie plusjes op de kaart.
Buiten de boot is er geen leven. Tien vierkante meter. Een open kuip, een kajuit met keukenblok, twee banken, een vooronder en een plee. Dat is de wereld, daar doe je het mee. Het is klein, vol, intensief bewoond en rommelig. Maar het kan. En na een poosje wordt het groter, beleef je de ruimte ruimer, krijg je meer afstand tot de dingen en de andere mensen op de boot.
Read moreHalf nog in een droom vertaal ik elk geluidje naar mezelf, naar de boot en verbeeld me dat er draken zijn, rovers, monsterIijke vissen. Een felle vlaag. Ik kijk door het raam, zie een verlichte kade en vlakbij nog een schip. Ach ja, dat is ook zo, we liggen voor anker in een baai. Geen hondenwacht vandaag.
Read moreLieve Pieter, noem me een miep, maar dat jij je droom waar maakt, dat roert me diep. Jij deed het. Het motiveerde mij naar mezelf te kijken. Wat zijn mijn dromen? Waar wil ik hard voor gaan?
Read moreEen geluid als een zaag in de mast: ik denk hardop: “een onderzeeër onder de boot, een drone, een zaagkever of en alien?” De schipper zegt niets, maar kijkt geïrriteerd mijn kant op.
Read moreDeze nacht is anders. Wollig, wattig. Pluizige wolken die de maan verhullen. Ik voel me klein en de zee lijkt groter dan ooit. Soms zijn er schepen in de buurt, maar ze konden er net zo goed niet zijn. Eilanden zijn het, als fata morgana’s
Read moreBuiten is nooit meer dan negen stappen ver. Voor de duizendste keer tel ik de negen passen naar buiten. Een val tikt tegen de mast en even denk ik dat er iemand op de deur klopt. Alle losse geluiden zijn als een orkest van de boot en golven. Ik snap dat sirenen echt bestaan.
Read moreZes uur heen. Zes uur terug. Zes uur heen. Zes uur terug. Zes uur heen. Ruim een dag al drijven we heen en weer op het Kanaal voor the Isle of Wight. Te weinig wind om los te komen uit dit eindeloos patroon.
Op de shipping lane vijf mijl verderop is het druk. Het konden automaten zijn, robots, denkende machines met als doel het varen van een rechte lijn.
Overal om me heen knipperen witte lichtjes in vaste patronen. Lastig te zien hoe ver weg ze zijn. Maar wat zo gek is, beide bakens kan ik op de kaart niet vinden. Mijn blik blijft plakken op iets donkers schuin voor me. Het is zwarter dan zwart en het lijkt hoog en massief. Is dat een rood lichtje?
Read more