Lola op zee: Als geld geen rol speelt
We liggen voor anker in de Tobago Cays, kleine Caribische eilanden omgeven door azuurblauw water. Ik heb me net ingezeept in onze openlucht-douche, de kuip, en zie een hoge voorsteven langzaam naderen. De ‘Avalon’, een superjacht, gaat op onze lip ten anker. Hoog achter de ramen van de brug laat de stuurman met een druk op de knop de dikke ankerketting ratelen, terwijl ik verder poedel en me afspoel met de plantenspuit. Ik kan de uitdrukking op zijn gezicht helaas niet zien.
“De investering in een jacht is vaak omgekeerd evenredig met het eraan ontleende plezier”, zei de zeiler, schrijver en romanticus Hans Vandersmissen, die helaas niet meer onder ons is. In zijn Drascombe ‘Pride’, een bootje van een meter of zes (zonder motor) zeilde hij naar Engeland, dwars door de drukke verkeersroutes. Hij schreef er schitterende boeken over, onder andere Rond de Friese Zee. Renske en ik hebben hem ooit bij toeval ontmoet, toen we waren drooggevallen op het strand van Terschelling. Onvergetelijke man. Zijn uitspraak hierboven zou kunnen kloppen, sowieso is het een fijne provocatie. Het superjacht en het zeiljachtje hier in de Tobago Cays hebben elkaar in elk geval niet veel te vertellen. De ‘Avalon’ is te groot, te dichtbij en hun timing is beroerd. En wij zijn te klein en liggen in de weg.
Maar we vervelen ons niet met deze buren. Op het hoogste dek verschijnt een dame in een witte jurk met bijpassende hoed, een Audrey Hepburn-achtige gestalte. Vast de eigenares. Ze ijsbeert van stuur- naar bakboord en weer terug en tuurt door een verrekijker – net als ik. Een jongere vrouw meldt zich. Ze overleggen, alsof ze het draaiboek doornemen van wat komen gaat. Even later draven bemanningsleden in witte polo’s en grijze shorts door het gangboord met stapels badhanddoeken en dienbladen met drank.
‘Wat voor boot zou je kopen als geld geen rol speelde?’, vraagt Renske, terwijl we met een glas wijn in de hand naar onze buren kijken.
‘Hmmm, iets klassieks, zeewaardig, met zeilen en met karakter. Niet super groot. Zonder personeel in polo’s in elk geval’.
‘En met een douche, hoop ik?’
‘Tuurlijk schat, twee.’
De vrouw met de witte hoed is weer alleen en tuurt over de bakboord reling. Wie zou ze zijn? Ik kan mijn ogen niet meer van het schouwspel afhouden. Hadden ze maar niet zo dichtbij moeten gaan liggen.
Aan het einde van de middag nadert eindelijk een rubberboot met vijf volwassenen erin. De witte polo’s nemen de lijnen aan en begeleiden de gasten naar het zonnedek waar een hartelijke begroeting met Audrey volgt. Het lijkt alsof de gasten daarboven behoedzaam in iets afdalen, een paar treden lager. Een zwembad? Op internet zie ik het: de Avalon heeft een jacuzzi op het zonnedek. De site meldt ook dat het schip, met negen bemanningsleden, te huur is voor 155.000 dollar per week, exclusief onkosten. Anderhalve ton. Daar kun je drie Lola’s voor kopen en van de onkosten een vierde. En Audrey is dus niet de eigenares, maar de huurder.
Met het aan Lola ‘ontleende plezier in relatie tot de investering’ zit het intussen wel goed. Het is lekker zeilen in de Carieb. Er is altijd wind, de zon schijnt en de bestemming is zelden verder dan vijfentwintig mijl verderop. Met gereefd grootzeil en kleine fok (high aspect) stuiven we aan de wind langs eilanden, baaien en snorkelplekken. Op weg van Carriacou naar Clifton kregen we even 37 knopen wind op de neus, maar we kwamen er ongeschonden doorheen. In de baai van Bequia bleven we een paar dagen langer dan gepland – tijd genoeg (vooralsnog). Een van de mooiste plekken die we tot nu toe aandeden was Keartons Bay aan de westkant van St Lucia. Bij het Rock Side Café van Rosi en Orlando kun je na het snorkelen lekker eten met uitzicht op je eigen boot.
Nog even over deze site, beste lezer. Lolaopzee, aanvankelijk bedoeld voor belangstellende familieleden en vrienden, heeft inmiddels 34.000 bezoekers getrokken. Veel meer dan ik had verwacht. Via site en mail krijgen we veel reacties, van bekenden en onbekenden. Bedankt, we waarderen het zeer, zeker ook de gedichten van JP Wepster. Een lezeres uit Harlingen vroeg zich af of het er echt zo ontspannen aan toe gaat als het blog doet voorkomen. Was ik wellicht vergeten de stressmomenten te beschrijven? Ze heeft een punt. Stress is er soms ook. Zo had Renske twee weken lang last van een pijnlijke ontstoken schouder. Gelukkig is dat weer over. Stress aan boord heeft verder vaak te maken met teveel wind en zeer schuin zeilen door vervelende golven. Renske waardeert dat niet. Haar taalgebruik in zo’n geval zou een kapitein van de walvisvaart wit doen wegtrekken. Ik spoed mij dan naar de mast om een rif te steken.
Pieter Jan Hagens op Lola op zee
