Grenzen aan de groei en de ‘IJsbergroute’

In 1973 kwam het beroemde rapport van de Club van Rome, ‘Grenzen aan de Groei’. Het gaf in rekenmodellen aan dat we zo niet langer met Moeder Aarde verder konden. Ik was toen 15, zeilde het water dun met mijn FJ. Grenzen of niet, ik wilde nog gauw een grotere boot, een FD natuurlijk.

Greta Thunberg was ook 15 toen zij vorig jaar als eerste in Zweden  in schoolstaking ging voor het klimaat. Zij werd daarmee de aanstichtster van het lopende vuur van klimaatstakingen van scholieren dat de laatste maanden door heel de wereld liep. De Verenigde Naties nodigt Greta nu uit om tijdens de klimaattop in september een toespraak te houden. Greta en haar vader willen er eind augustus wezen, maar als het even kan dus klimaatneutraal. Na de fossielvrije wereldreis heeft de Ya wat bekendheid, dus ik kreeg een SMS: “kun jij met de Ya vanaf half juni de Noordelijke Route varen naar New York?“

Daar vraag je me wat. Klimaatkaarten en pilots erbij en rustig kijken naar alle opties. Daar gaan we.

Geen slechte tocht deze eerste helft
We zouden vertrekken vanuit Engeland. Via het zuiden met de passaatroute kan niet, want het is in juli en augustus hartje orkaanseizoen. Dus om de Noord. Het eerste traject wordt dan een slordige 2500 mijl naar St Johns, New Foundland. Dus watertanks vol en voor 30 dagen fourageren plus voor 10 dagen reserve. We vertrekken van Oost Engeland of Schotland. Dan varen we eerst richting de Faroer eilanden en goede kans dat we daar of wat noordelijker de oostenwinden op pakken. Dan onder IJsland door, en richting Groenland. We hebben tot daar meer dan 70% kans op een bezeilde koers. Het is best frisjes en natuurlijk vochtig, maar de zon gaat niet onder en dat is lekker. Het is misschien wat vol aan boord, maar de eerste helft van deze trip, tot Groenland, hoeft geen slechte tocht te worden.

IJs

Maar halverwege bij Oost Groenland aangekomen, ga je naar het zuidwesten. Die route noemt men ook wel eens de ‘IJsbergroute’. Soms wemelt het van het ijs. Je kunt niet een Groenlandse haven of baai in, want die zijn geblokkeerd. Het ijs kan doorlopen tot New Foundland of zelfs verder. Je moet echt om die ijsgebieden heen, je mag niet 1 verdwaald ijsbergje missen, weten we van de Titanic.

Die route noemt men ook wel eens de IJsbergroute.

Ik realiseer me, er moet een maat mee. Een professional aan wie je het schip durft over te laten. Papa en Greta Thunberg lopen dan ieder mee in een wacht. Het wordt met vier man best vol aan boord van de 10 meter lange Ya. Nog meer eten zien weg te stouwen, goed zuinig met water zijn en wat losse watercans erbij.

Voorproefje van tegenwind

Bij Groenland wordt de kans op Zuidwestenwind groter. Het zuidwesten, dat is ook onze koers, daar ligt New York. Tegenwind. Het kan bij Zuid Groenland lekker spoken. Windkracht 8 of 9 heb je daar nogal eens. Je moet er echt langs, want St Johns in New Foundland ligt een paar honderd mijl verder. Ik zie me al staan in de kajuit die na dagen aan de wind beuken vochtig is geworden van het zeewater dat wij aan onze eigen pakken mee naar binnen nemen. Het is buiten grijs weer en nat, en dan zeg ik tegen zo’n meisje van 16 dat in haar vochtige slaapzak ligt en eigenlijk ook niet weet wat haar overkomt: “Sorry hoor, maar het was voorspeld. Het is nog 6 dagen tot St. Johns.” Zes hele, hele dagen, waarbij je elke 3 tellen door elkaar wordt geschud.

En dan te bedenken, lig je in St. Johns, dan heb je pas het voorproefje van de tegenwind gehad.

Hakken, hakken, hakken in de golven
Vanaf St. Johns is New York nog 1000 mijl en op dit traject heb je de grootste kans op tegenwind. Het wordt al wat kouder, de zon gaat weer onder op die breedte. Dit wordt dagen, misschien wel weken achtereen hakken, hakken, hakken in de golven. Met zijn allen op een 10 meter jacht. Alles wordt lastig, eten, drinken, slapen, poepen en piesen. Alles wordt koud, nat. Mijn maat en ik liggen dan in de piek wen we maken vlieguren, met elke twee-drie tellen een harde landing.

Uitlopers van de orkanen komen op ons pad

Hoe vol de boot ook is, we moeten veel eten met calorieën meenemen. Snelle snacks, energizers. Het wordt nog doller op dit traject, want de orkanen buigen voor Florida af en de uitlopers vervolgen hun pad langs de Amerikaanse en Canadese oostkust, precies over ons heen. Deze uitlopers zijn zeker geen 12 Beaufort meer, maar met windkracht 9 of 10 op de kop van het zwaar beladen scheepje maak je ook geen enkele voortgang meer. En er kan ook een hoop stuk. In ieder geval moet er een reserve grootzeil mee. Want als die kapot gaat, dan hang je, want zo’n zeil voor zwaar weer repareren, lukt eigenlijk nooit goed. Dat ding moet dan maar onder de tafel gestouwd. Dan moeten we maar eten met de voeten omhoog.

..met een lapje zeil van 4 vierkante meter om niet te veel hoogte te verliezen.

Wat moet ik aan vader Thunberg vertellen als we dan niet tijdig een haven of baai kunnen vinden om de Ya verschrikkelijk goed vast te knopen, en we zeilen daar ergens op de Noordelijke Atlantische oceaan met een lapje van 4 vierkante meter terwijl de Ya zo nu en dan onder de brekers wordt bedolven en manmoedig de steven weer opsteekt , terwijl wij ons best blijven doen om niet al te veel hoogte te verliezen? Moet ik dan zeggen: “These things happen”.

Trouwens, lig je wel tijdig beschut ergens, dan kost zoiets meestal een week aan tijd, vanwege omvaren, beschutting zoeken, schip heel goed vastknopen, zwaar weer afwachten, enzovoorts. Zul je nog zien, komt Greta nog te laat ook voor haar speech.

En wat blijkt, er moet ook nog een cameraman mee, want het moet allemaal vastgelegd. Beelden, beelden, logisch, daar gaat het om. De hele reis is in wezen een communicatieproject. Dus vijf man aan boord. Meer eten, water, weekendtassen, dikke zeilpakken. En een kist met filmspullen. Dit groeit te hard. Had de Ya nog groter moeten zijn. Nee, er zijn grenzen aan de groei.

Peter Hoefnagels

Reacties

Reacties