Karmablog: Oranje Boven, ook op de Tasmanzee

werner_10

In Hobart slapen we eerst een lange nacht aan de inklaar steiger down town. Daarna varen we over de Derwent onder de indrukwekkende Tasmanbrug naar een fijne marina net buiten het centrum. Voor een schappelijk tarief mogen we daar een hele week liggen en alle faciliteiten gebruiken. Ik twijfel over wat ik het meest waardeer na die barre tocht door de Zuidelijk Oceaan. De schone kleren of de warme douche. Het zal de combinatie wel zijn.
‘De Tasmanzee laat zich moeilijk voorspellen,’ vertellen de locals die in de marina aan boord wonen. Zij kunnen het weten, wij zijn er maar even op bezoek.
In de jachthaven is het goed vertoeven. Het marine café is maar tot drie uur ’s middags open en de dichtstbijzijnde plek waar ze alcohol verkopen is zeker twintig minuten lopen verderop. Alle tijd dus om het noodzakelijke werk aan de boot te doen en ons voor te bereiden op de laatste etappe naar Whangarei in Nieuw Zeeland. Het is net iets minder dan 1.500 mijl. Nog geen kwart van wat we net gevaren hebben en het lijkt een peuleschil. ‘Maar de Tasmanzee laat zich moeilijk voorspellen,’ vertellen de locals die in de marina aan boord wonen. Zij kunnen het weten, wij zijn er maar even op bezoek. We kiezen ons vertrekmoment zorgvuldig. In het weekend komt er nog een stevige depressie over die in heel Tasmanië tot een stormwaarschuwing leidt. Zodra het oog voorbij is, varen wij alvast naar de inklaar steiger down town. De volgende ochtend vroeg krijgen we onze formulieren en gaan we via Storm Bay de Tasmanzee op. De eerste twaalf uur varen we nog met kleine zeilen over grote golven, maar het wordt snel rustiger. Om de dag vangen we een stevige Albacore tonijn en we maken er de lekkerste gerechten mee. Met prima wind tikken de mijlen vlot weg. Voordat we het weten zijn we op de helft van de etappe. Bijna dan…
Na anderhalve dag geronk van de diesel begint het gelukkig weer te waaien. Uit de verkeerde hoek weliswaar, maar de motor kan uit en we zeilen weer. Niets tankstop.
Als we bijna op de helft zijn valt de wind weg en moet de motor bij. De gribfiles voorspellen een stationair hogedrukgebied en met te weinig wind om te zeilen. 750 mijl motoren, halen we dat nog wel met onze dieselvoorraad? Onze behulpzame walnavigator is al aan het zoeken naar een plek aan de kust om te kunnen tanken, maar ik wil daar nog niet aan denken en vertrouw op de onvoorspelbaarheid. We zijn een zeilboot, geen motorboot. Altijd zeilen als je kunt zeilen. Na anderhalve dag geronk van de diesel begint het gelukkig weer te waaien. Uit de verkeerde hoek weliswaar, maar de motor kan uit en we zeilen weer. Niets tankstop.

De voorspellingen zijn in de tussentijd compleet veranderd. De wind blijft de komende dagen uit de verkeerde hoek komen en wat eerst nog hoge druk was, is nu ineens laag en ontwikkelt zich razendsnel. Zo snel dat geavanceerde computerprogramma’s in Amerika en in Europa moeite hebben om te voorspellen wat het gaat doen en verschillende uitkomsten leveren. Het laag lijkt onze kant op te komen, maar gaat het boven of onder ons langs? Dat maakt nogal uit voor de wind. Iedere gribfile die we binnenhalen laat weer een ander beeld zien. De Tasmanzee is inderdaad erg onvoorspelbaar. De enige consistente lijn is het aantal knopen wind om het oog van de depressie. Dat wordt steeds hoger ingeschat. Wind en golven zijn de afgelopen dagen flink toegenomen en sinds vanmiddag staat er dertig knopen met golven van meer dan 6 meter. We moeten er pal tegen in. Misschien is dat voor een Volvo Ocean Racer of een Vendee Globe solist goed te doen, maar met deze zware stalen tweemaster zijn wij volkomen kansloos.

We varen al twee dagen een beetje heen en weer en maken vrijwel geen voortgang. Maar dat gaat zo veranderen. De wind is afgenomen, de barometer flink gedaald en de lucht boven ons is helder blauw. De zon is bijna onder en aan de andere kant staat de maan al te schijnen en komt de eerste ster boven het zuidelijk halfrond. Het is een prachtig gezicht en bijna te mooi om waar te zijn, maar we genieten ervan.

Wat mij betreft kan het nu niet snel genoeg meer komen. Natuurlijk had ik liever de helft gezien, maar liever harde wind van achteren dan de helft recht in je smoel.
We zitten in het oog van de depressie, de kalmte voor de storm. Binnen nu en drie uur, krimpt de wind en krijgen we de volle laag. Wat mij betreft kan het nu niet snel genoeg meer komen. Natuurlijk had ik liever de helft gezien, maar liever harde wind van achteren dan de helft recht in je smoel. Wij zijn er klaar mee om een speelbal van de golven te zijn en willen zelf het roer weer in handen hebben. Voor het eerst sinds de Golf van Biskaje hangt er weer een oranje stormfok aan Karma’s kotterstag. Dat stoere zeil sleept ons de komende 24 uur over prachtige golven en de windshift zorgt dat we eindelijk weer de goede kant op gaan. Oranje boven, zo is het, ook op de Tasmanzee.

Reacties

Reacties