Sea Ranger-Blog #5
Het is midden in de nacht als ik mijn telefoon vol spanning opneem. Er wordt nergens omheen gedraaid en dat vind ik fijn maar toch is het even een en al vloeken in mijn gedachten. “Ik moet je teleurstellen met het bericht dat jij niet bent geselecteerd als Sea Ranger” hoor ik haar zeggen. Daar zit je dan, nog gejetlagd op de vakantie die was gepland zodat ik precies op tijd terug zou zijn voor de inwerkdag.
Het is al lang geleden dat ik voor het eerst iets las over de Sea Ranger Service. Toen ik een paar jaar geleden mailde over een afstudeerstage, wist ik ook niet meer waar of in welk blad dat was. Ik studeerde toen Strategic Product Design aan de TU Delft en hield mij bezig met langetermijnstrategie voor bedrijven om te groeien. De Sea Ranger Service stond nog net in de kinderschoenen en als zeiler dacht ik dat dit op mijn lijf geschreven was. Helaas was er destijds geen plek voor een stagiair. Tegen het einde van mijn afstuderen bij een compleet ander bedrijf zag ik dat de inschrijvingen weer open gingen om Sea Ranger te worden. Eerder leek de Sea Ranger Service mij een leuk bedrijf om voor aan de wal te werken maar plots dacht ik waarom niet aan boord?
Als kleinkind van een fanatieke zeiler promoveerde ik al op jonge leeftijd tot stuurman. Elke zomer werd het water van het Haringvliet dun gevaren. Op en neer naar Hellevoetsluis of een rondje Tiengemeten was voornamelijk het repertoire maar er was genoeg avontuur om mij nooit te vervelen op dit vaste traject. Op dat heerlijke water aan boord van een Dehler Delanta 80 overwon ik mijn angst voor een overlopend gangboord en werd ik verliefd op de stilte na de laatste plof van de Farymann éénpitter. Tijdens de basis- en middelbare school liep ik als cursist, en later instructeur, rond op de zwaardbootafdeling van een zeilschool. Tijdens mijn studie ruilde ik de plassen in voor het getijdenwater en ging ik zeezeilen vanuit Scheveningen. Ik kon er geen genoeg van krijgen en ik wilde meer en nóg meer. Tijdens mijn afstuderen vorig jaar zeilde ik de woensdagavondcompetitie van Jachtclub Scheveningen op de SK01 a.k.a de sigarenkist. Op de zaterdag trainden we op de SK01 ter voorbereiding van de Bruine Bank race en andere dual-handed wedstrijden. Last but not least, zondag weer ’s morgens op de Kaag voor het coachen van de wedstrijdoptimisten. De dagen als zeiler en zeilcoach tussen het studeren waren fantastisch. Echter voelde ik dat een carrière in de racerij of charter niet alle vakjes zouden vinken van wat ik zocht na mijn studie.
Toen kwam dus de nieuwe gedachte om aan boord te werken bij de Sea Ranger Service. Een unieke kans om zeilen te combineren met concreet bijdragen aan een betere toekomst voor de natuur, die de Noordzee rijk is. Een avontuurlijke baan op het water. Voor de twaalf maanden dat je Sea Ranger kunt zijn zag ik het meer als een avontuurlijk experiment. Ik was benieuwd wat je allemaal zou leren over de zee, hoe het is om op zee opdrachten uit te voeren, de hele tijd op het water te zijn en de lifestyle van twee weken op een schip leven om vervolgens weer twee weken op verlof te gaan. Misschien kon het zelfs een opstapje zijn om alsnog een strategische rol te vervullen na een jaar als matroos. Wat ik precies zou gaan aantreffen wist ik niet, maar ik wilde op dat punt gewoon veel mijlen maken en dat zou hier kunnen.
Tja, allemaal leuk en aardig maar na dit belletje kan ik dit experiment geheel vergeten. Ik bedank de beller-in-mijn-nacht voor het bericht en ik lig nog een paar uur wakker. Even medelijden hebben met mijzelf. Morgen zou ik namelijk de knop omzetten. Rug recht en blik op de horizon. Als de ochtend aanbreekt en ik naar mijn telefoon grijp, zie ik dat moeders al wat nieuwe vacatures heeft doorgestuurd. Lief. Ik verzet mijn terugvlucht naar een week later en begin te reageren op een vacature als project manager bij een media producent.
Er was niemand die op dit moment had kunnen weten dat ik een week later weer aan de telefoon zou hangen met de Sea Ranger Service om vooralsnog een positie aangeboden te krijgen…
Bart Stegewerns
