Zeilen en zwaartekracht
Zeilhelden publiceert deze maand een aantal fragmenten uit het boek ‘Een meisje, een droom’, van Laura Dekker. Vandaag de beslommeringen bij het diner.
Er liggen al een paar dagen geen vliegende vissen meer op dek. Gelukkig, want daardoor blijft het van het dek schrobben van de plakkerige schubben me bespaard. Doordat er verder niet zoveel spannende dingen gebeuren en ik prima slaap, heb ik energie over die ik omzet in het van voor naar achteren lopen als een flamingo en het zo perfect mogelijk trimmen van de zeilen. De spinnakerboom kan er weer op. Vervolgens zit ik uren op de spinnakerboom naast de mast, naar het uiteenspattende water voor de boeg van Guppy en de zee te staren. Heerlijk zo’n eindeloze vrijheid! Dan krijg ik honger en ga koken. Dat is een uitdagende bezigheid. Zodra je iets op het aanrecht zet en je je even omdraait, kun je er zeker van zijn dat het gaat vliegen om vervolgens met een noodgang recht op je af te komen. Lang leve de zwaartekracht! Met deze gedachte in mijn hoofd let ik extra goed op mijn spaghettisaus. Het zal niet de eerste keer zijn dat die van de wand afdruipt, maar ik weet ditmaal met pan en inhoud veilig buiten te komen en daardoor smaakt het avondmaal des te beter. ’s Nachts wordt ik wakker van een pan die zichzelf uit de wasbak bevrijdt om vervolgens door de boot te vliegen en dan met een hoop kabaal op de grond te landen. Ik laat de pan daar liggen en val weer in slaap, om hem vervolgens te vergeten. Tijdens de eerst volgende wacht stap ik er natuurlijk in en ga onderuit.
