Het was wel direct duidelijk: einde race…

Het gaat prima met mij. De crew bestaat uit 9 chinezen (onervaren offshore zeilers) en 3 buitenlanders, waaronder ik. Wij moesten zorgen voor de ervaring aan boord. Het is natuurlijk altijd balen als je door schade een race niet kan varen, gisteren goed gebaald, want wij konden hier ook nog eens weinig aan doen. Inmiddels berusting, want dit gebeurt nu eenmaal af en toe in het “grote boten”-circuit.

De hele week was al een zware week, want de Chinezen hebben een TP52 gekocht die in een zogenaamd “inshore” staat verkeerde. Dat betekent bij een TP52, veel lijnen binnen door en dus veel gaten in het schip. Daar zitten dan wel theoretische oplossingen bij die zouden moeten zorgen dat er geen water in het schip komt, maar de praktijk is 180 graden anders. Binnen 1 uur varen bij 10 knopen, zit er 10 liter water in de boot. Zo kon het dus niet en moesten er de afgelopen week best veel aanpassingen gedaan worden. Aangezien het ook de week voor de RSTH-was, had de timing ‘beter’ kunnen zijn. Kortom er moest erg veel gebeuren in weinig tijd, dus de spanning was hoog. Maar goed, met lange dagen, wat geluk en hulp van het wedstrijd comité, waren we klaar om te starten.

Tijdens de start stond er tussen de 23-25 knopen wind. Iets meer dan de voorspelde 15-20 knopen en met een TP52 ga je er dan hard vandoor. Aan de wind al snel rond de 8,5 knopen, afvallend naar ruime wind eerder richting 12-15 en dat met alleen grootzeil en de Heavy (genua). Kortom, voor de start stond de druk er direct goed op. Full power in de boot en intussen cirkelen de echt grote jongens om je heen (De 100-footers als Comanche, Rambler,Wild Oats, Etc.). FANTASTISCH varen natuurlijk. Het blijft erg gaaf om deze grote jongens om je heen te zien draaien, te zien gijpen en overstagen te maken en heel snel te zien wegspuiten. We kozen al snel de rechterkant (pin end) van de startlijn, die was duidelijk gunstiger. Helaas koos Wild Oats daar ook voor en zij zijn net een maatje groter. We duwden ze bijna over de startlijn heen, dat was supergaaf. Je zag dat ze wel moesten reageren op zo’n (relatief) kleine TP52. Na de start moesten we vrij snel overstag, want de toeschouwers lagen met hun schepen vrijwel direct naast de startboei. Er lag minder dan 50 meter tussen. Wild Oats nam het maximale risico en draaide op het allerlaatst, en wij hadden geen keuze dan met ze mee te draaien en daarmee in hun windschaduw te komen. Wild Oats redde het net om boven het hele veld langs te komen, wij net niet, dus moesten onder een paar schepen heen afvallen (na de overstag lagen wij over SB en kwam een deel van de vloot over BB aan. Gelukkig waren er grote gaten, dus het leek allemaal prima te gaan lukken. Doordat ook de pin end zoveel gunstiger lag, lagen we in een goede uitgangspositie. Na ongeveer 5 minuten zo over SB wat voor en achter schepen langs gekruist te hebben, kwamen er 3 over BB aan varen en moesten we achter de 3de langs. De snelheden lagen hoog en er was geen mogelijkheid meer overstag te gaan, zonder de kans te hebben om nog zonder schade onder deze 3 schepen te blijven. Dit waren allemaal 60 en 70 foot ers. Wij moesten afvallen en onder ons lag een andere TP52, de Ragamuffin. Terwijl wij op weg gingen naar het gaatje achter het 3e schip, viel Ragamuffin in eerste instantie met ons mee (wij hadden inmiddels vaak de term “Water-water-water! (is ruimte in het Engels) geroepen, maar bij het laatste schip gaven ze ons geen ruimte meer en knalden vol met hun boeg tegen onze SB zijde ter hoogte van de stuurwielen, ongeveer 3 meter van de kont. Een enorme klap. Ons hele potdeksel (met bakstaglier) brak met een luid gekraak af en het achterhek ving de rest van de klap op. Onze giek schoof over hun voordek heen en hun voordekker duwde onze giek net over hun zeerailing heen. We kwamen met de schrik vrij. Na het koppen tellen werd de protest vlag gehesen. Bij het controleren bleek dat het schip achter de stuurwielen ook onder water volledig gelamineerd was aan SB en alles bovenwater was ingescheurd. Het Carbon stak overal naar buiten en het potdeksel zat los. Ook het achterschot waar de grootschoot traveller op gemonteerd zit was gelamineerd, maar had de klap wel redelijk doorstaan en had ervoor gezorgd dat de impact niet verder was gegaan. Er was ook geen gat in het onderwaterschip, dus we waren niet in direct gevaar. Het was wel direct duidelijk: einde race…

Ik zit nu in het appartement en volg de race via internet. Hoe kwam je aan boord van de ARK 323 terecht en wat was je taak: Via een Chinese kennis kwam ik met Christa bij dit team aan boord. Zij hadden dringend een ervaren coach/co-schipper nodig om het team nog wat laatste training te geven en de SHYR te varen. Mijn taak was dus co-schipper en coach. Echter door de grote achterstand in lastminute onderhoud, was het meer navigatie en coaching-on-the-job dan de voorspelde tijd en trainingsdagen. Tijdens de race stuurde een Koreaan (Farris) en was ik navigator.

Zorg dat je je schip feitelijk in de eerste week van december technisch helemaal klaar hebt.

– Zorg dat je het water zo goed mogelijk kent. Probeer tijdens zoveel mogelijk dagen op het water te trainen, zodat je de belangrijkste plekken vanuit ervaring kent.

– Zorg dat je gijpen en overstagen vrijwel blindelings kunt uitvoeren en iedereen weet welke taak hij/zij dan heeft. Tijdens de start zijn er zoveel toeschouwer-boten, dat veel keuzes op de seconde genomen zullen moeten worden.

– Zorg dat je schip in optimale conditie is, want je vaart op de zuidelijke oceaan met een zware swell en vaak veel wind en dus hoge golven.

– Zorg dat je je comfortabel voelt bij veel wind en dat je je schip onder deze omstandigheden goed kent en dus al vroeg weet welke keuzes je moet maken om het veilig te houden.

– Tijdens de eerste paar uur (het weg varen vanuit Sydney) is het super hectisch. Neem niet teveel risico en gun je concurrenten ruimte. De race wordt pas gewonnen aan het einde, in het begin kun je feitelijk alleen maar verliezen doordat je met schade uitvalt… dan is alle voorbereiding voor niets geweest en dat is erg zonde.

– Ik zal veelvuldig wedstrijden varen op weg naar een nieuwe Nederlands Kampioenschap.

– Masterclasses en wedstrijden varen voor de ORA (de Ocean Race Academy van Hans Bouscholte, op de VO60 Boudragon).

– Als schipper varen op de VO70 Sanya, tijdens wedstrijden en experiences.

– Verder is er nog niets duidelijk. Ik ben wel gevraagd door het Chinese team voor komend jaar.

Zeker! Voor ons was het duidelijk waar de fout lag, temeer omdat er eerst ruimte gegeven werd en ten tweede omdat de schade zo groot is, dat wij niet meer verder konden. De situatie had gemakkelijk tot veel ernstigere consequenties kunnen leiden. Als laatste is er nog een verzekeringskwestie, waar een uitspraak van een internationale jury vaak als leidraad wordt genomen voor wie als schuldige aangewezen wordt.

Ysbrand, hartelijk dank voor dit gesprek