Key-blog: Oefening in flexibiliteit en geduld
Jet en Saskia zijn met hun zeiljacht SY Morning Glory onderweg naar Suriname. In Spanje blijkt dat hun schip eerder tijdens hun reis schade heeft opgelopen. De schade-expert wordt ingeschakeld en dan is het wachten …..
De telefoon gaat, Frans Eelkman Rooda aan de telefoon of we zin hebben een paar dagen met de Calypso mee te varen, zij zijn inmiddels voorbij Finisterre en zeilen in de zgn. Ria’s. Daar hebben we heel veel zin in, dus gaan graag in op hun uitnodiging. We hadden al uitgezocht of er een bus uit Sada vertrekt en zo ja waarheen. Gelukkig ging er een bus naar la Coruna. Ik ging bij onze Engels sprekende vraagbaak te rade, zij is de vrouw van de baas van de werf. Op mijn vraag waar we het busstation konden vinden, was haar antwoord, jullie mogen mijn auto wel lenen het weekend. Dat aanbod hebben we met vier handen aangegrepen. Onder het motto travel light, rugzak gepakt met daarin o.a. een dekbed overtrek en een handdoek in de auto gesprongen op naar Pontevedera. Na 2,5 uur rijden reden we Combarra binnen, haventje vlakbij Pontevedera. We werden hartelijk welkom geheten, het leven zag er ineens toch wat vrolijker uit, mede omdat het weer er veel lekkerder was dan bij ons, daar was het al dagen grijs en grauw. Een wandeling door het dorpje, een biertje en heerlijk gegeten aan boord, dankzij Sas natuurlijk die er in Sada toch al weer in geslaagd was de beste slagerij ten Westen van la Coruna te vinden. Volgende dag op weg naar Isla Ons, een prachtig groen eiland met veel vogels en weinig vaste bewoners. Ten anker, en de volgende dag het rubber bootje opgeblazen en op naar Ons. Rond gewandeld en einde middag terug richting de vaste wal gezeild naar het dorp Sanxenxo, een vrij mondain vakantie stadje. We voeren de haven binnen en op de wal torende boven alles de “Mapfre” uit, de Spaanse deelnemer aan de Volvo Ocean Race. Het schip zag er althans van buiten uit of ze nog aan de race moest beginnen. Een indrukwekkend groot schip, zeker als je er onder staat.
Wat door de stad gewandeld en heerlijk gegeten aan de wal, de volgende ochtend moesten wij terug naar Sada, omdat na de lunch de expert zou komen kijken. We waren om 1330 uur terug aan boord, telefoontje van de expert,dat hij pas om 1800 uur keam,er was in Porto ingebroken in zijn auto, behalve zijn rugzakje met wat spullen, was alles weg. Ook zijn camera op zwenkarm, waarmee hij achter de betimmering had willen fotograferen. Hij kwam aan het einde van de middag met de werfbaas. Hij bekeek van alles en aangezien de meeste zaken al min of meer loshingen ging dat nog vrij eenvoudig. Zijn eerste conclusie, geen structurele schade aan de romp, het interieur was wel aan een opkanpbeurt toe. Dwz. Het interieur is op nogal wat plaatsen losgebroken van de biinenschaal van de romp, door de klap in Weymouth. Ook de watertank, die niet goed vast bleek te zitten, bleek als gevolg van de klap ook weer de klap te hebben doorgegeven en zo komt van het een het ander. In het kort was zijn conclusie, schip in kajuit en voor leeghalen, het interieur er uit en dan verder kijken naar mogelijke schade aan de romp en dan het interieur weer degelijk bevestigen. Duur van de klus circa twee weken. Expert van boord, wij aan de drank. Wat een sof, nou ja heel erg blij dat de romp van Morning Glory niet ernstig beschadigd is. Ook uit het veld geslagen, dat het schip leeggehaald moet worden en dat we nog 2 weken hier moeten blijven en waar moeten de spullen heen en wij? Het enige hotel dat hier staat, is 2 jaar gelden gesloten. De jeugdherberg sprak ons niet direct aan.
Op naar het Italiaanse restaurant Rigoletto, een aanrader voor wie overweegt naar Sada te gaan met vakantie. We hadden een treurige avond, dit is geen vakantie. De aanvaring was op 11 juli, het is nu eind juli wanneer begint onze vakantie eigenlijk.
De veerkracht blijkt groot de volgende ochtend, gaat het weer, afspraak bij de werf, schip moet het water uit, wanneer kan dat, kunnen onze spullen bij u in de loods en heeft u suggesties waar we zouden kunnen verblijven? Vanavond 4 augustus om 1800 uur uit het water, ik ga naar 2 verhuurbemiddelingskantoortjes en vind zowaar een appartement, dichtbij de haven. Kan het om 1600 uur bekijken, we huren het direct. We blijken toch in Spanje te zijn, vooroordeel?? We gaan niet het water uit, geen tijd vandaag, morgen om 1000 uur. We liggen woensdagochtend om 0945 voor de kraan, er gebeurt tot 1030 niets, behalve dat we onze werfbaas hevig gesticulerend en vermoedelijk ook op hoge toon tegen de kraandrijver te keer zien gaan. Uiteindelijk hangen we in de singels en een half uur later staan we op bokken en boomstammen pal achter de winkel en werkplaats, het uitruimen kan beginnen.
De telefoon gaat, Frans Eelkman Rooda aan de telefoon of we zin hebben een paar dagen met de Calypso mee te varen, zij zijn inmiddels voorbij Finisterre en zeilen in de zgn. Ria’s. Daar hebben we heel veel zin in, dus gaan graag in op hun uitnodiging. We hadden al uitgezocht of er een bus uit Sada vertrekt en zo ja waarheen. Gelukkig ging er een bus naar la Coruna. Ik ging bij onze Engels sprekende vraagbaak te rade, zij is de vrouw van de baas van de werf. Op mijn vraag waar we het busstation konden vinden, was haar antwoord, jullie mogen mijn auto wel lenen het weekend. Dat aanbod hebben we met vier handen aangegrepen. Onder het motto travel light, rugzak gepakt met daarin o.a. een dekbed overtrek en een handdoek in de auto gesprongen op naar Pontevedera. Na 2,5 uur rijden reden we Combarra binnen, haventje vlakbij Pontevedera. We werden hartelijk welkom geheten, het leven zag er ineens toch wat vrolijker uit, mede omdat het weer er veel lekkerder was dan bij ons, daar was het al dagen grijs en grauw. Een wandeling door het dorpje, een biertje en heerlijk gegeten aan boord, dankzij Sas natuurlijk die er in Sada toch al weer in geslaagd was de beste slagerij ten Westen van la Coruna te vinden. Volgende dag op weg naar Isla Ons, een prachtig groen eiland met veel vogels en weinig vaste bewoners. Ten anker, en de volgende dag het rubber bootje opgeblazen en op naar Ons. Rond gewandeld en einde middag terug richting de vaste wal gezeild naar het dorp Sanxenxo, een vrij mondain vakantie stadje. We voeren de haven binnen en op de wal torende boven alles de “Mapfre” uit, de Spaanse deelnemer aan de Volvo Ocean Race. Het schip zag er althans van buiten uit of ze nog aan de race moest beginnen. Een indrukwekkend groot schip, zeker als je er onder staat.
Wat door de stad gewandeld en heerlijk gegeten aan de wal, de volgende ochtend moesten wij terug naar Sada, omdat na de lunch de expert zou komen kijken. We waren om 1330 uur terug aan boord, telefoontje van de expert,dat hij pas om 1800 uur keam,er was in Porto ingebroken in zijn auto, behalve zijn rugzakje met wat spullen, was alles weg. Ook zijn camera op zwenkarm, waarmee hij achter de betimmering had willen fotograferen. Hij kwam aan het einde van de middag met de werfbaas. Hij bekeek van alles en aangezien de meeste zaken al min of meer loshingen ging dat nog vrij eenvoudig. Zijn eerste conclusie, geen structurele schade aan de romp, het interieur was wel aan een opkanpbeurt toe. Dwz. Het interieur is op nogal wat plaatsen losgebroken van de biinenschaal van de romp, door de klap in Weymouth. Ook de watertank, die niet goed vast bleek te zitten, bleek als gevolg van de klap ook weer de klap te hebben doorgegeven en zo komt van het een het ander. In het kort was zijn conclusie, schip in kajuit en voor leeghalen, het interieur er uit en dan verder kijken naar mogelijke schade aan de romp en dan het interieur weer degelijk bevestigen. Duur van de klus circa twee weken. Expert van boord, wij aan de drank. Wat een sof, nou ja heel erg blij dat de romp van Morning Glory niet ernstig beschadigd is. Ook uit het veld geslagen, dat het schip leeggehaald moet worden en dat we nog 2 weken hier moeten blijven en waar moeten de spullen heen en wij? Het enige hotel dat hier staat, is 2 jaar gelden gesloten. De jeugdherberg sprak ons niet direct aan.
Op naar het Italiaanse restaurant Rigoletto, een aanrader voor wie overweegt naar Sada te gaan met vakantie. We hadden een treurige avond, dit is geen vakantie. De aanvaring was op 11 juli, het is nu eind juli wanneer begint onze vakantie eigenlijk.
De veerkracht blijkt groot de volgende ochtend, gaat het weer, afspraak bij de werf, schip moet het water uit, wanneer kan dat, kunnen onze spullen bij u in de loods en heeft u suggesties waar we zouden kunnen verblijven? Vanavond 4 augustus om 1800 uur uit het water, ik ga naar 2 verhuurbemiddelingskantoortjes en vind zowaar een appartement, dichtbij de haven. Kan het om 1600 uur bekijken, we huren het direct. We blijken toch in Spanje te zijn, vooroordeel?? We gaan niet het water uit, geen tijd vandaag, morgen om 1000 uur. We liggen woensdagochtend om 0945 voor de kraan, er gebeurt tot 1030 niets, behalve dat we onze werfbaas hevig gesticulerend en vermoedelijk ook op hoge toon tegen de kraandrijver te keer zien gaan. Uiteindelijk hangen we in de singels en een half uur later staan we op bokken en boomstammen pal achter de winkel en werkplaats, het uitruimen kan beginnen.
We hebben uit de Carre Four en bij de werf dozen verzameld, allerlei maten vuilniszakken gekcoht en aan het werk. Er staat een ouderwetse vliegtuigtrap naast het schip, zeerailing open gemaakt en we stappen zo op een plateau trap af, door de winkel trap weer op en bij de werf op 1 hoog staat nu een groot deel van de inventaris. Matrassen, kussen, maar ook gereedschap en deels onze kleren. Potten en pannen, kaarten, boeken enz enz. Ook maakten we tas klaar met spullen om naar ons tijdelijke huis mee te nemen. Het huis is gemeubileerd, maar niet geheel compleet, dus ook de theepot en waterketel etc mee van boord genomen. We zijn ’s avonds geheel gevloerd en slepen ons naar Rigoletto, we zijn nog net in staat een glas te drinken en een hapje te eten. De volgende ochtend zouden de werkzaamheden beginnen, we zouden er om 1000 uur zijn, wie er verscheen, geen Gerardo. De bazin, Betty, die Engels spreekt, kwam zeggen dat hij vanmiddag zou komen rond 1600 uur, dat gebeurde en voor we het wisten was aan bakboord de bank, de betimmering, de watertank, de boiler alles er uit. Zo konden we verder naar de schade kijken, alles bleek min of meer los te zitten, maar wederom geen schade aan de romp te bekennen. De watertank staat nu in de kuip, de boiler op de aanrecht, de rest ligt in het vooronder. Het was wel even schrikken.
Vandaag, vrijdag, om 1000 uur werkoverleg, met Gerardo en Betty als tolk. Sikaflex, houtlijm, hout en nieuwe schroeven worden in grote hoeveelheden gebruikt om alles weer vast te zetten. Een grote spanband moet er voor zorgen dat een van de schotten terug op zijn plaats wordt gedwongen. Een paar uur later zit een deel van de betimmering er al weer in. Gerardo weg, lijm en kit moeten drogen. Morgen, zaterdag staat hij er om 1000, zij werken tot 1330 uur.
Ik schrijf het blog, Saskia schrijft op facebook, wij danken alle mensen die ons via fb, reacties op het blog, danwel via sms, app of mail ons een hart onder de riem steken, het doet ons goed. Ook danken we jullie voor alle suggesties: het kopen van een tent, het huren van een caravan, de suggesties van interessante plaatsen die we echt moeten zien, de realiteit is een andere. We moeten hier zijn om een vinger aan de pols te houden, moest ook van de surveyor overigens. We maken foto’s voor de verzekering, kortom we zitten hier vast. We willen morgenmiddag en zondag wel wat ondernemen. Hopelijk mogen we de auto van Betty nog even gebruiken en anders springen we in de bus.
Verder zijn we voortdurend van alles kwijt. Onze spullen liggen nu op zolder in de loods, deels in het achteronder van MG en deels in ons appartement, gek worden we er soms van. Maar goed, ik zei al dit is één grote oefening in flexibiliteit en geduld. Het gaat voortdurend anders dan we denken, hopen, ons is gezegd en we zouden willen, maar….. Het is niet anders. We kijken uit naar de Ria’s en gaan daar straks eerst een paar dagen achter ons anker liggen.
