Hondenwacht 13 – Kreunen, kraken, zingen
Een kat rende over het havenhoofd vanmiddag. Ik liep de steiger op en neer en belde met thuis. Hij kende het terrein en joeg speels een paar vogels van de rotsen. Inmiddels is het nacht. Ik probeer te slapen, maar alles om me heen praat of zingt of rammelt. Is dat een kind dat kirt, een Franse vrouw, of toch die kat?
De schepen in de buurt zijn donker en verlaten. Ik hoor een kat spinnen, grommen, het zwiepen van een staart, een vuilnisbak die open gaat. Denk ik. Ik doe het licht aan en kijk rond. Op de vloer zie ik hem niet. De vuilnisbak is dicht. Ik doe het licht weer uit. Opnieuw hoor ik brommen, kreunen, kraken, zingen bijna soms. Het geluid lijkt van buiten te komen. Ik schuif mijn slaapzak uit en stap door de kajuitopening de kuip in.
De Martinique Expedition Voile, een tien-meter zeilboot die achter ons ligt rukt onrustig aan haar landvasten. Ze kraakt en tikt, huilt als een kind en lijkt zo nu en dan te zingen. Gerustgesteld draai ik me om en stap de kajuit weer in. Als ik het trappetje afloop, wringt een zwarte kat zich langs mijn benen naar buiten. Ik haal mijn schouders op, kruip in mijn slaapzak en ga slapen. Diep in de nacht schrik ik wakker van stemmen. Op het schip achter ons wordt een zeil gehesen. Ik hoor een buitenboordmotor, ruik benzinedamp. Een zeilboot glijdt als een schim voorbij.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
