Karma-blog: Dromen, durven, doen
We hebben onderweg geen enkel ander schip gezien en toch zijn we geen moment alleen geweest. Ze waren er altijd, die machtige Albatrossen die ons vanaf Kaapstad tot Tasmanië begeleidden.
In Karma’s salon hangt een klein houten bordje aan de wand. Zo klein dat het niet opvalt als je er niet op let, maar de plek is zo gekozen dat ik het zelfs dagelijks meerdere keren zie. Naast het lichtknopje van het toilet en vlak boven de meest gebruikte handgreep. Na een half jaar aan boord kan ik het met m’n ogen dicht uittekenen. Het is een mini uitvoering van zo’n ouderwets bord langs de weg: houten paal met daarop een plank met een schuine punt. ‘Australia, it’s a bloody long way…’ staat erop in witte kalkletters. Daarnaast een geel waarschuwingsbord met het silhouet van een springende kangoeroe.
Australië. A bloody long way, dat was het. In mijlen, in dagen en mentaal.
Ongetwijfeld gekocht in een Australische toeristenwinkel tussen alle andere prullaria voor een dollar of anderhalf. Maar met liefde uitgezocht. Naast m’n handheld GPS was dat kleine bordje de afgelopen maanden mijn belangrijkste richtingaanwzijzer naar het andere eind van de wereld. A bloody long way, dat was het. In mijlen, in dagen en mentaal. Even naar de andere kant van de wereld zeilen vergt niet alleen een boot en genoeg spaargeld, maar vooral een innerlijke drive die je de goede kant op blijft sturen. Dit simpele bordje hielp mij om m’n doel voor ogen te houden en m’n droom waar te maken. Tijdens de voorbereiding, de uitvoering en tijdens de afgelopen etappe.De laatste maanden in de Zuidelijke oceaan waren fantastisch en onvergetelijk.
Wat me bij zal blijven is de ongereptheid van onze schuilplaats Ile Kerguelen en het pure dat je maar op een paar van zulke unieke plekken echt kunt voelen.
Meermaals lag ik onder een dubbele slaapzak en een fleecedeken te rillen, met thermosokken aan en een muts op. Maar wat ik meeneem zijn vooral warme herinneringen aan prachtige momenten. De angst voor de storm is verdwenen als je er middenin zit. Wat overblijft is het adembenemende, nietige gevoel als je onderin een golfdal zit terwijl er rollers van meer dan tien meter op je afkomen. En dat is prachtig. Bijna net zo mooi als het uitzicht vanaf de top met niets dan witte schuimkoppen om je heen. Niet-zeilers kunnen zich daar niets bij voorstellen. Ik weet het en ik kan me daar dan weer niets bij voorstellen.Ik heb een cycloon met windsnelheden van 200 km per uur recht op me af zien komen. Doodeng en te veel stress, ook thuis. Sorry. Wat me bij zal blijven is de ongereptheid van onze schuilplaats Ile Kerguelen en het pure dat je maar op een paar van zulke unieke plekken echt kunt voelen. Wat een onvergetelijk cadeau. Wat ik meeneem is de rationele wijze waarop we met behulp van moderne techniek en gedegen advies van Ruud Kattenberg de beste oplossing vonden. Maar we waren voorbereid op het ergste, waarbij we achter 144 parachuutjes zouden hangen om de kont boven de golven te houden.
We hebben onderweg geen enkel ander schip gezien en toch zijn we geen moment alleen geweest. Ze waren er altijd, die machtige Albatrossen die ons vanaf Kaapstad tot Tasmanië begeleidden. Reusachtig, rustig observerend en eindeloos cirkelend zonder te klapperen. Als oeroude hoeders van de Zuidelijke oceaan, als spirituele krachten gidsend door een grote leegte. Ik ben er zo aan gewend geraakt, dat ik bijna zou vergeten dat ze in hun voortbestaan bedreigd zijn. Ik zal ze missen, maar koester de gedachte dat ze hier ongestoord kunnen vliegen.
Zeven duizend mijl door de barre Zuidelijke oceaan. Eens maar nooit meer? Dat is veel te kort door de bocht.
We zijn in Australië en stappen bijna aan land. Achter me ligt een enorme plas water. Zo groot als ik nooit eerder gezien heb. Maar ik heb het gezien, ik ben er geweest en ik heb het gedaan. Ik heb er over mogen dromen, ik heb het aangedurfd en gedaan. Zeven duizend mijl door de barre Zuidelijke oceaan. Eens maar nooit meer? Dat is veel te kort door de bocht. Nu omdraaien is te veel van het goede, maar de gedachte dat ik het nooit meer zou mogen maakt me ongelukkiger.
Het was de langste etappe, de spannendste, de vermoeiendste, de mooiste en degene die me het meest zal bijblijven. Ik heb er intens genoten en me af en toe net zo intens ellendig gevoeld. Het een gaat niet zonder het ander. Met een paar uur extra slapen was dat snel weer weg. Thx crew! Thx Jorge en Terry voor deze mooie etappe!
Wat er op dit moment precies door me heen gaat, laat zich niet goed beschrijven. En dat hoeft ook nog niet.
Vandaag komen we aan in Hobart. Precies 200 dagen varen vanaf Nederland. In de vroege ochtend passeerden we in het donker het lighthouse op Maatsuyker Island met vlagen van meer dan 40 knopen. Nu varen we langs de kust, tussen vis farms en beboste heuvels. Vergeleken met de Zuidelijke oceaan lijkt Tasmanië een paradijs. Er wonen mensen, varen boten en het is er een stuk warmer. We gaan het beleven…
Wat er op dit moment precies door me heen gaat, laat zich niet goed beschrijven. En dat hoeft ook nog niet. Ik ga er eerst lekker van genieten, gelukkig, want alles gaat voorbij. Dit mooie moment, het ongemak, de gedachte aan die Pale Ale aan de bar en m’n droom die ik nog heel even volop leven mag.
Thx Liane, voor het bordje en voor dat je me liet gaan. Voor dat je je eigen angst opzij durfde te zetten, durfe los te laten en te vertrouwen. Dat kan alleen maar als je echt zo zeker bent, als je zo heel veel om me geeft. Uit Dromendief, van dik hout.
Ps. Als je wilt weten hoe eruit ziet vanaf Maatsuyker Island, Google dan even de aflevering die Floortje er maakte voor Eind van de wereld. Dertig minuten fantastische televisie.
