MHS adventure , part 4 Mixed Feelings
Als één van de opstappers en als eerste dame aan boord van de “Seahorse”, met het vertrek van zijn maatje Lex, lees je hier in mijn blog mijn ervaringen beschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt. Het schetst een beeld van een bijzondere reis met een licht humoristisch inslag, wellicht soms wat onbeschaamd, maar bovenal recht vanuit mijn hart…
Wie ben ik?! Ik ben Brigitte en ik woon samen met mijn zoon van 9 op de tweemast tjalk ‘Horizon’ in de haven van Lelystad Haven. Het leven op en aan het water is voor mij het leven in zijn puurste vorm…
Wow, wat is dat een verwarrend gevoel van frustratie, onmacht, blijdschap en opluchting wanneer je na zo’n heftige nacht, de volgende morgen de haven in het vizier hebt. En wat een nacht hebben we gehad!
Na het ´akkefietje´ met de grootschoot kwam direct het besluit om, gezien de verslechterde weersomstandigheden, naar de dichtstbijzijnde haven uit te wijken; Roscoff. Echter was deze haven nog 5 uur varen van ons vandaan en met een koers waarbij we recht voor de wind moesten varen, met alleen een handkompas om de koers te bepalen, geen zicht, harde regen, stormachtige wind en een deining die wasmachine-achtige vormen had aangenomen.
De ´adrenaline overdose’, welke door de klap van de giek als een dolle door mijn lijf gierde, had mijn hele systeem platgelegd. Het vertrouwen in mijzelf en mijn eigen kunnen was samen met de giek overboord geslagen. Ik was niet meer toe in staat om mijn hoofd helder en mijn lijf in beweging te krijgen en het roer in deze situatie te bedienen. Met als resultaat dat Andries deze 5 uren lang volledig gefocust, want bij één verkeerde beweging was het gijp risico te groot met als gevolg dat we zouden omslaan…in het donker en de regen de boot heeft moeten besturen. Echt Andries…mijn respect heb je!
Het bovengenoemde betekende overigens niet dat ik mijzelf in die tijd als een lamgelegd bang muisje in een hoekje van deze schommelende en schuddende boot had opgesloten. Ondanks mijn innerlijke gevecht tegen mijn frustratie en het gevoel van onmacht wat inmiddels bezit van mij had genomen, nam ik de nobele taak van de verzorging van de innerlijke en mentale mens van mijn schipper en redder in nood op mij. En met het maken en aangeven van het nodige vocht om zijn lijf te verwarmen, de verschillende blikjes Redbull om meneer wakker en scherp te houden en het inspecteren van de route naar de haven op een inmiddels gedroogde Ipad, kon ik mijzelf in deze situatie toch nog van enig nut maken.
‘Kun je het niet nog ff ophouden’, hoor ik mij over het gebulder van de wind heen schreeuwen…De blik die ik toegeworpen kreeg sprak boekdelen…Nee dus…
Het klinkt allemaal heel dramatisch maar dit alles heeft wel een leuke anekdote tot gevolg. Want ja…wat doe je wanneer ergens in die vroege ochtend, het moment daar is dat het door de vele Redbull en water verzadigde mannenlichaam, aangeeft dat er toch echt wat vocht uit moet…Tja of ik dan toch echt niet, al is het maar voor even, het roer over wilde nemen… Slik! Shit, ik wilde wel maar ik kon het gewoon niet! Mijn hoofd en lijf gingen acuut in staking en mijn ‘gut feeling’ gaf pulserend een rood signaal af naar mijn hersenen! No way, geen goed idee!
En als er één ding is wat ik in mijn leven heb geleerd is het luisteren naar ‘my gut feeling’, ook wel bekend als het onderbuikgevoel…(kleine levensnoot van deze schrijfster; Je hart is je gevoel, je hoofd is je verstand maar je onderbuik is de waarheid)
‘Kun je het niet nog ff ophouden’, hoor ik mij over het gebulder van de wind heen schreeuwen…De blik die ik toegeworpen kreeg sprak boekdelen…Nee dus…
Okay, hoe gaan we dit oplossen, ik zag mijzelf echt niet in deze situatie het roer overnemen terwijl meneer naar voren stiefelt en zich al vasthoudend aan de verstaging, even z’n jongeheer uitlaat… Dan maar een pan… Na wat gerommel in het keukenkastje vind ik een steelpan, nee niet handig, met die storm en deining golft het er net zo hard weer uit als dat het erin komt. Dan valt mijn oog op een lege waterfles, YES! Doen ‘die hard’ gamers ook! Dopje eraf snijden en hop, hang jongeheer Bik maar in de fles! Pfieuw, over opluchting gesproken! Zelfs in dit stormachtige vroege ochtend licht kon ik het water, wat al tot ver achter zijn ogen stond, langzaam naar beneden zien zakken om vervolgens in de fles terecht zien komen. Hihi, had ik nu maar die godvergeten GoPro tot mijn beschikking! De op dat moment aanwezige uitdrukking op het gezicht van Andries was op z’n minst ‘close shot’ waardig!
Na bijna 25 uur onafgebroken op te zijn, met één enkele powernap tussendoor, varen we rond de klok van 8:30 uur de haven van Roscoff binnen en schuiven we de Seahorse in de 1ste de beste beschikbare box. En met een stevige en welverdiende aanlegborrel achter de kiezen, liggen we die ochtend al snel op één oor…
