Oceaanverhalen met de Eendracht: Scheepskok Frida
Naam: Frida
Leeftijd: 20
Functie: Kok
Hoe lang bij Eendracht: Dit is de tweede reis!
“Het was niet persé mijn droom om te gaan zeilen. Het was meer dat ik mijn beroep wilde inzetten om te kunnen reizen. Eerst wilde ik in het buitenland in een restaurant gaan werken, maar toen hoorde ik van een collega die kok was geworden op een binnenvaartschip. Ik bedacht me dat dat vast op zee ook wel mogelijk zou zijn en zette een advertentie op Facebook. Daar kreeg ik van best veel schepen een reactie op en zo ben ik gestart, eerst aan boord van de Morgenster.”
“Mijn eerste reis duurde 2,5 maand, van Den Helder naar Kaapverdië. Dat is ongeveer een half jaar geleden, gelijk nadat ik mijn opleiding had afgerond.”
“De eerste maand vond ik het geweldig, maar halverwege viel het me best zwaar. In Kaapverdië heb je geen supermarkt en dus moest ik de markt op. Ik was in mijn eentje verantwoordelijk om alle mensen aan boord te voeden. Zoveel verantwoordelijkheid had ik nog nooit gehad en soms ging het om wel 33 mensen. Ik bepaalde dan alleen wat er allemaal nodig was en welke hoeveelheden. Dat was best pittig! Maar ik heb het gewoon gedaan, en het lukte me ook! Ik heb me daardoor enorm ontwikkeld en ben veel sterker in mijn schoenen gaan staan.”
“Ik had niet echt iets met water. Ja, ik ben op een woonboot opgegroeid en ging op vakantie bij de zee, maar niet meer dan dat. Toen ik eraan begon dacht ik echt wauw. Het water, de frisse lucht en het deinen; het ontspant me. Het is ook heerlijk dat je dagen ingevuld zijn. Je hoeft ook niets. Niet nog even iemand die je moet bellen, niet nog ergens je sleutel vandaan vissen, of je afvragen of je je portemonnee wel bij je hebt. Het werk is zwaar, maar wel je enige bestemming van de dag. Het sociale aspect ervan vind ik ook heel fijn. Na een tijdje voel je je heel verbonden met de anderen aan boord. Dat is wel anders dan wanneer je naar het buitenland verhuist om daar te werken, dan moet je op zoek gaan naar nieuwe vrienden en zou ik wel wat bang zijn voor eenzaamheid. Dat is hier niet zo. Het zijn allemaal mensen die alleen op avontuur zijn en je doet het allemaal echt samen. Je zit in een bubbel, afgesloten van de rest van de wereld. Ik ben best politiek betrokken, maar kan dat aan boord helemaal loslaten en maak me dan niet zoveel zorgen. Het is echt even mijn avontuur dan, en het liefst heb ik al die tijd ook weinig contact met thuis zodat ik in de ervaring kan blijven en later, als ik terug ben, mijn thuisfront er uitgebreid over kan vertellen.”
“Een van de spannendste dingen die ik heb meegemaakt was een heftige storm op het vorige schip waar ik op voer, met golven van wel twee meter. De bakken moussaka vlogen heen en weer in de oven en ik kon niets doen, alleen hopen dat het goed zou komen.”
“Toen is er een heetwaterketel over het been van iemand heen gegaan. Die moest toen naar huis. Dat was een heel naar moment, dan voel je echt dat je midden op zee bent, want je kunt niet gelijk naar het ziekenhuis. Het gaat wel snel mis. Werken in de keuken is al gevaarlijk, en als je daaraan toevoegt dat alles beweegt moet je continu scherp blijven. De pannen kunnen niet meer dan halfvol, je kan niet met zware dingen lopen, overal is anti-slip en vooral moet je nooit overmoedig worden.”
“Kerst aan boord was ontzettend leuk. Ik heb toen in mijn eentje een driegangendiner gekookt. De borden had ik opgemaakt en dat werd net als in een restaurant gelopen. Bij elke gang kreeg ik applaus, en toen ik door de ruimte liep om naar het toilet te gaan kreeg ik nog een applaus. Ik was ontzettend trots toen, daar heb ik enorm van genoten. Mensen zijn super dankbaar aan boord voor wat je doet. In een restaurant hoor je dat ook wel, dat tafel tien het lekker vond, maar aan boord komen mensen naar je toe om te vertellen hoe lekker ze het vonden, en kijken je in je ogen. Dat maak je als kok maar weinig mee en dat maakt het heel bijzonder.”
“Ik wil dit werk graag een aantal jaar doen. Daarna wil ik wel weer de wal op. Een van de belangrijkste dingen in mijn leven zijn mijn persoonlijke relaties met mensen, en je gaat uit de routine van de mensen om je heen als je veel weg bent. Je vriendschappen veranderen, het ritmische gaat er af. Ik wil graag mijn basis aan de wal houden en wil niet dat het zeilen zelf mijn basis wordt. De dingen van thuis wil ik ook graag ervaren.”
Dieuwke de Jong
Dieuwke de Jong (foto’s en tekst) is fotograaf en jurist, en zeilt met haar Neptun22 over de Friese meren. Voor Zeilhelden zeilde ze als fotograaf mee op het zeilschip Eendracht. Tijdens de Atlantische oversteek vanaf Jamaica naar de Azoren portretteerde ze het leven aan boord. Voor Zeilhelden vertelt ze de verhalen van de bemanning met beeld en tekst.
