MHS adventure, part 6 tranen van intens geluk
Als één van de opstappers en als eerste dame aan boord van de “Seahorse”, met het vertrek van zijn maatje Lex, lees je hier in mijn blog mijn ervaringen beschreven vanuit een vrouwelijk oogpunt. Het schetst een beeld van een bijzondere reis met een licht humoristisch inslag, wellicht soms wat onbeschaamd, maar bovenal recht vanuit mijn hart…
Wie ben ik?! Ik ben Brigitte en ik woon samen met mijn zoon van 9 op de tweemast tjalk ‘Horizon’ in de haven van Lelystad Haven. Het leven op en aan het water is voor mij het leven in zijn puurste vorm…
Het is 8:00 uur als ik mijn telefoon check. Ondertussen hoor ik ook de wekker van Andries gaan. Het is tijd om op te staan! Andries draait zich nog even om en nestelt zich nog even dieper onder de dekens. Niets wijst erop dat meneer wakker wil worden of eruit wil komen. Sterker nog mompelend van onder de dekens vandaag hoor ik hem voorstellen om nog wat langer uit te slapen en deze dag in Roscoff te blijven en wellicht het plaatsje te gaan ontdekken.
‘Huh, nee joh..,dat is zonde van de dag’ is mijn reactie! We zijn nu zo ver gekomen. We hoeven alleen nog even ‘de bocht om’ (daarmee doelend op de route van Roscoff naar Brest). Hoe meer mijlen we nu maken hoe dichter je bij jou einddoel, Ibiza, we komen. Kom we gaan er nu uit, we maken ons klaar en we gaan varen, is mijn stellige opmerking.
Na het ontbijt gooien we de Seahorse los en varen richting het bunkerstation. Al tankend in het licht van de opkomende zon bedenk ik mij dat dit best een veelbelovende dag kan gaan worden…
En een veelbelovende dag is het zeker!! We hebben een heerlijk windje in de zeilen, de stroming mee en het zonnetje schijnt aan een strakblauwe lucht! Niks herinnert ons eraan dat wij nog geen 24 uur geleden na een heftige nachtelijke storm aankwamen in de haven waar wij nu weer uitvoeren.
En met een muziekje op de achtergrond en met de autopilot aan liggen we in de kuip heerlijk te genieten in de ochtendzon! Wat een leven!
Op dat moment betrap ik mij erop dat ik sinds de dag van aankomst in Cherbourg, helemaal niet naar huis heb gebeld. Mijn moederhart komt dan toch even in opstand en ik bel m’n kleine jongen. Het gaat goed met hem in Lelystad, hij is naar school geweest, heeft bij een vriendje gespeeld en is vandaag in het restaurant bij z’n vader. Tja, daar gaat het leven gewoon z’n eigen gangetje. Wat voelt dat vanaf hier dan vreemd en zelfs onbelangrijk…
Tja, daar gaat het leven gewoon z’n eigen gangetje.
Later die ochtend, wanneer ik het roer weer in handen heb en Andries binnen bezig is om de vislijnen klaar te maken welke we de avond daarvoor hadden gemaakt, zie ik wat in mijn ooghoek uit het water komen…Is dat een vin?! Nee toch, dat kan toch niet… tenminste niet hier. Mijn zintuigen staan op scherp en ik speur het wateroppervlak af…JA ECHT!!! Daar is het weer! Het is een vin…een vin van…DOLFIJNEN!!! Ik roep naar Andries. Hij steekt z’n hoofd naar buiten en kijkt me ongelovig aan. Je maakt een geintje zeker?! Nee, echt roep ik, Kijk dan!
En ja hoor, op het moment dat Andries naar buiten stapt, zwemmen er een vijftal dolfijnen onder de boot door naar mijn kant. Een dolfijn draait flirtend zijn oog even naar mij toe en duikt weer de diepte in om vervolgens verderop boven het water uit te springen. Aan de andere kant hoor ik Andries schreeuwen, ‘Je hebt gelijk! Het zijn gewoon dolfijnen! We zijn omgeven door dolfijnen, wat ontzettend gaaf!!! Dit moet ik filmen!
Een groep van ongeveer 20 dolfijnen zwemmen zo ruim een half uur met ons op. We zien ze langszij de boot, ze springen langs de boeg en zwemmen onder de boot door. Om deze bijzondere hoog intelligente en sociale creaties van Moeder Natuur op deze dag, op dit moment van zo dicht bij en in de vrije natuur te mogen aanschouwen, raakt mij diep en maakt mij emotioneel. Ik voel de tranen mijn ogen vullen tot ze vervolgens over m’n wangen naar m’n kin afglijden. Tranen van intens geluk! Dit is zo’n moment welke ik hoog op mijn ‘bucket list’ had staan en dit wordt mij zo bijna letterlijk in de schoot geworpen. Gewoon omdat ik uit mijn routine was gestapt en spontaan mijn gevoel heb gevolgd…in één woord Overweldigend Geweldig! Okay, dat zijn er twee…
Van het vissen is die dag niet veel van gekomen. Andries dankte god en hemel dat hij de lijnen nog niet had uitgegooid. De gedachte dat we wellicht een dolfijn aan de haak had kunnen hebben was niet te verkroppen.
Wat wij die ochtend mee maakten was kenmerkend voor de rest van de dag. Het was veelbelovend met een dikke +! En dan te bedenken dat Andries die dag aanvankelijk wilde gebruiken om te passagieren in Roscoff…
De kustlijn van Bretagne bezien vanaf de zee, is er één van een onbeschrijfelijk mooie ruwheid. Het uitzicht over de Atlantische Ocean is wijds en open. Het besef deel uit te maken van het grote geheel maakt je nietig, maar ook nederig en dankbaar. Zelfs een simpele lunch van toast en gebakken eieren smaakt die middag intenser en lekkerder dan anders.
En wanneer wij na 8 uur varen en met het ondergaan van de zon, de baai bij Brest in zeilen, kan ik weer een dag vol mooie momenten opslaan in mijn geheugen…
