Wim de Bruijn (Spiegel der Zeilvaart) overleden
Na een ziekbed van acht weken is op zaterdag 5 juli Wim de Bruijn (1943) overleden. Wim aanvaardde het snel naderende einde op zijn bekende manier: ‘Ik heb een prachtig leven gehad’.
Dat leven stond behalve voor zijn vrouw Elly, dochters en vrienden geheel in het teken van traditioneel gebouwde schepen. Hij heeft bij elkaar tientallen boeken bezorgd, waarvan de meeste de watersport en vooral de traditionele bruine vloot betroffen. Rond- en platbodems waren zijn lust en zijn leven. Hij bezat er zelf verschillende. In de jaren 1980 dreigde het varend erfgoed in de vergetelheid te raken en met behulp van vrienden zoals (zonder iemand tekort te willen doen) Theo Kampa, Floris Hin en Thedo Fruithof richtte hij het blad ‘Spiegel der Zeilvaart’ op waarin de behoudsorganisaties op een eigen pagina hun nieuws konden doorgeven.
Een begrip in de traditionele zeilvaart
‘De Spiegel’ zoals hij kortweg werd genoemd, werd een begrip voor iedereen in de traditionele zeilvaart en was vele jaren lang op de Hiswa te vinden, later zelfs als centrum van het Houtpaviljoen. Voor Wim was het een waar feest om daar geestverwante zeilers te treffen en om met iedereen een praatje te maken. Met Thedo Fruithof richtte hij de Klassieke Schepenbeurs op, die jaarlijks een enorm aantal bezoekers trok, en nu onder de naam Traditionele Schepenbeurs met steun van EOC in Den Helder wordt voortgezet.
Toen hij ouder werd nam hij afscheid als hoofdredacteur van de Spiegel, maar zijn geesteskind bleef alles voor hem, en zo bleef hij betrokken zijn bijdragen leveren. Met de medewerkers en adverteerders onderhield hij warme relaties; velen beschouwde hij als vrienden. Kenmerkend was hoe hij de advertentie-acquisitie voor de Spiegel der Zeilvaart deed. Aan het begin van het jaar belde hij gewoon al zijn vrienden voor de gezelligheid op, of reed er met zijn goede vriend Theo Kampa langs. Dan haalde hij meteen wat werfnieuws op voor ‘de Spiegel’. De advertentie was dan een eitje; velen lieten de opmaak aan hem over en vonden het allang goed als het weer net zo werd als vorig jaar.
Verdiensten
Wims verdiensten reikten echter veel verder dan het uitgeven van ‘de Spiegel’. Het begon al toen hij samen met Jaap Kramer de Wadder ontwikkelde. Dat was een stalen zeiljacht met een ruime middenkuip en een paviljoen, waardoor het de ruimte kreeg van een platbodem. Uiteraard kon je er uitstekend mee droogvallen op de Wadden. De Wadder was een poosje populair en een aantal vaart nog steeds rond, tot plezier van de eigenaren.
In een aantal eigen boeken, die hij vaak samen met fotograaf Theo Kampa maakte, was Wim een onvermoeibare promotor van al het schoons aan traditionele scheepjes dat de Nederlandse en internationale wateren bevoer. Hij was goed bevriend met een aantal buitenlandse auteurs, waarvan enkele nog steeds bijdragen leveren aan de Spiegel der Zeilvaart, en volgde ook de diverse ‘raids’ op de voet: ‘veldtochten’ met een vloot van kleine zeilscheepjes, die langs de Zweedse scheren of de Deense eilanden, in de Franse Golfe du Morbihan of op de Friese en Overijsselse plassen plaatsvonden.
Als boekenbezorger was hij altijd enthousiast. Veel boeken die hij verzorgde waren bestemd voor een klein publiek en hadden de omvang van een koffietafelboek, maar Wim deed er altijd alle moeite voor om ze in druk te laten verschijnen, niet zelden met inlevering van zijn eigen marge of zelfs meer. Een aantal schrijvers heeft dan ook bijzonder veel aan Wim te danken: zonder hem waren hun boeken waarschijnlijk niet verder gekomen dan de schrijftafel.
Boegbeeld van rond en plat
Met de boeken, het redacteurschap van eerst de Watersport en later de Spiegel, en daarnaast zijn eigen scheepje(s) had Wim altijd genoeg te doen. Zonder een rol als prominent lid of bestuurder was hij waarschijnlijk invloedrijker dan alle voorzitters van behoudsorganisaties bij elkaar. Wim was zonder meer het boegbeeld van rond en plat. In zijn kantoor aan huis puilde het altijd uit van de stapels boeken over traditionele schepen en watersport; toen hij als hoofdredacteur van de Spiegel stopte, opende hij een verkoopruimte op internet voor de vele honderden boeken zie zijn bibliotheek omvatte.
Beminnelijk
Wim de Bruijn was bovendien een uiterst beminnelijk mens. Er is geen restauratiewerf, zeilmakerij of scheepstuigerij in Nederland waar zijn naam onbekend is; wie in zijn hoofdredacteurstijd bij hem thuis kwam werd altijd meegetroond naar de volgende editie van de Spiegel, die hij eigenhandig met zwart-witkopieën van de te plaatsen artikelen in elkaar knipte en plakte, en vervolgens te midden van de stapels papier vergast op spraakmakende nieuwtjes, enthousiaste ideeën en smakelijke anekdotes. Zijn gulle lach en onbegrensd optimisme zullen door velen worden gemist.
Peter Fokkens
Voor dit artikel werd o.a. gebruik gemaakt van een In Memoriam van Jaap Gestman-Geradts in de Schuttevaer.
