Bik blog: De eerste sluis
Anita is op verzoek van Andries mee naar Ibiza op zijn Van de Stadt 28. Niet buitenom, maar binnendoor via het Canal du Midi.
Het stoplicht staat op rood. De sluis is gesloten! Een bruinachtig gevaarte bestaande uit twee stalen deuren zit dicht. Wat is dat hoog! “Je moet zo aan de rechterkant afstappen” sommeert Andries mij en hij focust zich op de kant. Zijn ogen boren zich vast in een voor mij onzichtbaar punt ergens op land en hij mindert vaart. Hij lijkt wel in trance. “Ga jij vast vooraan staan”. Mijn koffie kan ik nu dus wel vergeten.
Ik manoeuvreer me naar voren. Onwennig en wat wankel sta ik rechts vooraan op de boot. Hier kan ik onmogelijk van boord komen, want de mast ligt in de weg. Te veel hout en touwen (ofwel voor mij een groot potentieel gevaar om met mijn been ergens in te blijven hangen) dus ik loop een paar passen terug. Ik vind een plek waar ik wel over de staalkabels kan komen. Waar ga ik me aan vast houden? Ik kijk over mijn schouder naar Andries. Hij zegt “stap er maar vast overheen, ik zal vlak langs de kant stoppen dan kan je makkelijk afstappen”. Het was duidelijk geen verzoek, maar ik ga echt niet nú al met een been aan de andere kant staan, toedeloe! De wal is nog zeker 8 meter weg dus mij niet gezien. Ik vind een plekje waar ik me vast kan houden aan de mast. Dat geeft een fijn gevoel, mocht ik uitglijden dan heb ik tenminste enige houvast! Is die mast toch nog ergens goed voor. “Stap er maar vast overheen” hoor ik weer. Nou vooruit dan maar.
Onwennig sta ik op de rand van de boot en ik doe een schietgebedje dat ik nu niet uitglijd. Andries stuurt de Seahorse in de buurt van de kant, maar ik ga echt niet zo’n eind springen. No way! Geen idee hoe ver het is, maar vanuit stilstand ga ik dat nooit redden. Ik kijk hem aan, frons mijn wenkbrauw en geef hem een lief lachje. Ik houd wijselijk mijn mond. Hij kijkt en zegt “niet springen, ik vaar wel even terug en dan wat dichterbij”. Ik duw mezelf achterwaarts de stalen kabels in en voel hoe dit op mijn kuiten drukt. Het is niet echt comfortabel. We varen achteruit en weer terug naar de kant. En dan is de afstand springbaar dus ik spring. Ik spring gewoon op de kant, ik glijd niet uit, ik val niet in het water…. Tadaaa!! Het zal er vast niet gracieus uitgezien hebben, maar ik ben blij dat ik op de wal sta. “Ga naar boven en druk dan op de knop op het paneel dat in het midden van de sluis staat”. Mijn euforie is direct foetsie. Wat een drilsergeant.
Mijn euforie is direct foetsie. Wat een drilsergeant
Het is best nog wel een eindje omhoog over de overwoekerde trap. Bovenaan staat het bedieningspaneel met een groene knop én twee kleine knoppen. Welke knop moet je nou indrukken? Ik zie dat Andries achteruit is gevaren. De afstand is te ver om vanaf hier met elkaar te communiceren. We varen richting Toulouse dus ik kies voor de knop waar een pijltje staat dat die kant op wijst. Er gebeurt niets, helemaal niets. Dat ding zal toch niet stuk zijn?! Dan nog maar een keertje drukken en ik druk zo hard als ik kan. Dat heeft effect. Een oranje lamp begint rond te draaien en er begint een bel te rinkelen. Het water in de sluis stond al laag dus de deuren gaan direct open.
Ik loop naar de rand en kijk naar beneden. Allemachtig!!! Wat een diepte!!! Mijn hart begint hard te kloppen en het bloed suist in mijn oren. K** dit is absoluut niet het moment om last van hoogtevrees te krijgen! Ik doe twee grote stappen naar achteren en blijf stokstijf staan om op adem te komen. De deuren staan inmiddels open en Andries vaart rustig naar binnen.
“Je moet wel deze kant opkomen” klinkt het vanuit de sluis. Ik wil niet, maar ik zal wel moeten. Met zwabberende knieën loop ik richting de rand en kijk naar beneden. Andries gooit het eerste touw naar mij toe wat ik meteen op vang. Waar moet deze aan vast? Ik heb de voorlijn in mijn hand. Ik zie 3 grote knoppen op de kade liggen en kies de middelste. Oeps, mijn handschoenen liggen nog op de boot. Ik buk om het touw vast te maken…
Ooohhh nee!!! Hoe moest dat ook al weer? Was het nou eromheen slaan en dan onderdoor doorhalen of juist bovenlangs en dan strak trekken??? Shit, ik weet het niet meer en sta te klungelen. Ineens wordt het touw strak getrokken, de boot vaart nog langzaam door. Wel gloeiende… mijn vingers zaten bijna vast tussen het touw en de knop!!! Nog net op tijd trek ik ze weg voordat er volop spanning op het touw komt te staan. Ik sta op, draai het touw een keer om de knop en houdt de boot vast die bijna 3 meter lager ligt. Dat is nog best zwaar! Wanneer de boot stil ligt buk ik en wonder boven wonder weet ik weer hoe de knoop moet. “Schiet je wel een beetje op, je moet het tweede touw ook vastleggen” klinkt het van beneden. Ja duhhh, wat denk je dat ik aan het doen ben hier, een picknick houden ofzo?!!
Ja duhhh, wat denk je dat ik aan het doen ben hier, een picknick houden ofzo?!!
Ik loop naar de kant en kijk Andries aan. Hij heeft geen idee hoe ik heb staan stuntelen en ik ga het hem zeker niet vertellen. Hij gooit het tweede touw naar mij toe. De achterste knop ligt wel erg ver weg. Gelukkig is het touw lang genoeg. Het lukt mij in een keer om deze vast te knopen – yesss!! Zie je, ik leer best snel. Al heb ik sterk het gevoel dat ik de eerste keer toch iets anders deed met het touw….
“Is het goed zo?” vraag ik. “Helemaal top” is het antwoord. “Druk nu op de groene knop” instrueert Andries vanaf de boot en ik loop naar het bedieningspaneel. Hij zegt nog iets maar ik blijf bij het paneel staan om mijn hoogtevrees met diepe ademteugen weg te drukken. Wat hij zegt hoor ik dan ook niet. Na het indrukken van de groene knop gaat weer een bel rinkelen en het oranje licht flikkert. De sluisdeuren sluiten zich. Eenmaal dicht komen aan de andere kant van de sluis de sluispalen omhoog en spuit het water met dikke stralen de sluis in. Wauw, wat een mooi gezicht! En wat een herrie. Het water kolkt alle kanten op in de sluis. Ik vind het een prachtig beeld en geniet intens van dit mooie plaatje.
Andries roept iets wat ik niet versta door de herrie van het water. Jakkes nu moet ik weer naar voren buigen. “Wat zeg je?” vraag ik. “Je moet wel het touw losmaken achter en zorg dat deze redelijk strak blijft staan. De boot moet dicht bij de kant blijven”. Hij zegt het met een beetje een norse frons op zijn gezicht. Ik kijk opzij en zie dat het touw helemaal los ligt en langzaam naar beneden richting de boot glijdt. Ik trek een sprintje en weet net op tijd het touw te pakken aan het uiterste puntje. Was ik 2 seconden later geweest dan had het in het water gelegen. Ik draai het een keer om de bol en trek het strak. De boot komt omhoog met het stijgende water en ik zorg dat het touw niet te los komt te hangen. Het water lijkt meer te gaan kolken. De boot drijft weg naar het midden van de sluis en het kost me behoorlijk wat kracht om de boot bij de kant te houden.
Het touw schuurt in mijn handen. Mijn knieën zwabberen nog steeds en het zweet loopt over mijn rug. Wat is er gebeurd met vakantie houden, languit op het dek liggen en genieten van de zon…??!!! Dit is gewoon keihard ploeteren. Ineens komt het lachende hoofd van Andries boven de kant uit “Het gaat goed hè?!” zegt hij met een knipoog. Blijkbaar heeft hij van te voren zijn bedenkingen gehad maar hierover niets gezegd. Hij is zichtbaar opgelucht dat alles voorspoedig verloopt. Ik antwoord “Ja het valt niet tegen voor een eerste keer”. Ik verzwijg dat mijn vingers bijna afgekneld waren en dat ik nog even goed moet oefenen met het vastknopen van de boot.
Wie is Anita?
Ik ben sportief ingesteld, ik houd van actie, gezelligheid, spontaniteit en gekkigheid. In mijn volwassen leven heb ik ruim 20 jaar ervaring op de teller staan maar ik voel me nog altijd 18. Een bucket-list heb ik niet, wel onderneem ik graag nieuwe dingen. Ik ben gek op zon, zee en strand en vertoef graag met zonnig(!) weer in de buurt van water. Met zeilen of varen heb ik geen noemenswaardige ervaring en over zeebenen beschik ik evenmin. Op een boot ben ik een echte leek.
Een baan tijdens kantooruren en twee schoolgaande kinderen zorgen ervoor dat spontane acties/tripjes zelden uitvoerbaar zijn. Er zijn dagen dat het toppunt van spanning voor mij slechts bestaat uit een race tegen de klok om op tijd op het schoolplein te staan. Het is dan ook geweldig dat mijn kinderen een week bij familie kunnen verblijven en ik weg kan van mijn werk… Ibiza here I come!!!
