Winterwerk
Een naar iets in het algemeen, maar voor een bootjes man de hel. Het schip is inmiddels groen, glad en koud. En ik vind mezelf terug vechtend tegen het binnendringende vocht, alles wat kan schimmelen begint te schimmelen. Gelukkig had ik de helderheid van geest om de zeilen in het najaar op te bergen en het beddengoed/kleding mee naar huis te nemen. Natuurlijk zit ik niet stil en ben ik nu gemotiveerder dan ooit om uit dit koude gat te vertrekken en koers te zetten naar een warm oord met witte stranden, palmbomen en kokosnoten.
Vast beraden klus ik iedere zondag aan het schip met mijn vader. Ook heb ik een baan in de binnenvaart aangenomen om de reis te kunnen financieren. En ben ik een vrouw tegen gekomen die mijn passie voor avontuur lijkt te delen.
Een baan als dekslaaf op een binnenvaart schip zette mij aan het denken. Ben ik me niet blind aan het staren op deze reis en doe ik hier wel goed aan, moet ik niet iets gaan studeren of een goeie baan vinden. Maar mensen die deze reis hebben gemaakt lijken nergens spijt van te hebben. Zo staan er zinnen op boeken en galmen er zinnen door mijn hooft zoals: ‘Dit nemen ze me niet meer af’, en/of ‘het is moeilijk in te denken dat tijd nog geld beter besteed had kunnen zijn’. Met die wijsheiden ploeter ik door, en vertel me zelf dat als het makkelijk had geweest we allemaal op ons jacht in de carieb hadden gelegen. Het is dus maar voor een selecte groep mensen weg gelegd. Dat is dan ook wat je ook ziet in de praktijk van de vertrekkers: een zogenaamde elite met veel poen, en gypsy’s soort van waterzigeuners. Uiteraard behoor ik zelf tot de laatste categorie.
‘s Nachts droom ik van de reisjes die ik heb gemaakt en verlang er naar het geluid van het water dat tegen de boot aan klotst en het tikken van de touwen in de masten. Iedere keer als ik de geur van polyester ruik spreekt dat mijn herinneringen aan. Het liefst start ik de motor, hijs ik mijn zeilen en vaar weg, maar dat is er niet bij. De boot is winterklaar gemaakt en ik kan de motor niet starten want dan blaf ik 30 tientjes aan antivries en manuren uit. Ook ligt de stuurpomp bij de fabrikant en is het wederom een bouwput in mijn boot.
Ik kan het ‘t vrouwtje dat het altijd koud heeft en onervaren is het ook niet aan doen om een tocht over het IJsselmeer te maken. Het zou traumatiserend zijn om koud, nat, misselijk en gelijk met een hoop wind een boot van 13 meter te moeten besturen, dus wachten we op betere tijden… warmere tijden. Samen zijn we al bezig om een reis naar Denemarken te gaan maken zo ‘n beetje halverwege juli. Een gemoedelijk gebied met stabiel weer. De natuur daar lijkt me prachtig, met de vele bossen en heuvels moet het een mooi gebied zijn om door heen te cruisen. Het doel is om Legoland (Lego als in helse gekleurde bouwsteentjes die reteveel pijn doen als je er op gaat staan, niet te verwarren met het eiland Helgoland) te bereiken en terug te varen in 5 a 6 weken. Alles sjakies an, het betekend echter wel dat ik nog een winter moet verblijven in het koude kikkerlandje. Iets wat me zwaar ligt, want ik lijk er haast mee te hebben om uit te varen naar warme oorden. Maar als beloning voor mijn geduld heb ik wel een partner in crime en een mooie ook! Iets waar iedere solo zeilende man bereid is een moord voor te doen.. Want niet iedere vrouw smacht naar een primitief leven aan boord van een drijvende camper, die gaan het liefst van hotel naar hotel en van manicure tot pedicure.
Langzaam leer ik d’r dingetjes zoals een kaart af lezen, een koersje uit zetten of een grid plotten, maar zonder praktijk ervaring is dit droge stof. Ook heb ik een handig geplastificeerd boekje waarin alle betonning, vaarregels, en lichtkarakters staan (op eenvoudige manier). Een overblijfsel van het leger dat ik iedereen aan kan raden. Dat alles is handig maar liever vertel ik haar over de avonturen die ik heb beleefd en de dromen die ik nog heb. Zodat, mocht de dag aanbreken, er twee gemotiveerde zeilers aan dek staan. Met de neuzen in de zelfde richting en niet alleen passie voor mekaar maar ook voor avontuur en het leven op, onder en langs het water. Wat ‘n prachtige ervaring moet dat zijn om met elkaar te kunnen delen.
Mark Schaart
