Angela’s Clipper Race: ‘De Bus’ aan het woord
Ik was zo blij toen de race van start was gegaan op 20 augustus 2019. Alle mensen aan boord, er gebeurde veel and we deden het super goed! In februari 2020 kwamen we aan in Subic Bay en stonden we zelfs 2e in het algemeen klassement! En toen opeens niks. Helemaal niks. Wat overbleef waren mijn 10 vrienden en ikzelf in de extreme hitte van de Philippijnen en ik moet toegeven: We hebben echt het gevoel gehad dat ze ons vergeten waren..
Hallo allemaal, mijn naam is CV26, of Ha Long Bay Vietnam, of Hatch Open, maar over het algemeen word ik gewoon ‘de Bus’ genoemd.. Ik heb mazzel met schipper Josch en sinds deze etappe AQP Angela. Oh wat was ik blij toen zij op een ochtend in februari 2020 (2 jaar later!!) op de steiger stonden en begonnen met mij klaarmaken voor Leg 6. Ze hebben werkelijk alles door hun handen gehad: van de mast tot de bilges en de 2 duikers die mijn onderkant hebben schoon geschraapt was de kers op de taart.
Toen kwam de bemanning aan. Het was super om zoveel bekende gezichten te zien en nu ik met de ‘nieuwelingen’ aan het zeilen ben weet ik dat ik in goede handen ben. Op mijn beurt probeer ik hetzelfde voor hen te doen. De eerste 2 weken waren moeilijk, kruisen tegen de wind in, dikke golven zonder ‘achterkant’, vlagen tot 53 knopen. Maar ik heb mijn best gedaan om alles heel te houden tijdens deze extreme omstandigheden, en dat is gelukt. Ik was dan ook zo blij dat we op de 4e plek lagen!
Toen de wind een paar dagen geleden eindelijk ging ruimen kon ik mijn geluk niet op. Nu begint het echte werk.
De bemanning is moe maar ze houden de moed erin en ze passen goed op mij. Iedere keer als er toch een probleem(pje) is dan wordt dat direct gerepareerd en ik kan je vertellen dat de dekcontrole in de ochtend echt helpt, dat het leeghalen van de bilges iedere wacht echt helpt en dat de dagelijkse motor check mij een heel goed gevoel geeft over de 12 uur motoren over de rivier naar Seattle die ons nog te wachten staat aan het einde van deze etappe.
Maar we hebben nog een lange weg te gaan. Zoals ik het begrepen heb zijn we inmiddels over de helft en we varen nu van depressie naar depressie. De golven worden langzaam hoger: zojuist zag ik er nog een op ooghoogte vanaf de bovenkant van mijn A-frame (6m) en ik weet dat dat nog niks is.. Het komt goed. Ook al varen we dicht bij de ijslimiet, hebben we al 2cm sneeuw op het dek gehad en lijkt het uit de slaapzak stappen steeds moeilijker te worden: de bemanning slaat zich er doorheen. Dit is wat ze wilden en dat is wat ze krijgen. Ik ben allang blij dat de windhoek zo rond de 120-140 graden ligt. ‘De bus’ is dan op zijn best!
Ik ben er klaar voor om richting mijn vrienden in de top 3 te varen want ik heb genoeg van het kijken naar hun achterkant..
Tot snel!
Angela, Team Ha Long Bay Vietnam – CV26
