Karma-blog: Categorie wegwezen

Ik zit achter de navigatietafel de gribfiles te bestuderen. We hebben net via de satelliettelefoon weer een kleine en een grote opgehaald. De eerste geeft een vrij gedetailleerd beeld van de wind en de regen die we de komende dagen kunnen verwachten. Niets bijzonders, het blijft vooral aan de wind varen en ploeteren om mijlen te maken en af en toe komt er een front over. Het tweede bestand bevat een 16 daagse prognose van een groter deel van de zuidelijke oceaan en daarin zie ik wel wat opvallends. Op de kaart van 11 maart staan de isobaren in de rechterbovenhoek ineens heel dicht bij elkaar. Als ik inzoom dan zie ik dat de luchtdruk in het midden slechts 966 millibar is. Dat belooft niet veel goeds…

Rondom de kern van dit lagedrukgebied wordt ruim 50 knopen wind voorspelt. In een gebied van zo’n 500 mijl eromheen waait het meer dan 40 knopen. Dat is precies het gebied waar wij de komende week doorheen moeten. Ik neem het mee in de dagelijkse mailwisseling met Ruud die ons vanuit Nederland helpt met de routeplanning. Het is allemaal nog erg ver weg en het zal wel niet zo ver van te voren te voorspellen zijn, maar helemaal gerust ben ik er niet op. Met die zin sluit ik mijn mail af.

In de dagen die volgen houden we goed in de gaten hoe de voorspellingen bijgesteld worden. Wij doen dat met de beperkte informatie die we aan boord kunnen downloaden. Ruud heeft de beschikking over alles wat er online te vinden is. Zijn berichten stellen me niet gerust. Om zo goed mogelijk te anticiperen, besluiten we om verder naar het zuiden te varen. We mikten voor vertrek op de 39e breedtegraad, dat werd al snel de 42e en nu gaan we naar de 45e. Weer 200 mijl verder naar het zuiden richting de screaming fifties en Antartica. Voor de duidelijkheid: om een orkaan te ontlopen, varen we naar een gebied waar we niet willen zijn, omdat het er altijd zo stormachtig is…

1 maart. De voorspellingen wisselen met de dag, maar het wordt steeds duidelijker dat er ellende aan zit te komen. Tot gisteren bestond die alleen nog in de virtuele wereld van de computermodellen. Vandaag zien we ten noordoosten van Madagaskar voor het eerst het lagedrukgebied in de analyses. Vijf dagen na de eerste lijntjes op de gribfile. Het is nog piepklein, helemaal ten opzichte van deze enorme oceaan, maar het bestaat nu dus echt. En kleintjes worden groot.

Het lagedrukgebied zal zich de komende dagen flink uitdiepen. In spreektaal: het wordt een orkaan. Dit heeft niets meer te maken met het kat en muis spelen op de Atlantische oceaan of de staart van die hongerige tijger die we tegenkwamen na Tristan da Cunha. Dit is een allesverslindend monster dat je zelfs in je ergste dromen niet wilt tegenkomen. Rondom het oog worden ondertussen windsnelheden voorspeld van meer dan 90 knopen (166 km/uur). Stabiel. De vlagen zullen dan vast boven de 200 km/uur uitkomen. Ik heb geen idee in welke categorie dat valt, maar voor mij is dat de categorie WEGWEZEN.

Vandaag. We zijn dus On the run. Voor de Eye of the Hurricane. Er zijn mooie liedjes over gemaakt, hele albums zelfs, maar als het ineens zo dichtbij komt, dan is er weinig moois aan. Natuurlijk weet je dat dit kan gebeuren en natuurlijk bereid je je daar zo goed mogelijk op voor. Maar als het even kan, probeer je het te ontlopen. En dat is wat we aan het doen zijn. Hoe verder we naar het zuiden varen, hoe zwakker de orkaan wordt. En hoe verder we naar het oosten komen, hoe minder last we er van krijgen. In theorie dan.

Het lijkt erop dat we het oog ruim achter ons kunnen laten, maar we zullen het systeem niet helemaal kunnen ontlopen. Het is niet de vraag of we er last van krijgen, maar alleen nog hoeveel en wanneer. Wordt het windkracht 8, 9 of windkracht 10? En dat hangt er weer vanaf hoe snel alles gaat. Wanneer gaat de orkaan bewegen, welk pad volgt ze en hoe snel gaat ze. En dan is er nog dat kleine zeilbootje. Hoe snel gaat die? Ik durf er op dit moment geen zinnig woord over te zeggen. Onze dagafstanden zijn tot op vandaag belabberd. Wij zullen de komende week in ieder geval alle zeilen bijzetten om zo ver mogelijk bij dat oog weg te komen.

Het goede nieuws is dat we vanaf vanmiddag de wind eindelijk weer eens in de rug hebben, zodat we weer fatsoenlijke dagafstanden kunnen halen. Terwijl ik dit schrijft komt de wind met 22 knopen van achteren en gaan we met 7 knopen de goede kant op. Als we dat de komende week kunnen volhouden, dan komen we een behoorlijk eind voordat de ellende losbarst.