Hondenwacht 27 – Eelt en zout
Ze worden anders. Mijn soepele, fragiele tekstschrijvershanden veranderen. Stijf zijn ze als ik opsta. Stokjes. Takjes, die onbuigbaar aan een boom hun functie zouden hebben, maar mij verrast mijn handen laten inspecteren.
Dikker lijken ze dan vroeger, stijver en op een rare manier gevoeliger. Het schuren van de natte vallen, touwen, meerlijnen zorgt voor een groeiend laagje eelt dat er onder een lamp wat doffig uitziet. En ze zijn zout. Steeds als mijn lippen per ongeluk mijn handen raken, proef ik zout. Een zweem als ik al een poosje binnen ben, onverwacht heftig als ik buiten een lijn opschiet die nat is van het buiswater. Handen wassen helpt niet, dus ik laat het maar zo. Zonde van het schaarse zoete water en binnen tien minuten is het zout weer terug.
Mijn haar voel zachter nu, met deze vingers, en heeft een nieuwe structuur. Niet meer stug als uitgegroeide stekels, maar zijdezacht en ongrijpbaar vlassig als van een baby of een oude moeder. Gevoeliger voor de tegendruk van wat hard is. Ongevoeliger voor de zachte huid van hond en vrouw.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
