Angela’s Clipper Race: ‘Never a dull moment’
Pfff.. Ik weet niet eens waar ik moet beginnen. Er kan veel gebeuren in 1 week. Na mijn laatste blog zakte de wind weg en hebben we zo’n 24 uur met de windseeker gevaren. Qua snelheid gingen we fantastisch! Toen kwam het nieuwe weerbericht binnen (dit ontvangen we 1x per dag): een grote depressie was onderweg naar ons.
We besloten op safe te gaan en de windseeker vast weg te halen en te verruilen voor de Yankee 3 (grootste fok). Het was wederom een pikzwarte nacht waarbij je geen sterren en horizon zag. Ik was op wacht met ‘mijn’ crew en ik kreeg een onbestemd gevoel in mijn onderbuik. Ik heb inmiddels geleerd om daar altijd op te reageren, dus we haalden de Yankee 3 weg en de Yankee 1 ging omhoog. Mijn crew keek mij aan alsof ik gek was want het waaide nog geen 12 knopen.
Maar toen kwam het. Alsof iemand opeens een deur openzette. Van 12 naar 25 naar 35 in nog geen 10 minuten. Het was (hoogste) tijd voor rif 1, 2, 3 maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan. Vergeet niet dat deze race wordt gevaren door mensen met nagenoeg geen zeilervaring anders dan wat ze bij Clipper geleerd hebben. Een taak kan worden uitgevoerd (vier de Yankee val) maar verder denken dan die taak en inspringen op een andere is heel erg moeilijk. De briefing en het verdelen van taken is daarom extreem belangrijk. Een leuke bezigheid zo midden in de nacht terwijl het water letterlijk van de golven waait. Lang verhaal kort: het wisselen van Y3 naar Y1 kost ca 1 uur en dat in 12 knopen. Nu met 35 knopen met vlagen naar 40 kostte het zetten van het rif meer dan een uur. Ook omdat je niet direct naar rif 3 kunt gaan omdat dat niet iets is wat ooit getraind is. Uieindelijk werd het dan ook een ‘all hands ondeck’ situatie en toen het 50 knopen waaide hadden we de boot weer onder controle.
Het werd een lange nacht waarbij we vlagen van 60 knopen hebben gezien en we golven van 6 meter plus voor de kiezen kregen. Dit was allemaal nog niet zo erg. De regen was het ‘probleem’. Achter het roer voelde het alsof er scheermessen op je huid geduwd werden en het viel mij 100% mee dat niemand er werkelijke snijwonden aan over heeft gehouden. Ik denk dat veel mensen even hebben nagedacht over hoe gemakkelijk het is om vanuit de veiligheid van je eigen huis ’the race of your life’ te boeken, maar dat de werkelijkheid dan behoorlijk tegen kan vallen. Het leven op 1 oor in dikke golven valt ook niet mee. Daarnaast zijn deze boten zowel bovendek als beneden enorm nat. Golven rollen letterlijk continu over dek en het is maar goed dat we zo gehamerd hebben op inhaken. Iemand zei later tegen mij: ‘als dit geen topsport is dan weet ik het niet meer. Het zo veeeeel en zo zwaaaaar..’
De wind bleef uiteindelijk 30 uur staan maar in daglicht is het toch ‘anders’. Daarna werd het rustiger. Zelfs zo rustig dat we afgelopen nacht niet eens koers konden houden en 3 x 360 graden gedraaid zijn. Tokyo moet aan onze bakboord kant liggen maar afgelopen nacht zagen we het veelvuldig vanaf de stuurboordkant. Heel erg frustrerend.
Vanochtend kregen we een nieuw positierapport binnen (2x per dag) en wij lijken als enige echt last gehad te hebben van het windwak. De groep achter ons is dichterbij gekomen en de 4 boten voor ons zijn uitgelopen.
Nu waait het rond de 23 knopen en we zijn een beetje overpowered. Maar we doen een lekkere 8-10 knopen en dat hebben we nodig om mijlen goed te maken..
Never a dull moment!
Angela, team Ha Long Bay Vietnam – CV26
