HOR: Cruisen richting de Costa del Sol
Ookal konden we nu een beetje bijslapen, het werk hield niet op. Zo stond er op ons – de resterende crew die ook de volgende delivery zou varen – nog een hele waslijst aan klusjes op ons te wachten om het schip klaar te maken voor de volgende trip richting Alicante.
Na vier uur in de trein, een veerboot, en lopen om het schip te bereiken in Breskens, zou je denken dat je er al een hele reis op hebt zitten. Maar dit was pas het begin. Aangekomen in Breskens lag de steiger al snel vol met alle spullen die mee moeten richting Malta. Dat wil zeggen: eten, water, en alle delivery én race-zeilen. Plus bepakking van de bemanning. Na een lange dag werken, was het de volgende ochtend tijd voor vertrek. Op naar het zonnige zuiden. Maar goed, daarvoor moesten we wel eerst door de onstuimige Golf van Biskaye. Voor wat hoort wat.
Met een nieuwe schipper, met dus wederom nieuwe termen, eigen vaarstijl, en een sterk Duits accent, was het aanvankelijk een beetje wennen. Maar gelukkig hadden we een grote verscheidenheid aan weerscondities om goed te leren samenwerken. Van motoren met weinig wind tot downwind cruisen met de gennaker op 28 knopen wind. Of nee toch niet, want even later brak de topval en lag de gennaker opeens in het water. Ok, dan dus maar verder surfen met de jib. Zelfs met de jib spoelden de golven over het dek, wat in het begin voor enkele geschrokken kreten van de gasten zorgden, maar goed, het is tenslotte een ocean race experience. Ikzelf, vond het ook veel te leuk om te surfen achter het roer om me druk te maken over een nat pak. Na zes dagen op zee met achttien man, was de eindbestemming (Cascais) dan eindelijk in zicht, wat erg fijn was aangezien een haven vaak douches bevat. U kunt zich namelijk voorstellen dat na zes dagen op zee met achttien mensen, zich binnen een interessante doch onprettige geur had ontwikkeld. De eerste bestemming in Cascais was dan ook: de douche.
Ookal konden we nu een beetje bijslapen, het werk hield niet op. Zo stond er op ons – de resterende crew die ook de volgende delivery zou varen – nog een hele waslijst aan klusjes op ons te wachten om het schip klaar te maken voor de volgende trip richting Alicante.
De delivery van Cascais richting Santa Pola (net naast Alicante), verliep net iets anders dan het downwind cruisen in de Golf. Terwijl 80% van de tijd de wind door de Straat van Gibraltar uit het westen komt, draaide hij precies wanneer wij daar aan kwamen naar het oosten. Upwind tegen de golven in jakkeren dus, en wel met dertig knopen wind (voor de niet-zeilers die dit lezen: bij dertig knopen mag je er zeker van zijn dat je hoed wegwaait). Één rif later en met het besluit om dichter bij de kust te blijven varen nam de wind uiteindelijk niet verder af. Dus zo rond de wachtwissel werd het tijd voor het tweede rif. Leuk genoeg, daalde de wind opeens met tien knopen tegen de tijd dat we het tweede rif er in hadden. Ik kon het alleen niet opbrengen hierover te klagen, aangezien ik daarna offwatch was, en met twee reven in het zeil dus gegarandeerd heerlijk kon slapen.
Na “de Straat”, nam de temperatuur toe, en de wind af (voor wat hoort wat, weet je nog?). Het moment waar ik op had gehoopt hadden we bereikt: zeilen in korte broek en een shirt. Tenminste, voor zover zeilen dus mogelijk was. Het alternatief: “zonnen op het dek” had ik gelukkig ook niks tegen. Een leuke bijkomstigheid was dan ook dat ik mijn volgende wacht werd wakker gemaakt met “hoi, we gaan zwemmen, de helft ligt al in het water”. Dus: bikini aan en gaan! Daar lagen we dan met zijn allen in het water op de Middellandse Zee, en aangezien dit het dichtste kwam bij jezelf wassen de afgelopen dagen, zeepten sommigen zichzelf zelfs nog even snel in. Aangezien het ons toch te vermoeiend leek om het schip al zwemmend vooruit te trekken richting Santa Pola, ging na een tijdje toch de motor weer aan om verder te varen richting onze bestemming.
Achteraf bleken we nog wel een tijdje in het water te kunnen blijven liggen, want de laatste vier uur van de reis voeren we op en neer voor de haven van Santa Pola wachtende op de zonsopkomst. Eenmaal in de haven: “oh uuhhmm.. mooring lines?” Even denken, hoe gaan we dat doen met een schip en team dat normaliter gewend is langszij aan te leggen? Na enige lijnen en fenders te hebben verplaatst, lagen we vast en wel aan de Costa del Sol (“Una cerveza por favor” klonk het ook ineens). Hier spenderen we nu de komende vier dagen om ons weer voor te bereiden op de volgende delivery, waarna we maandag ochtend vertrekken richting Malta.
Sterre Brouwer
