Hondenwacht 35 – Parkietje
‘Hee, een parkietje,’ klinkt het naast me en als ik opkijk hipt er een vogeltje op de kaartentafel heen en weer en verkent zo razendsnel de kust van Portugal. In één pas stapt hij van Baiona naar Porto en dan direct door naar Lisboa en de Algarve. In Marokko stopt hij, springt moeiteloos omhoog op het lampje boven de kaart en kijkt me met een scheef koppie aan.
Ik kijk terug en klets wat ontspannende onzin. ‘Gezellig dat je er bent, het was ver vliegen zeker naar hier want we liggen mijlen uit de kust, en als je straks weer weggaat, neem dan de uitgang, als je die niet vindt, help ik je wel even.’
De vogel hipt de vensterbank op, kijkt een minuutje uit het raam en besluit dan naar de horizon te gaan. Bom. Het venster zit in de weg. Hij fladdert op en neer langs het voor vogels blijkbaar onzichtbare scherm.
‘Ik pak je wel even,’ zeg ik, ontspan me, steek mijn handen uit en maak een kommetje rond het vogeltje. Hij fladdert nog even en houdt zich dan stil.
Vederlicht is hij. Lichter dan ik had verwacht. Ik zet twee stappen naar de opening van de kajuit en gooi het vogeltje voorzichtig op. Hij fladdert even om zijn evenwicht te vinden en vliegt dan doelgericht naar de kust. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Nog even, dan stap ik ook aan land.
(Wakker blijven tijdens de Hondenwacht is soms lastig. Schrijven heeft me geholpen, het resultaat ervan lees je hier iedere week. Op welk schip ik was en waar? Check de intro voor meer informatie.)
