Sydney Hobart vanuit de kuip: Bouwe van der Weiden, Stan Schouten & Luuk ter Haar
Tijdens de 78e editie van de Sydney Hobart Yacht Race, zeilden er ook enkele Nederlanders mee in het veld. Willem Jan Landman heeft voor Zeilhelden 5 van hen geïnterviewd. In dit artikel lees je over de ervaringen en analyses van de jonge zeilers Bouwe van der Weiden, Stan Schouten & Luuk ter Haar.
Law Connect en Andoo Comanche finishen de race als eerste twee van de 103 deelnemende schepen. Achter ze is de strijd alleen nog niet gestreden en zitten de Nederlanders Bouwe, Stan, Luuk en de jeugd Jan op de J/99 nog volop in de race.
Bouwe van der Weiden blikt na de race terug aan de telefoon.
“Dit was pittig man! Dit is niet de MED, de oceaan is heftig hier. Na de start hadden we veel zeilwissels door de wisselende omstandigheden van veel wind en weinig wind. Daardoor was er weinig nachtrust in een wachtsysteem van 4 uur op en 2 uur af. Er scheurde een fok in een Squall en de regulator van de onderspanning van de lithium batterijen ging stuk. Het wacht systeem en de bijkomende problemen forceerden ons om veel discipline de boot te zeilen. Slapen was moeilijk en het gebeurde vaak dat je bij het hiken in de rail in slaap viel.
Ondanks de enorme goede voorbereiding, waarbij we al 3 dagen voor de start klaar waren en met het hele team kerst konden vieren, werd het een zware race. De Whisper is de langzaamste boot in de IRC Zero klasse, waardoor we veel goed moesten maken op de rest van het veld.”
Het laatste deel van de race was een zware strijd, maar met een 8e plaats op line honours zette Bouwe met Team Whisper Racing een prachtige prestatie neer.
Stan Schouten, zeilmaatje van Bouwe bij het Rotterdam Offshore Racing Team, waar ze samen veel gezeild hebben op de Kerr 46 van het team van Gerd Jan Poortman, zeilde de race mee op de Class 40 Volstar Yeah Baby.
Zijn rol aan boord was in de eerste plaats navigeren vertelt Stan, terwijl hij double handed onderweg is tijdens zijn delivery terug naar Sydney.
“Met een kleine crew stuurde ik ook veel naast het navigeren en was actief op het voordek. Zodra we aan dek kwamen na het slapen, was het 1e uur vooral navigeren, waarna we het 2e , 3e en 4e uur gingen sturen. Helaas met weinig slaap en in een wacht systeem van 4 uur op en 2 uur af. Na de start kregen we te maken met de wisselende omstandigheden en enorm veel zeilwissels. Er is veel gebeurd al vlak voor Bass Strait. Daarna kregen we delen met close reaching in de avond langs de eilanden ten Noord Oosten van Tasmanië. Daarna viel de wind eruit, wat lastig is voor een Class 40. Uiteindelijk zorgde een kou front voor een draaiing van de wind naar een halve windse koers naar Tasman Island. De laatste 28 nM werd zwaar, met een aan de windse koers en een steady wind van 40 knopen en vlagen van 50 in een zeegang van 7 meter. De snelle boten hebben dit net gemist.
Ik zeilde deze race vorig jaar ook op deze boot en ben nu werkzaam als zeilmaker voor het Emirates Team New Zealand om de zeilen te maken voor de America’s Cup boten. Als zeilmaker werkte ik al snel na de middelbare school voor Hagoort Sails in Nederland, waarna ik de move maakte naar Doyle Sails in Nieuw Zeeland. Zeilen maken voor TP52’s, Maxi 72’s en de Sail GP is te gek. Vanuit daar kreeg ik de kans om voor het team van de America’s Cup te gaan werken.”
Luuk ter Haar, inmiddels weer terug in Nederland, is onderweg naar de sneeuw als we hem spreken.
“Australië is een prachtig zeilland en de Sydney Hobart is een waanzinnige race.” De Mayfair, een Rogers 46, is een hele coole boot volgens Luuk. “Ze is full carbon, wel al wat ouder uit 2007. Maar met een boegspriet en we zeilden de gennakers ook op een boom, net als ik gewend was op de 60ft BOUdragon bij Team Holland Ocean Racing. De Mayfair is lekker leeg van binnen, een echte raceboot. En we zeilden met een 50-50 crew van ervaren zeilers en een nieuwe jonge crew met gasten van tussen de 20 en 22 jaar. Voor deze jongere zeilers was het de eerste keer racen in de Sydney Hobart.
Ik werkte afgelopen maanden voor een rigger in Sydney en mijn baas kende de eigenaar van de Mayfair. Zo kwam ik twee weken voor de start aan boord en klikte het goed met het team. We hebben met elkaar getraind en de boot voorbereid om mee te doen aan de race.
Mijn rol aan boord was voordek en dat is helemaal mijn ding. Het weer veranderde om de haverklap dus was er veel te doen op het voordek. Van 3 tot 30 knopen wind, zeilen omhoog en naar beneden met ook het staysail waar we vaak mee zeilden. Door de grote verschillen in temperatuur met de hitte in Sydney (30°C) en de kou (4°C) in Hobart waren er veel thermische verschillen tijdens de race, wat heel cool is en leerzaam. Je moet hierdoor snel leren en kunt niet stil zitten. Heel anders als bijvoorbeeld een Fastnet Race, zoals ik die vorig jaar zeilde met Holland Ocean Racing. We zeilen hier in een heel ander deel van de wereld.”
Het laatste deel van de race ervaarde Luuk zoals dat bij Chris ook is gegaan. Met wind op de oceean tot geen wind op de Derwent river.
“Het is een enorm uitdagende race. De Mayfair kroop met 3 knopen snelheid over de finishlijn in Hobart. Nu is het eerst tijd voor de sneeuw. En misschien nog wel een keer terug naar Australië,” sluit Luuk het gesprek af.
Willem Jan Landman
Website race: Rolex Sydney Hobart Yacht Race 2023
