Karma-blog: Blikvoer-weer
Nog 1.523 NM naar Hobart: Hoor net over overleden bemanningslid VOR. Tragisch. Sterkte. En veel vragen. Waarom dragen VOR racers niet altijd een lifeline en een plb? #safetyfirst Ook bij racers, ook bij VOR.
Elf uur. Net m’n bed uit. Het was er koud. De condens maakt alles vochtig en koud. Toch heb ik zeker twee uur geslapen. Een cadeautje. Met dit weer is slapen niet eenvoudig op een klein zeilbootje. En klein zijn we, zeker ten opzichte van de huizenhoge golven die ons voorbij razen op deze eindeloos lijkende oversteek naar Tasmanië. Nietig klein. Maar we zijn.
Op het cardanische fornuis balanceert een dampende zwarte koffie. Door het ronde patrijspoortje zie ik de contouren van Luna die in het maanlicht lijkt te dansen.
Ik sta in de galley (kombuis, keuken), zonder dat ik daar hoef te zijn. Het is op deze koers de beste plek om het roer in de gaten te houden omdat het de lage kant is en ik me daar niet steeds vast hoef te houden. Wel voortdurend alert zijn, want anders lig ik alsnog gestrekt op de kaartentafel aan stuurboord. Op het cardanische fornuis balanceert een dampende zwarte koffie. Door het ronde patrijspoortje zie ik de contouren van Luna die in het maanlicht lijkt te dansen. Tussen de bewolking door fonkelen wat zwakke sterren.
Luna is onze trouwste hulp. Die stuurt de boot onder vrijwel alle omstandigheden onafgebroken en zonder een zucht, beter dan wij dat zouden kunnen.
Mijn night shift is net begonnen. De wachten zijn intensiever nu en dus korter. We wisselen om de drie uur, Jorge en Ik. Terry is stand by. Onze acties zijn relatief beperkt. Af en toe stuur ik subtiel wat bij, als het roer wat verlopen is of als Luna wat hulp nodig heeft. Dat gebeurt niet vaak. Luna is onze trouwste hulp. Die stuurt de boot onder vrijwel alle omstandigheden onafgebroken en zonder een zucht, beter dan wij dat zouden kunnen. Maar met deze golven moet je alert zijn. Voor je het weet lig je er dwars op….
M’n andere taak is controleren of de boel een beetje heel blijft. Minstens zo belangrijk, maar niet makkelijk met zo veel wind en golven die maar blijven beuken tot ze ergens naar binnen kunnen.
M’n andere taak is controleren of de boel een beetje heel blijft. Minstens zo belangrijk, maar niet makkelijk met zo veel wind en golven die maar blijven beuken tot ze ergens naar binnen kunnen.
De marifoon heeft het begeven, ook door zout water, een te trage zekering en een inwendige kortsluiting.
De schade is nog te overzien, maar meer dan gewenst. De instrumenten doen het niet meer, omdat er teveel zout water over kwam. Ik heb goede hoop dat we dat overmorgen weer aan de praat krijgen als het wat kalmer is. De marifoon heeft het begeven, ook door zout water, een te trage zekering en een inwendige kortsluiting. Een service monteur in de UK helpt ons morgen een Apollo 13 oplossing te vinden. Het meest spannende op dit moment is dat er een leuver uit het voorzeil is getrokken. De andere leuvers vangen dat nog goed op, maar als er nog een gaat, dan moet het zeil eraf want anders gaan ze allemaal. Ik hoop dat het houdt tot morgenmiddag. Dan moet het rustiger zijn en kunnen we de genua weer een beetje uitrollen en het andere zeil repareren.
Het was de tweede keer op de tocht tot nu toe dat we zo’n voorgekookte maaltijd hadden. Bah! Maar iets anders koken op deze golven was haast onmogelijk.
Windkracht 8 is het hier in de zuidelijke Indische oceaan. Vlagen die daar stevig over heen gaan. Blikvoer weer. En wat heb ik daar een hekel aan, blikvoer. Het was de tweede keer op de tocht tot nu toe dat we zo’n voorgekookte maaltijd hadden. Bah! Maar iets anders koken op deze golven was haast onmogelijk. Het is onderdeel van de prijs die we betalen om hier te mogen zijn en te genieten van dit fantastische schouwspel en de souplesse waarmee Karma door het woeste water glijdt.
Morgen passeren we Kaap Leeuwin, het meest zuidwestelijke puntje van Australië. Na Kaap de Goede Hoop de tweede in het rijtje van drie. Onze ETA voor Hobart staat op 9 april, of eerder. Daar is vast fish and chips en dan ben ik dat blikvoer weer snel vergeten. Net als een pale ale die kou en nattigheid compenseert. Wat blijft is een prachtige herinnering aan een eindeloze en onstuimige oceaan.
