Angela Sails #14 – … En door!
We zijn aangekomen in IJmuiden. Ik ben zo blij dat ik niet eerst weer naar een vliegveld hoef om uiteindelijk ‘thuis’ te komen. Mijn ouders halen mij op en dat is wel echt op en top luxe.
Maar eerst krijgen we politie aan boord met een drugshond want we komen wel uit de Caribbean. Daarnaast is er het probleem dat wij met 3 personen op een boot werken waarbij het logischerwijs niet mogelijk is om 1,5 meter afstand te houden. Let op, dit is aan het begin van de coronatijd en iedereen is nog een beetje zoekende met betrekking tot de regels. Maar vreemd is het wel. Als iemand veilig (corona vrij) is dan zijn wij het wel. We hebben meer dan 6 weken met elkaar in quarantaine gezeten. Maar volgens de ambtenaar werkt dat niet zo. Uiteindelijk krijgen we een waarschuwing in plaats van een boete.
Niet veel later staan mijn ouders op de kade. Met mondkapje. Het is vreemd, ik krijg niet eens een knuffel. Het is de eerste keer dat ik echt met corona in aanraking kom. Mijn ouders leggen mij uit dat echt niks kan, dat alles dicht is en dat ik echt moet oppassen met wat ik doe. Het komt binnen als een koude douche. “Welkom thuis ..”
Het wordt zomer en ik ga veel met mijn eigen boot op pad met mijn neefjes en nichtjes. Niks is open maar we hebben een fantastische tijd op het water, BBQ-en, mosselen vangen, koken en opeten, voor anker, zwemmen. Buiten het feit dat geen enkele haven echt open is genieten wij met volle teugen.
Tussendoor ga ik naar een wintersportwinkel in Groningen om (geloof het of niet) skischoenen te passen. In juli ga ik namelijk naar Hintertux (Gletsjer in Oostenrijk) om mijn ski- en snowboard instructeursopleiding te doen. Iets wat ik eigenlijk altijd al wilde en onder het motto “Je leeft maar 1 keer” nu dan toch de stoute schoenen aangetrokken. In eerste instantie is het nog spannend of de cursus doorgaat maar in juli stap ik toch daadwerkelijk op de trein naar Amsterdam om daar met iemand die de cursus ook doet mee te rijden naar de bergen.
Wij kennen elkaar niet en het blijft de hele rit een beetje aftasten in de auto. Pffff.. dan is het best een eind hoor! We doen er gelukkig iets sneller over dan verwacht en vermoeid plof ik neer op het bed in mijn hotelkamer. Net terwijl ik zit te facetimen met mijn ouders hoor ik de hoteldeur opengaan. “Huh” .. met coronatijd mag je toch verwachten dat je een privé kamer hebt?? Niks is minder waar en niemand minder dan mijn reisgenoot stapt de kamer binnen. We krijgen de slappe lag en dan is gelukkig eindelijk het ijs echt gebroken. Uiteindelijk worden wij de beste vriendinnen en hebben wij heel veel steun aan elkaar tijdens de cursus.
En eerlijk is eerlijk. Het viel mij vies tegen. Nu deden wij ook dual en heb je relatief gezien veel minder tijd. Normaal heb je 8 dagen per onderdeel als je het los van elkaar doet en nu doen we alles in 12 dagen. Daarnaast is natuurlijk alles in het duits. Een taal die ik de laatste jaren niet echt gesproken heb. Maar met bloed, zweet en tranen halen wij het gelukkig allebei. Ik kan je vertellen dat de sfeer in de auto op de terugweg niet te vergelijken was met de heenreis..
Angela Brandsma
